Recensie Follow me ★★

Een valse trage. Dat is de thriller/horrorfilm Follow me van Will Wernick geworden. De prent komt ontzettend traag op gang, na een veel te lange inleiding van een half uur (terwijl de film zelf in totaal maar 88 minuten duurt) waarbij de regisseur er niet in slaagt om zijn personages deftig voor te stellen opdat je hun lot min of meer zou aantrekken tijdens de rest van de prent. Integendeel, hun gedrag, ze zijn vooral bezig met hun ego en hun aantal volgers van hun vlogs waar ze blijkbaar van kunnen leven, werkt zodanig op de zenuwen dat je je helemaal niets aantrekt of en in welke staat ze uit die levensechte exclusieve escape room in Rusland zullen geraken.

Want daar gaat het uiteindelijk over in deze Follow me: wat is echt en wat is fake? Het hoofdpersonage Cole (Keegan Allen) zegt dat ook tegen zijn vriendin Erin (Holland Roden) dat er een verschil is tussen de publieke figuur Cole, de vlogger dus, en hij als gewone jongen, de vriend van Erin.

Wernicks film voelt aan als een rit op de Revolution in Bobbejaanland. Vooral naar het einde toe wordt het steeds beter. Maar daar waar die heerlijke attractie in Lichtaart al van bij de start de spanningsboog lekker strak maakt en je goesting geeft naarmate je de top bereikt, wil zijn film maar niet op gang komen. En, erger nog, er zijn zo veel elementen in Follow me die zo ongeloofwaardig zijn, dat je knal door de film heen kijkt en je om de zo veel tijd eraan herinnerd wordt dat het allemaal maar fictie is. Dat heb je niet bij de Revolution. Daarin word je vanaf de start meegezogen wat leidt tot een grandioze finale.

De acteerprestaties in Follow me zijn dan ook zo slecht (op die van Holland Roden na misschien die een geloofwaardige scène neerzet waarin ze dreigt te verdrinken), er wordt zo oppervlakkig gespeeld, de OMG’s vliegen in het rond … dat je gewoon niet gelooft dat je naar een groep vrienden aan het kijken bent die een race tegen de klok aan het voeren zijn. Het is allemaal te veel uiterlijk vertoon en de ware gevoelens en psychologische diepgang ontbreekt. Daardoor beklijft de film niet. Pas wanneer Wernick tamelijk laat ook met een sterke plot twist afkomt, weet ie ons te boeien, al legt ie het er te vingerdik op of het nog om een spel gaat of niet. Cole zien we bv. door een luchtkoker vluchten maar wordt betrapt door de slechteriken omdat ie een bonkend geluid maakt. Kijk, als je die jongen echt wil vermoorden en in zo’n omstandigheden is hij een vogel voor de kat. Je doorzeeft die koker met kogels en wat messen en klaar …

Maar toch slaagt Follow me erin om ons na verloop van tijd toch in de film te sleuren en ons mee te krijgen in zijn narratief door twijfel te zaaien welke richting de film nu precies uit wil gaan. In zekere zin is Follow me, weliswaar in de slotminuten, dan toch nog verrassend. Dat neemt niet weg dat we dit too little too late vinden. Of hoe het idee van deze film beter was dan de uitwerking. En met de extra scènes tijdens de aftiteling, de making of zeg maar, haalt Will Wernick zijn film en diens geloofwaardigheid helemaal onderuit.

< Bert Hertogs >