Recensie Fin de Siglo ½

Een lijzige, trage, slepende, saaie niet-lineaire homoprent. Dat is Fin de Siglo van Lucio Castro die daarmee zijn filmregie tekent. Dat het zijn eerste prent is, is eraan te merken. Het verhaal is een niemendalletje, de scènes zijn erg scherp van elkaar afgesneden (de film trekt het omgevingsgeluid van Barcelona binnen, en wanneer ie beroep doet op muziek onderbreekt hij dat abrupt door plots over te gaan naar een andere scène). Ruwe, hard cuts zien we dus.

Toegegeven, het past ook wel bij deze film waarbij homo’s als neukende (lees: hevig beukende) aars penetrerende individuen voorgesteld worden. Van tederheid, laat staan wat romantiek, of zacht met elkaar omgaan, is hier totaal geen sprake. Neen, we zien enkel mannen die nemen of genomen worden, hard, bijna animaal, alsof er aan de meet een medaille te winnen is voor inzet en uithoudingsvermogen.

Geen idee wat mensen aan deze film intiem kunnen vinden want dat ontbreekt er nu he-le-maal aan. Temeer omdat de indruk die je als kijker hebt dat die twee mannen psychisch to-taal niet verbonden met elkaar zijn, enkel lichamelijk. Dat kan sommige kijkers verwarren. Wij vinden het uiteindelijk een behoorlijk lullige en strontvervelende prent waar veel te veel in af geluld wordt en eigenlijk nauwelijks wat in gebeurt. Dat er veel tussenbeelden in deze film zitten die niets te vertellen hebben en daardoor de zaak nog nodeloos wat extra rekken, toont vooral aan hoe zwak de plot is of hoe triest het gesteld is met de eenzame, vervreemde leefwereld van hoofdpersonage Ocho. Het zijn dan ook nog eens godbetert de enige scènes die wat vaart brengen in deze Fin de Siglo, die seksscènes in een verder langs alle kanten zwalpende en ronduit saaie film. Fin de Siglo duurt slechts 84 minuten, kent zo veel inkakmomenten en het verteltempo is zo gezapig dat wij er gewoon bijna in slaap bij vielen.

Javi (Ramon Pujol) staat op het balkon van zijn Airbnb en heeft zich pas zitten masturberen. Hij is getrouwd en heeft een dochtertje. Hij ziet Ocho (Juan Barberini), die uiteen is, met zijn zwart Kiss-t shirt aan in de straat. Ocho is op reis en voor even terug in Barcelona. In geen tijd gaan de kleren van de twee mannen uit. Maar Ocho wil met condoom neuken. Javi gaat dan maar naar de nachtwinkel en brengt nog wat anders mee ook. Het levert de enige leuke scène op uit de prent wanneer Ocho zegt dat het condoommerk hem niet aanstaat, om Javi wat te plagen.

Wat blijkt? De mannen ontmoetten elkaar 20 jaar eerder al rond de millenniumwissel. Ocho dacht er toen aan om een boek te schrijven dat de tijdsgeest van toen vatte. Maar het boek kwam er niet en hij verloor het momentum. Javi is een tv producer van kinderseries geworden. Of je deze film nu ziet als het resultaat van de (deels) ingebeelde en onderdrukte homoseksuele verlangens van Ocho die zich met zijn eenzaamheid geen blijf weet na een relatiebreuk en zich dus vervreemd voelt met zijn omgeving, of het toch als een volledig voor het personage waarheidsgetrouwe weergave ziet, maakt niet uit. De film is te traag en te saai om te intrigeren, laat staan te boeien. Het gebeuk en de bijhorende kletsgeluidjes van blote mannenbillen zorgen er terecht voor dat deze film het 16+ label kreeg.

< Bert Hertogs >