PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie A white white day ★★★

donderdag 12 maart 2020Cinema Cartoon s

A

Ingvar Sigurdsson ontving terecht tijdens de Semaine de la Critique in Cannes de prijs voor beste acteur voor zijn vertolking in de Ijslandse film A white, white day. In de film die Hlynur Palmason schreef en regisseerde zien we Ingimundur samen met de erg innemende Ida Mekkin Hlynsdottir die zijn kleindochter Salka speelt, op zoek gaan naar een nieuw evenwicht nu zijn vrouw gestorven is na een auto-ongeval waar de film mee opent. Ingimundur, die een ex-politieagent is, concentreert zich de ganse tijd op de renovatiewerken van zijn afgelegen woonst. Werken die hij zelf uitvoert. Vaak moet ie ook op Salka passen en het moet gezegd: het lijkt wel alsof Ida Mekkin Hlynsdottir en Ingvar Sigurdsson in het echt kleinkind en opa zijn: zo oprecht en authentiek is hun spel met elkaar. Knap is de boog die zijn personage dan ook mag maken van een lieve grootvader naar een gevaarlijke bijna dierlijke man wiens stoppen lijken doorgeslagen wanneer ie ontdekt dat zijn vrouw (Sara Dogg Asgeirsdottir) er een affaire op nahield met Olgeir (Hilmir Snær Gudnason).

A white, white day is een trage film. Zo neemt Palmason alle tijd om het vele werk aan Ingimundurs huis te tonen. Vanuit een en hetzelfde camerastandpunt zien we het huis veranderen door de werken die het hoofdpersonage erin uitvoert. Zowel ’s ochtends, ’s middags, ’s avonds als s’ nachts en dat in verschillende weertypes wordt het gebouw dat omgeven is door een wei met pony’s in beeld gebracht. De film toont ook hoe onbeholpen mannen zijn in sommige gevallen. Zo heeft Salka op een bepaald moment een bloedvlek van een vis op haar jurkje en moet ie dat er snel zien uit te krijgen. Daarvoor moet ie een vrouw bellen. Of dat lukt met kaarsvet en rode wijn?, vraagt ie. Het antwoord blijkt simpelweg een waspoedermerk. Probleem is echter dat het dan de was in moet. En zo veel tijd heeft ie niet ...

Het is pas na een tijd dat eindelijk de dozen met bezittingen van zijn vrouw geleverd worden en hij daardoor kan gaan. Al gauw merkt ie enkele boeken die Olgeir uitgeleend had in de bibliotheek. Daarnaast staat hij ook op enkele foto’s en vindt Ingimundur een intiem filmpje van hem en zijn vrouw.  Ingimundur haalt Olgeir onderuit tijdens het voetballen. Later overmeestert hij twee politieagenten met pepperspray en sluit hen op in een cel. Met de politiewagen zet ie Salka thuis af. Zij stribbelt tegen want ze wil niet alleen zijn. Het leidt tot een ruzie tussen de twee wanneer hij haar zegt dat ze verwend is. Met de wagen gaat ie Olgeir halen. Met een jachtgeweer in zijn hand dwingt ie hem om in een kuil plaats te nemen. Hij dreigt ermee hem levend te begraven als ie niet antwoordt op enkele vragen die hij heeft.

Ook Salka zien we een knappe boog maken op enkele minuten tijd. Zo is ze erg boos op haar opa omdat ie soms roept en echt een klootzak kan zijn. Aan de andere kant is hij voor haar de op een na belangrijkste persoon in haar leven, na oma die er niet meer is. Wanneer Ingimundur aangevallen wordt onderweg en zijn bovenarm daardoor fel bloedt terwijl Salka op de achterbank in de wagen zit, wil ze hem mee verdedigen en is ze ontzettend bezorgd. Ook de intieme scènes tussen opa en kleinkind, wanneer ie haar onder de douche zet omdat ze thuis alles ondergekotst heeft en daardoor even bij opa moet om een jonger kind niet aan te steken thuis, of mooie poëtische wanneer hij samen met haar (zie foto) naar de natuur luistert en verwonderd is, zijn prachtig, ook omdat ze zo fel afsteken met de veel rauwere scènes. Grappig is de scène waarin hij haar in bed stopt en op haar aandringen een griezelig verhaal rond een lever waarop zij erg boos reageert wanneer ie haar doet schrikken: ‘Ik ben wel ziek hé’ zegt ze dan. Op zo’n momenten merk je dat ze wel wat karaktertrekken van haar opa heeft. Salka mag overigens ook (onbewust) hem pijn doen wanneer ze spreekt over Clara Schumann en haar relatie met zowel Robert Schumann als Johannes Brahms. Erg lieflijk met veel voorzichtigheid speelt ze ook even ‘Kinderszenen’ van Robert Schumann op de synthesizer.

Het naar ons gevoel te trage A white, white day is intiem, lieflijk en rauw tegelijkertijd. Zowel vanuit het standpunt van het kleinkind als dat van de opa. Het leverde in verschillende opzichten een best bijzondere avond op in Cinema Cartoon’s. Al was het maar omdat de aanwezigen maar al te goed beseften dat ze een historische screening aan het meemaken waren net voor alle schouwburgen, concert- en filmzalen in ons land voor minstens drie weken dichtgingen uit voorzorg om de verdere verspreiding van het coronavirus COVID-19 tegen te gaan. Met een zekere tristesse in een deels gelaten deels verweesd pre-apocalyptisch sfeertje, namen we – ook al was het toen nog niet officieel - voor een tijd afscheid van onze favoriete stadscinema. Je zag één vraag op alle lippen van de cinefielen branden: ‘Wat nu?’.

< Bert Hertogs >

A white, white day is binnenkort beschikbaar op lumiereseries.com/nl/cinema-bij-je-thuis


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter