Recensie The High Note ★★★

Pijnlijk realistisch. Dat is The High Note van regisseur Nisha Ganatra. Vooral dan het niet al te flatterend beeld dat opgehangen wordt over de muzieksector die geen risico’s wil nemen en artiesten met een zekere staat van dienst gewoon uitmelkt. Een nieuw album voor Grace Davis (Tracee Ellis Ross, de dochter van Diana Ross in het echte leven) die elf Grammys won in haar carrière? Te riskant, zeker omdat het jongste van jaren terug niet aan de verwachtingen voldeed. Dus gaan ze na een greatest hits album, en een live album voor een greatest hits live album. Om het zich nog wat makkelijker te maken, pusht manager Jack (Ice Cube) zijn artieste om net als Céline Dion op te treden in Las Vegas. Het is Davis assistente Maggie Sherwoode (Dakota Johnson, de dochter van Melanie Griffith en Don Johnson in het echte leven) die haar op eerdere uitspraken in een interview wijst dat ze vooral fris wil blijven terwijl ze in Las Vegas vooral op routine zal draaien. Daarnaast tourt de zangeres gewoon ook graag wat tegen een lang verblijf in eenzelfde zaal pleit. Aan de andere kant weet de artieste ook dat er maar 5 vrouwen, waarvan slechts één zwarte, boven de 40 een nummer 1 hit wisten te scoren. Op het moment dat deze film ingeblikt werd, was dat zo. Nu zijn het er al ietsjes meer. De vijf zijn: Sia, Madonna, Bette Midler, Cher en Tina Turner. Eigenlijk is er een zesde want Aretha Franklin had met George Michael in duet een hit wat het totaal op twee zwarte vrouwelijke 40-plussers brengt. Mariah Carey haalde recent ook een nummer 1. Maar het klopt dus wel dat vrouwen wanneer ze ouder dan 40 zijn nauwelijks een hit scoren.

Maggie heeft stiekem aan een remixalbum gewerkt van Davis’ songs, terwijl Jack een compleet andere producer heeft gevraagd die de ziel uit de nummers van de artieste haalt. Maggie wil dus doorgroeien tot producer. Jack stelt zich vijandig op, wil vooral zijn terrein en invloed behouden en kennissen bedienen. De carrièrewens van Maggie komt bij hem dan ook als een bedreiging binnen. De twee visies clashen ook. Jack wil voor een frisse nieuwe sound gaan terwijl Maggie vindt dat Grace Davis trouw moet blijven aan zichzelf en haar songs.

Maar wanneer Maggie het verprutst om een voorprogramma te vinden voor de release party van Davis (Ariana Grande blijkt plots toch niet beschikbaar omdat ze nog studiowerk heeft, en het plan om Dan Deakins, gespeeld door Eddie Izzard, last minute te laten annuleren zodat Maggie haar eigen artiest, David Cliff, neergezet door Kelvin Harrison Jr. waar ze stiekem producerwerk voor levert, in allerijl te laten invallen, draait in de soep. David weigert immers te spelen nadat Maggie opbiecht dat ze eigenlijk geen producer is, maar de persoonlijke assistente van Grace. Kortom: grote miserie voor Maggie die zich dan maar terugtrekt en gaat inwonen bij haar vader Max (Bill Pullman) die presentator is van een lokaal radiostation wat de encyclopedische muziekkennis van Maggie verklaart.

The High Note is soms nogal nerdy (en op dat vlak zelfs voor ons wat vermoeiend), niet alleen op vlak van weetjes over muziek en artiesten (met dialogen de draaien rond welke song die refereert naar California het beste is bv.) wanneerj Maggie zich als een wandelend muziekencyclopedie profileert, maar ook over produceren, hoe een song anders kan klinken door er een vrouwenstem bij te doen, te kiezen voor een ander ritmepatroon voor de drums, een kortere riff op gitaren, enz. Daarnaast wordt de prent ook behoorlijk melig en valt het trage tempo op van deze dramafilm die enkele (maar wat ons betreft veel te karige) komische elementen bevat. De plot twist die we uiteraard hier niet gaan verklappen, is sterk en brengt de film plots in een gigantische stroomversnelling terwijl ie daarvoor te veel naar onze zin kabbelt.

In de soundtrack horen we onder andere ‘Share Your Love with Me’ van Aretha Franklin, ‘California’ van Phantom Planet, ‘You Send Me’ van Sam Cooke, ‘King James’ van Anderson .Paak, ‘How Long Do I Have to Wait for You’ van Sharon Jones & the Dap Kings, ‘No Scrubs’ van TLC, ‘Bad Girl, Pt. 1’ door Lee Moses, ‘The First Cut Is the Deepest’ door P.P. Arnold, ‘All I Really Want to Do’ van Cher, ’Ode to Joy from Symphony No. 9 in D Minor Op. 123’ van Ludwig van Beethoven en ‘Violin Sonata in F Major K. 376 – Allegro’ van Mozart.

< Bert Hertogs >