Recensie The Outpost ★★★1/2

The Outpost staat al een tijd helemaal bovenaan de VOD-charts in de VS. Bij ons is de prent van Rod Lurie al een tijd in de bioscoop te zien en misschien wel een van de beste actiefilms die er op dit moment te zien is. Dat komt omdat de regisseur resoluut kiest, net zoals in 1917, voor een immersive aanpak. Als kijker lijk je zo tussen de Amerikaanse soldaten te zitten in Afghanistan, op 14 mijl van de Pakistaanse grens. Soldaten die dagelijks onder vuur genomen worden door de taliban vanop de drie steile bergen in de basis Keating, bij Kamdesh. Als ratten in een val lijken ze dan ook gevangen te zitten. Logisch dan ook dat ze overdag constante dreiging voelen. Later zal toegegeven worden dat de legerleiding fouten gemaakt heeft en werden basissen zoals deze die onverdedigbaar bleken gesloten.

De kracht van The Outpost zit ‘m niet alleen in de stevige actiescènes waarbij de militairen niet altijd weten vanwaar en door wie ze precies beschoten worden. In het conflict zie je hun bevelhebbers ook op zoek gaan naar een onderhandelde oplossing voor de patstelling, en dat samen met de ouderlingen die op de heuvels wonen. Het knappe aan deze prent is ook dat die voldoende tijd neemt om ook het menselijke aspect te tonen.

Oorlogstrauma’s zien we de jonge mannen oplopen, zoals Zorias Yunger (neergezet door Alfie Stewart) die op een brug kapitein Robert Yllescas (gespeeld door Milo Gibson) die voor hem wandelt slachtoffer ziet worden van een bomaanslag. Anderen proberen hun gedachten te verzetten wanneer ze naar huis kunnen bellen waarbij ze de situatie ronduit rooskleuriger voorstellen dan ie is en liegen (‘Ik ben gestopt met roken’), een man masturbeert wanneer ie de foto van de vrouw van een collega ziet, een ander steekt zijn passionele verliefdheid niet onder stoelen of banken voor een hond die thuis op hem wacht, terwijl nog iemand anders vlucht in de roes en de rust die hasj hem kunnen bieden, anderen werken verder aan hun conditie of nemen het tegen elkaar op, terwijl een groepje ook broederlijk samenzit rond het vuur ’s nachts en liedjes zingt begeleid op akoestische gitaar. Het is dan dat ze met rust gelaten worden omdat de tegenpartij niet over nachtkijkers zou beschikken.

Ook de kiemen van muiterij zien we wanneer sommige soldaten Sylvanius Broward (Kwame Patterson) bekritiseren. Hij komt vertellen dat de missie in juli stopgezet zal worden terwijl ie later, bij zijn vertrek stelt dat die datum is uitgesteld naar 6 oktober. Broward wordt door sommigen verweten een lafaard te zijn omdat ie de hele tijd binnen blijft en plast in petflesjes die een collega dan moet verbranden. Enkel wanneer hij moet kakken, komt ie buiten en voor de rest wil ie dat de soldaten volgens het boekje handelen. Dat betekent dus pas schieten wanneer je iemand in het vizier hebt die ook effectief gewapend is. Wat in de huidige omstandigheden het knap lastig maakt.  

Wanneer honderden talibanstrijders op 3 oktober 2009 een aanval inzetten op de basis, zien we Ty Michael Carter (Caleb Landry Jones) vast zitten in een gepantserde wagen terwijl zijn collega Mace (Chris Born) geraakt is aan zijn benen. Hij kan zich achter enkele stenen verschansen. Maar de soldaten zitten in de val en enkel luchtsteun (waar ze op moeten wachten) kan hen de mogelijkheid bieden om zichzelf in veiligheid te brengen. Dan zie je hoe Carter totaal van slag geraakt en zijn psychologisch trauma oploopt.

Wanneer Mace uiteindelijk in veiligheid gebracht wordt, geven alle Amerikanen in het kamp die bloedgroep A negatief hebben, bloed omdat Mace erg veel bloed verloren heeft. Maar die solidariteit om hem te redden, zal uiteindelijk niet baten. Mace zal sterven en Carter zal zich schuldig voelen. Het is dan dat een openingsscène voor onze geest komt waarbij een soldaat zijn plek onderaan een stapelbed inneemt en boven hem in het hout de daarin gekerfde weinig bemoedigende tekst: ‘het wordt er niet beter op’ leest.

Het immersive gevoel daarin slaagt The Outpost zowel in om dat visueel sterk over te brengen, maar ook qua geluidsontwerp lijkt het als kijker of je er middenin zit. Dat maakt deze film prima om ‘m in de bioscoop te zien. Het parfum van Amerikaans patriotisme dat in deze ganse prent hangt, moet u er wel gewoon bijnemen al blijft de moraal eerder pacifistisch van aard.

Tijdens de aftiteling komen er echte interviews aan bod die uitgezonden werden op CNN met de soldaten en zien we wie welk medaille of ereteken ontving. De uitschieters zijn ongetwijfeld Clinton L. Romesha en Ty Carter. Zij ontvingen de Medal of Honor. 8 Amerikaanse soldaten kwamen om die dag.  

< Bert Hertogs >