Recensie Mama’s Jasje ★★★★1/2

‘Het was de max’ klinkt het tevreden uit de mond van Peter Vanlaet na zijn allereerste optreden voor een publiek na de lockdown. Ook zijn pianist Didier De Ruytter beaamt: ‘Het deed deugd om opnieuw te mogen spelen.’ Niet dat Mama’s Jasje de voorbije weken stillag, de band speelde wel eens op een tuinfeest of een ander privé-feest links en rechts, maar dat was altijd voor slechts een handvol mensen. Nu opnieuw mogen optreden, en dat nog wel in de Ghelamco Arena voor 400 man … Je zag gewoon dat zowel de band als het publiek heel veel honger had in dit concert. Resultaat: een topoptreden waarbij zo waar de meest intimistische en doorleefde songs in deze akoestische bezetting het meest indruk maakten in deze grote arena.

Wie had dat immers gedacht dat in zo’n gigantisch stadion Mama’s Jasje ons zo diep zou weten raken als tijdens dat bloedmooi ingetogen ‘Zeg het vandaag’? Kippenvel bezorgde het nummer ons opnieuw.  Peters stem klonk erg oprecht en doorleefd en de song ging dan ook door merg en been, subtiel begeleid door Virginie Jacquin op viool en Didier De Ruytter op synths. Naast ‘Ik wil niet meer opnieuw’ behoorde dit onmiskenbaar tot hét hoogtepunt van dit exquis optreden.

‘Ik wil niet meer opnieuw’ introduceerde Peter door toe te geven dat ie zich geen 20 meer voelt en velen onder zijn publiek (op 1 man na blijkbaar) niet aan hun eerste relatie toe zijn. ‘Ik wil niet meer opnieuw’ gaat over het gevoel dat je hebt wanneer een relatie net voorbij is en je als vrouw denkt ‘er komt er geen meer binnen’, als man denk je min of meer hetzelfde: ‘haar sacoche nog wel, maar niet meer haar valies.’ Solo met gitaar bracht Peter het nummer erg subtiel terwijl piano en viool het nummer magistraal geleidelijk aan opbouwden.

Zowat de ganse journaille focuste tijdens Liefde voor Muziek op The Starlings en Regi. Het kantelmoment kwam er voor ons (en wellicht ook de andere media) toen Peter ‘Nathalie’ van Gilbert Bécaud coverde. Week na week zagen we Peter in dat tv-programma op vtm groeien en je zag gewoon dat ie zich in zijn sas daar voelde. Ook het publiek blijkt gevolgd, want al enkele weken staat de puike dubbelaar ’30 jaar Mama’s Jasje – de jaren van verstand’ op twee in de albumcharts.

Voor Vanlaet is Nathalie, dat ie in Gent even herdoopte tot Virginie om zo zijn violiste te bezingen, het mooiste nummer dat ooit geschreven werd. Maar hij bracht het totnogtoe niet omdat je daar een zekere levenservaring voor moet hebben. De korrel op zijn stem is er altijd al geweest, gaf ie ons na het concert mee, maar nu past die helemaal als gegoten bij een Franstalig nummer. De lichtmannen belichtten het podium in Gent perfect synchroon met de songtekst rood (La place Rouge) en vervolgens wit (était blanche). De sfeer werd zo waar uitgelaten, de fans gingen rechtstaan, klapten mee in de handen en links en rechts begon er zelfs iemand te dansen op het folky gedeelte. Om maar te zeggen dat die instrumentale versnelling in dat nummer het nog altijd doet.

Peters favoriete internationale liefdesnummer is ‘Je t’aimais, je t’aime et je t’aimerais’ van Francis Cabrel omdat die songtitel een verhaal op zich is en meteen alles zegt: ‘ik heb altijd van je gehouden, ik hou van je en ik zal van je blijven houden.’ In het Nederlands vindt ie ‘Magie’ van Philippe Robrecht – terecht – ongeëvenaard. Als derde in zijn set bracht ie het na de oerdegelijke opener ‘Utopia’ waarmee de band al meteen haar kwaliteitsvol visitekaartje afleverde en ‘Teken van leven’ dat het publiek meezong en mee in de handen klapte. Zo meanderde het optreden op magistrale manier tussen verstilde momenten (denken we bijvoorbeeld aan de trage maar o zo mooie versie van ‘Zo ver weg’ met twee crescendo’s, waarbij Mama’s Jasje vooral het tegenovergestelde leek te willen doen dan wat Regi met die hit recent had uitgespookt), waarbij de nummers erg klein gehouden en intiem klonken, terwijl andere voor grote singalong-momenten zorgden (o.a. Teken van leven, Laat me alleen, Als de dag van toen, Eén nacht alleen en Het is over dat na het einde ook hernomen werd omdat Bert een stukje na de bridge overgeslagen had), wat op een tribune van een voetbalstadion tot een zeer specifieke sfeer leidt, extra ondersteund door het lichte echo-effect. Er was dus zeer veel interactie tussen band en publiek wat dit optreden echt top maakte.

In het autobiografische ‘Regenboog’ uit 1992 mag Bert Verschueren zijn elektrische gitaar laten horen. De drummer en bassist die normaal gezien mee deel uitmaken van de live band, moest Mama’s Jasje deze keer thuislaten, waardoor de band de rockkaart niet kon trekken. Maar dat zorgde net voor een zeer verrassend en ijzersterk optreden van Mama’s Jasje. Zelden hoorden we een band zo uitgepuurd, erg naakt, akoestisch, ook met een klassieke touch de emotionele snaar raken in een gigantische arena die de Ghelamco Arena is. Dat kunnen alleen de allergrootsten voor elkaar krijgen.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Utopia
2. Teken van leven
3. Magie
4. Regenboog
5. Laat me alleen
6. 1 nacht alleen
7. Laat je hart slaan
8. Ik wil niet meer opnieuw
9. Zo ver weg
10. Als de dag van toen
11. Het is over
12. Doe het licht maar uit
13. Nathalie

Bis 1:

1. Zeg het vandaag
2. Aan en uit

Bis 2:

1. Teken van leven