Recensie The Secret Garden ★★

Hopeloos gedateerd en het enige betoverende aan The Secret Garden is de titelsong die Aurora voor haar rekening nam. Dat is onze eindconclusie nadat we Marc Mundens regie van de bekende roman van Frances Hodgson Burnett uit 1911 zagen. Opvallend dat er welgeteld 1 kind in de zaal zat in Kinepolis, alle anderen waren volwassenen die deze vierde filmadaptatie blijkbaar eens wilden checken. Het is pas de tweede in kleur, na de versie van Agnieszka Holland uit 1993 waarin we Kate Maberly een erg innemende titelrol zagen neerzetten. Francis Ford Coppola was destijds uitvoerend producent. Wij herinneren ons uit onze jeugdjaren de magie nog die de prent deed oproepen al ging The Secret Garden, net als A Little Princess waarin we een betoverende Liesel Matthews aan het werk zagen in Alfonso Cuaróns regie en dat overigens ook geschreven werd door Frances Hodgson Burnett, over verdomd verwaande en over verwende meisjes ook die je op den duur aardig begonnen te irriteren.

Ook in de jongste versie van The Secret Garden is dat in het begin niet anders wanneer Mary (Dixie Egerickx) Martha (Isis Davis) wat gaat commanderen en eist om door haar aangekleed te worden of de pap die voorgeschoteld wordt als ontbijt vervangen wil zien door spek met eieren. Het is pas na verloop van tijd dat ze haar rijkeluisstreken laat vallen. The Secret Garden gaat dan ook over je menselijkheid terugvinden, afscheid nemen van het verleden (met als ultieme metafoor de brand die het statige landgoed Misselthwaite Manor van Mary’s oom Mr. Craven (Colin Firth) stevig verwoest) zodat er een toekomst kan opgebouwd worden, rouwen (Mr. Craven heeft de dood van zijn vrouw niet verwerkt en zag er niets beter op dan de geheime tuin te sluiten, zich te storten op zijn werk en  zich zijn eigen geluk, plezier, het genieten (van de natuur) en licht ontnemen in zijn leven terwijl Mary denkt en zich verwijt dat ze haar moeder vermoord heeft, en de schuld op zich neemt dat ze haar beide rijke Britse ouders in India verloor aan cholera).

In die zin staat The Secret Garden voor een plaats – hoewel Mr. Cravens vrouw en dus ook Colins (Edan Hayhurst) moeder er aan een schommel, in een prachtige setting stierf – waar wonden (letterlijk en figuurlijk) geheeld kunnen worden, waar je kan genezen.

Mary zien we twee bogen maken. Wanneer ze net haar ouders verloren heeft, gooit ze haar pop in het water, omdat een jongen verhaaltjes maar stom vindt en zo lijkt ze dus te kiezen voor de volwassenheid. Niet veel later zal ze toch teruggrijpen naar haar fantasie, en het kind zijn, knap te zien in het behangpapier dat gaat leven via animatie, om op die manier het strenge, de ijzeren discipline die Mrs. Medlock (Julie Walters) haar oplegt mentaal te kunnen counteren. Ze haalt Colin (Edan Hayhurst) uit ook zijn isolement samen met Dickon (Amir Wilson). Er zijn alternatieve geneesmethodes dan een zieke als een kasplantje behandelen, afzonderen en opsluiten, verplichte rust in bed voorschrijven en medicijnen toedienen.  

Deze The Secret Garden weet ons echter onvoldoende te betoveren, daarvoor is de tuin gewoon te gewoon en realistisch en trekt de film vooral in het begin te veel de kaart van een hondenfilm die ons wat doet denken aan Benji. Hoewel Dixie goed speelt, en een stuk jongensachtiger overkomt dan Kate Maberly 27 jaar geleden, weet ze net als deze ganse nieuwe versie de jaren ’90 film niet te evenaren, laat staan te doen vergeten.

Zo veel jaar later ligt er toch ook behoorlijk wat stof op dit verhaal. Het voelt erg gedateerd, ja wat oubollig aan. Wie durft het aan om met de grove borstel door dit materiaal te gaan, het wat hedendaagser te maken en vooral er een sneller verteltempo op na te houden zonder afbreuk te doen op de verstilde momenten, het genieten van de natuur, enz. dat sowieso deel dient uit te maken van de filmervaring?  

< Bert Hertogs >