Recensie The Racer ★★★

Grote verrassing toen zowel regisseur Keiron J. Walsh als hoofdrolspeler Louis Talpe in onze zaal een woordje uitleg kwamen geven over The Racer, een nieuwe Iers-Vlaamse film die door corona vervroegd in de zalen te zien is. Wij wisten immers helemaal niets van een première – en dachten dat die tot nader orde niet doorgaan -  laat staan dat de regisseur en de hoofdrolspeler even zouden afkomen. Groot was Talpes verbazing dan ook dat er niet zo gek veel volk in onze zaal zat. Dat komt omdat zaal 7 niet afgehuurd was. Het was dus een gewone zaal zonder guests of VIPs. Gewone betalende bezoekers dus.

In The Racer moeten Matteo Simoni en Talpe in het Engels acteren. En daar wringt al meteen het (fiets)schoentje. Je hoort dat het Vlamingen zijn die Engels praten en het niet hun moedertaal is die ze spreken. Simoni overtuigt in zijn spel dan ook het meest van al als ie in het Italiaans vol temperament te keer mag gaan ten opzichte van zijn ploegmakkers of hen net bewierroken. Maar dé gele trui gaat wat ons betreft naar een over de ganse lijn sterk presterende Tara Lee als de arts Lynn Brennan die verbonden is aan de UCI. Ze wordt verliefd op domestisque (meesterknecht) Dominique Chabol (Talpe) die Lupo ‘Tartare‘ Marino (Simoni) telkens naar de overwinning moet loodsen. Lee speelt een sleutelrol en doet dat met verve. Toegegeven, zij heeft het thuisvoordeel én mag in haar moedertaal acteren. Dat scheelt een (wieler)pak.

In 1998 staat in de krant dat het misschien wel Chabols laatste Tour de France is. Terwijl zowat alle wielerploegen hun team voor volgend seizoen hebben samengesteld, weet ie nog steeds niet of hij er volgend jaar opnieuw bij zal zijn. 39 is hij al en nooit won hij een etappe. Omdat het zijn rol ook niet is om er een te winnen. Eén keer scheelde het geen haar. Chabol krijgt het niet uitgelegd, niet aan een Ierse fan, de enige die bij aankomst van hun tourbus aan het hotel een handtekening aan hem vraagt, niet aan de Ieren zelf in een karaokebar waar Lynn hem naar toe brengt, en al helemaal niet aan Lynn zelf die hem een professioneel verliezer vindt. Zeker wanneer zij erachter komt dat ook hij aan de doping zit.

Tijdens de prent blijkt Chabol zowel bloeddoping en epo te gebruiken, als aan andere medicatie te zitten. Daarvoor brengt ie zichzelf in gevaar. ’s Nachts gaat zijn hartslag zo laag dat ie steeds flirt met een hartstilstand. Geraakt ie niet tijdig in beweging om zo zijn hartslag de hoogte in te jagen, dan is het definitief over and out. Chabol moet elke avond zijn kopman in bed stoppen want die blijkt last te hebben van angstaanvallen en faalangst. Wanneer een ander team de jonge domestique Jan Mertens in stelling heeft gebracht, wordt Chabol koudweg aan de kant geschoven voor Erik Schultz (Paul Robert).

Het is door louter toeval, een ploegmaat die last minute uitvalt, dat ie toch rugnummer 18 bekomt. Dat in combinatie met het feit dat ie flirt met de pensioenleeftijd in het wielrennen, hij het gevoel heeft zich te moeten bewijzen en hunkert om toch ook eens als eerste over de finish te kunnen rijden, legt behoorlijk wat druk op zijn schouders en tegenstrijdige gedachten. En dan is er nog dat ultieme verlangen om te doen wat hij eigenlijk niet mag, als knecht eens schitteren tot het einde en op dat podium terechtkomen, de aandacht krijgen die hij echt verdient. Of dat nog niet genoeg is, komt er daarop nog een dilemma bij. Uit de Tour stappen zodat hij naar de begrafenis van zijn eigen vader kan gaan, of (ondanks alles) loyaal blijven ten opzichte van zijn ploegmaats.

The Racer probeert zo authentiek mogelijk te zijn. Zo klopt het dat de Tour van 1998 er een vol dopingschandalen was. Niet om de positieve dopingtests, wel omdat de politie onder andere in de wagen van een masseur een grote dosis doping vond, en ook in hotelkamers bij verschillende wielerploegen. Aan de andere kant is het verhaal ook fictief. Dat geeft een vis noch vlees-gevoel wanneer je ernaar kijkt. Zo hebben de makers absoluut hun best gedaan om alles te laten lijken alsof het 1998 is (een betaaltelefoon, een vaste telefoon in de hotelkamer, een affiche van Boyzone die iedereen die landt in Ierland op de luchthaven verwelkomt, een kaartje van de etappe van de Tour op tv), maar in sommige details (bv. het gebruik, de grootte en de plaatsing van de logo’s van tv uitzendingen zoals die van de RTBF) merk je dat het toch allemaal fictie is en het een en ander niet waarheidsgetrouw verloopt.

Het klopt ook dat de Tour voor het eerst in 1998 gereden werd in Ierland waar de eerste drie etappes plaatsvonden. Maar, het wielercircus vond plaats van 11 juli tot 2 augustus. In de film horen we twee keer ‘No matter what’ van Boyzone, onder andere in de karaokebar. Talpe zingt het even mee en zijn personage vindt het een stom nummer. Dit is wellicht de grootste fout die de productie maken kon, want ‘No matter what’ werd precies de dag na de Tour de France, op 3 augustus 1998 uitgebracht.

Kortom: Dominique Chabol kon het nog niet kennen, op de radio gehoord hebben, laat staan het in een karaokebar door een meisje horen zingen hebben. De cinematografie van James Mather doet bij momenten wat denken aan die van Rundskop, zeker wanneer we Talpes rug zien in close up met al die zweetdruppels die ervan af parelen. Talpe verloor 10 kilo vetmassa over zijn hele lichaam en won 2 kilo aan spiermassa in de benen voor deze film. The Racer is echter niet spannend genoeg (al met al zijn er maar zo’n twee scènes die indruk maken, en het zijn dan nog niet eens scènes op de fiets). Daarvoor slaat de prent ook misschien te vaak een humoristische toon aan, waarbij onder andere de draak wordt gestoken met een nieuweling wanneer gesteld wordt dat de mannen elke avond masturberen bijvoorbeeld.

Clean verliezen of onder invloed winnen, wat is het meest eervol? Ook die vraag passeert in deze film al wordt die eerste categorie sporters naar ons gevoel wat als naïef en jong geportretteerd.

< Bert Hertogs >