PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Act ★★1/2

zaterdag 12 september 2020Kaaitheater Brussel

Act

Gemengde reacties en een opvallend matig applaus ontving Johan Leysen na een uur en een kwart Act. Een koppel zagen we tijdens de voorstelling naar huis gaan, anderen loofden Leysen omdat ie Becketts ‘Stories and Texts for Nothing’ vanbuiten had geleerd in het Engels, wat toch een hele kluif is. Wij zagen sterke momenten niet in het minst naar het einde toe maar ergerden ons aan het Vlaams-Engelse accent, het gebrek aan intonatie (vooral de ingesproken stukken tekst op tape komen erg vlak over) en het nauwelijks spelen met tempowissels. Het zorgde ervoor dat we meermaals afhaakten, terug een stukje in de gitzwarte deprimerende monoloog gezogen werden om niet veel later opnieuw af te haken. Op dat vlak kende de voorstelling hetzelfde verloop als de installatie in de foyer waar je 4 bakken gevuld met kleine grijze bolletjes kon zien die als een dor maanlandschap bewogen en een glooiing vormde die steeds een beetje veranderde.

Rijk aan beelden is de tekst die Leysen doet oproepen met veel gevoel voor detail. Filosofisch ook, er worden flarden uit het werk van Jean Paul Van Bendegem geïntegreerd. Daarin horen we een mens loskomen van God en zichzelf wat perfect aansluiting vindt bij de rest van de monoloog die gaat over zijn en het niets. Leysens wat apathische personage (pas op het einde maakt ie zich druk) probeert zichzelf een plaats te geven in de wereld.

De tekst van Beckett dateert uit de jaren ’50 en hoe je het ook draait of keert hij voelt post-oorlog, post-apocalyptisch aan over het leven na het bijna-einde, nadat de ultieme (zelf)destructie op en haar na heeft plaatsgevonden. Somber, grauw en grijs. Net als de korrels van de installatie MASS #2. Maar ook even grijs als de vier stapels lakens waarvan de bovenste na verloop van tijd als dansant tussenspel naar boven gehesen worden, als geesten of stille getuigen, mensen wiens deken klaarlag om hen te verwarmen bij een reddingsoperatie, maar die het niet gered hebben ...

Ook de denkwereld van de verteller is grijs, hij verliest zichzelf in zijn denken en wordt erin opgeslorpt als drijfzand, wat ook te zien is in de installatie met de korrels en blijkt niet in staat iets op te bouwen zonder het niet veel later opnieuw opgaat in de rest van de onsamenhangende massa. Door zich los te rukken van God, verloor de Westerse mens zichzelf namelijk. Wat overblijft is een troosteloos, verlaten, grijs en eenzaam landschap, een mens die onthecht is van God, de wereld en zichzelf.

Met twee sterren en half als quotering voor dit stuk geven we – net als het overgrote deel van het publiek - een grijze waardering. Hoewel Kris Verdonck coherentie met Becketts tekst heeft trachten te vinden, blijft de tekst qua spanningsboog zowel voor uitvoerder als publiek een moeilijke brok die onvoltooid en divers overkomt, en erg veel intellectuele inspanning vergt. De monotone intonatie, het nagenoeg gebrek aan tempowissels en het Engels van Leysen vereisen veel aandacht van de toeschouwer en leggen de drempel – die al sowieso uitdagend is omdat het om Beckett gaat - erg hoog.

 < Bert Hertogs >

concept & regie Kris Verdonck | dramaturgie Kristof van Baarle | performer Johan Leysen | technische coördinatie Jan Van Gijsel | kostuums Eefje Wijnings | productie A Two Dogs Company & Het Zuidelijk Toneel | coproductie Kaaitheater | met de steun van Tax Shelter stelsel van de Belgische Federale Overheid, Vlaamse Gemeenschap, Vlaamse Gemeenschapscommissie | met dank aan Dirk Van Hulle, Pim Verhulst en Jean Paul Van Bendegem


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter