Recensie Madre ★★★1/2

De complexe psyche van een vrouw die moet leren leven dat ze haar zesjarig zoontje verloor nadat ie vermist geraakte op een strand in Frankrijk. Dat zien we in de prachtige psychologische dramafilm Madre die Isabel Peña schreef en Rodrigo Sorogoyen regisseerde. De cinematografie is van de hand van Alejandro de Pablo. Let daarbij op het duale karakter van de zee die neemt en geeft, die hoofdpersonage Elena beangstigt maar tegelijkertijd ook rust geeft.

Terecht hoor dat Marta Nieto op het filmfestival van Venetië bekroond werd als beste actrice want wat een fenomenale prestatie zet ze hier neer in de rol van een 39-jarige vrouw die tien jaar geleden plots telefoon kreeg van haar erg ongeruste kind die verdwaald was op een strand, zijn vader Ramon niet meer terugvond en een onbekende man zag die teken naar hem deed. Nieto speelt met zo’n naturel in de openingsscène (en daarna ook) dat het lijkt alsof ze écht bezorgd is, in paniek slaat, die crisis met haar moeder niet te baas lijkt te kunnen, en finaal erg hulpeloos overkomt wanneer de lijn verbroken wordt met haar zoontje Iván omdat de batterij van de smartphone van haar zoontje leeg is.

Tien jaar later is ze gaan wonen en werken op de plek waar ze denkt dat Iván verdween en sindsdien vermist is: aan de Franse Atlantische kust vlakbij de grens met Spanje. Daar werkt ze in een populaire strandbar waar je ook iets kan eten. Tijdens haar break wandelt ze even op het strand en merkt daar Jean (Jules Portier) waarin ze gefascineerd geraakt, ook omdat er gelijkenissen met haar zoontje zijn. De interesse blijkt wederzijds. Hoewel hij minderjarig is, trekken ze steeds vaker op met elkaar en wordt ze zelfs geïntroduceerd bij zijn vrienden waarbij ze rond het vuur op het strand elkaar vragen stellen als ‘liever 1 keer ontzettend goede seks in je leven of verschillende keren maar je het met wat mindere kwaliteit moet stellen’.

De ganse film is in feite een metafoor om via herbeleving een trauma uit het verleden een plaats te geven en te kunnen verwerken. Jean zal Elena dus onrechtstreeks helpen om opnieuw de draad met het leven op te nemen. Van zijn kant is Elena voor Jean een welgekomen klankbord omdat hij totaal vervreemd geraakt van zijn te strenge ouders en het gezin waar hij woont. Net zoals elke tiener voelt hij zich niet helemaal goed in zijn vel en in het plaatje passen en wil hij experimenteren. Elena geeft hem niet alleen aandacht maar ook een positief gevoel. Tussen de twee ontstaat dan ook een intieme vriendschap (let bv. op de scène waarbij ze samen naar tv kijken en in spiegelbeeld in dezelfde houding liggen). In sommige scènes is de grens tussen intieme vriendschap en erotische spanning overigens flinterdun.

In Elena zien we dan weer een vrouw die gebroken heeft met haar ex Ramon (Raúl Prieto), hem nooit vergeven heeft wat er gebeurd is met hun zoontje, in een nieuwe relatie zitten waar ze eigenlijk nog niet helemaal klaar voor is, en zich eigenlijk eenzaam voelen hoewel ze die man wel liefheeft. Dat ze op een dag dan ook tot in de vroege uurtjes gaat feesten – als je wil kan je daar een vroeg midlifecrisismoment in zien – voelt als een ultieme maar ook wat verkrampte poging aan om komaf te maken met wat er allemaal in haar hoofd rondspookt en ervan weg te vluchten.

Wanneer Jean die nacht door haar zat gevoerd wordt door shotjes voelt ie zich onoverwinnelijk en wil ie nog ’s nachts naakt de zee induiken. Iets wat zij hem wil verbieden, maar omdat hij aandringt uiteindelijk toch toestaat voor een paar minuten. Je ziet dan Marta Nieto’s blik van puur geluk en oprechte euforie overgaan in doodsangsten uitstralen wanneer ze na verloop van tijd enkel zicht heeft op het zwarte van de nacht en de woeste golven hoort. Precies dat moment en het afscheid met Jean zal haar genezen.

In de soundtrack horen we onder andere L’Estate Sta Finendo uit 1985, Get to know you (Alex Arcoleo), Time is up, Yuppie Groove en Vis ta vie (Christian Marsac), Adelita, Les fêtes de Mauleón en Alegria de Iruna (Los Aïgassuts), Baila Conmigo, Drifting by, Take me there, Jude (Tim Garland), Jeunesse lève-toi (Damien Saez) uit 2008, Ne sors pas la nuit, Tajumulco (Samuel Cassman), Floating Consciousness (John 00 Fleming), Eternal Optimism, Home is (Mark Johns), Anchorman (Chris Blackwell), Dirty streets (David O’Brien) en Move forward.

< Bert Hertogs >

Madre is nu beschikbaar op Blu-Ray, DVD en via Video on Demand.