Recensie ALL. ★★★

Als een wagon die zich loskoppelt van een ander in station Gent-Sint Pieters zodat ze elk hun richting uit kunnen gaan, zo voelt de muziektheatervoorstelling ALL. van Lisa Verbelen aan. De actrice die performance aan de Toneelacademie van Maastricht en muziektheater aan het Conserva­torium in Den Haag studeerde, scheidt haar gevoelswereld van haar gedachten. Dat levert een mix op van woordjes die ze tot zinnen vormt met kaartjes terwijl een camera van bovenuit alles vastlegt. Dat doet ze zo secuur en met een behoorlijk vleugje mysterie met haar vingers dat het lijkt alsof ze als een croupier in het casino of beter: een goochelaar ze magisch tevoorschijn tovert. Maar het repetitieve karakter van de handeling - en eerlijk zo’n aanpak zagen we elders al eens - doet na een tijdje toch ook wel wat vervelen hoe allesomvattend ze probeert te geraken met haar gedachten. De muziek die ze tussendoor brengt, bouwt naarmate de voorstelling vordert op. Van een simpele tadada of no no no-toonladder maakt ze na verloop van tijd via een loopstation een mooie a capella meerstemmige song met zichzelf die uiteindelijk uitmondt in uiterst soulvol materiaal waarbij ze solo een bandje met zichzelf vormt. Maar de muzikale intermezzo’s – inspiratie vond ze bij de muziek uit de film ‘Ascenseur pour l’échafaud’ (Lift naar het schavot) van Miles Davis - komen dwingend over. Wanneer Lisa nog haar gedachten aan het uiten is via haar woordjes wordt ze door haar eigen stem die al aan het tellen is: ‘one, two, three’ schijnbaar onderbroken alsof de plicht roept. Alsof het denken plots gedwongen wordt te stoppen zodat er plaats gemaakt kan worden voor de emotie, en haar gevoelswereld die denkwereld even om een onderbreking vraagt vanuit de hunkering gehoord te worden, opdat haar gevoelens zouden uitgesproken kunnen.

Als een echte popster verschijnt ze op haar 45 graden hellend podiumelement dat op rails staat, de benen gespreid om de coole pose nog wat meer showbizzgehalte te geven in haar glitter jumpsuit. Het podiumelement komt al gauw horizontaal te liggen dat tijdens dat uurtje dat ALL. duurt zowel naar voor als naar achter zal bewegen. De enige witte spot rechts op het podium zal de tegenovergestelde beweging maken.  Beginnen doet Verbelen met ritme dat ze uit de elektronica tovert.

Zinnen als ‘You and the world’, ‘You color the world’, ‘The world cannot coloring you’, ‘You can leave the world in a rocket (waarbij ze het word ‘rocket’ verticaal plaatst en probeert te lanceren zodat het uit het beeld bovenaan verdwijnt, waar ze na de derde pitsbeurt ook in zal slagen), een fragment dat ze wat later aanvult met: ‘or when you die and everyone has forgotten you’, krijgen we onder andere te zien. Vervolgens zoomt ze in op het ‘ik’ door twee ‘You’’s in spiegelbeeld tegenover elkaar te laten wrijven wat uiteraard staat voor een seksuele handeling, zeker wanneer blijkt dat de ene O een gewone is in dat Engelstalige woord, en de andere een streepje naar boven heeft, wat voor de man staat. We krijgen ook te zien dat als we nu een foto van onszelf zouden nemen we later zouden zeggen hoe jong we wel tonen op dat beeld terwijl we op het moment van de shoot toch al 24 of 42 waren, wat je bezwaarlijk ‘jong’ kan noemen.

In eerste instantie heeft Verbelen het dus over hoe wij ons verhouden ten opzichte van de wereld, in de tweede ten opzichte van onszelf en vervolgens voegt ze het begrip tijd toe in haar overpeinzingen. Every now has a a different past, past cannot leave now waarna ze varieert op eerdere gedachten.  ‘You and the world’, ‘You color the world’, ‘The world cannot coloring you’, ‘You can leave the world in a rocket or when you die and everyone has forgotten you’ wordt ‘you and you’, ‘You coloring you’, ‘You cannot coloring you’, ‘you can leave you in a rocket’ en ‘you can leave you on a bike’ waarbij ze met haar gebogen wijsvinger alsof het een been en een voet is op de trappers van een onzichtbare fiets dat kaartje rechts origineel uit beeld brengt.

Wanneer ze de gitaren en de elektronica laat voor wat die is, denk je dat ze de twee uiteindelijk toch gaat laten samenkomen in een lied. Opvallend genoeg kiest ze daar niet voor maar brengt ze op het einde spoken word/poetry slam: ‘I wonder how far from the beginning are we?’ dat natuurlijk ook dicht aanleunt bij hiphop en heerlijk herkenbaar is in onder andere: ‘You know this feeling when you go to the toilet and you turn off the light and you listen to your pee like you’d listen to the sea at night’ en later stelt dat twijfel je nergens toe brengt.  Zo maakt ze haar cirkel (op muzikaal vlak begon ze ALL. erg basic ritmisch en er hangt een exemplaar de ganse tijd boven haar) rond en sluit ze aan bij … het begin.

Het is opmerkelijk hoe sommigen ALL. als donker en eenzaam beschouwen, ja zelfs depressie erin zien. Wij zagen vooral hoop, licht, een uitnodiging, aanvaarding, een eindeloze zoektocht, een uitgestoken hand om een stap in het onbekende en allesomvattende alles te zetten …

< Bert Hertogs >