Recensie Bloos ★★★★

Wat een weelde dit weekend in Antwerpen! Want er vinden maar liefst drie festivals op hetzelfde moment plaats. Enerzijds is er na-Zomer van Antwerpen, Love at first sight, een festival voor jonge makers & het dakenfestival DakKan (dat o.a. sport, yoga, muziek, theater en vertellingen op haar programma heeft staan en plaatsvindt op verschillende Antwerpse daken). CC Berchem koos voor het dak van Freinetschool De Kring waar ze de Nederlandse Marte Boneschansker uitnodigden om haar voorstelling Bloos te brengen.

Bloos, dat zijn negen verhalen van even veel mensen die Marte interviewde over intimiteit, sensualiteit en seksualiteit. Bij aankomst steken bezoekers alles wat in de weg kan steken weg in een lockertje, plaatsen hun schoenen in een blauwe bak en wisselen het paar in voor een paar slippers. Het maakt uiteraard deel uit van het ritueel om zo een beetje zen te worden, vergelijkbaar met een bezoek aan een wellness centrum.

Een slaapmasker doe je op zodat je na een tijd geïntroduceerd wordt in Bloos. Of het goed is dat je aangeraakt wordt? (weliswaar niet op armen, handen of gezicht), checkt de performer (in ons geval was dat Marte zelf) nog eens. Kortom: alles draait er om de toeschouwer een relaxed en comfortabel gevoel te bezorgen.

Vervolgens word je in bed gestopt en zachtjes toegedekt terwijl het prachtige driedimensionale klankbedje door Matthìas Sigurðsson op klarinet afgewisseld met geluidjes van gefriemel onder andere je het gevoel bezorgt dat je alles live aan het meemaken bent. Tot in de kleinste details zijn die interviews verzorgd. Wij hoorden een zevenentachtigjarige vrouw haar verhaal vertellen terwijl op de achtergrond een staande klok aan het tikken was en er zo nu en dan het geluid van een theekopje te horen was. Het leek kortom of we er zelf bij waren bij dat intiem gesprek onder de twee dames.

De vrouw – die geen fysieke affectie van haar ouders gevoeld had tijdens haar jeugd (wat ze toch wel jammer vond) - had het over hoe ze in haar tijd wel aan de poortjes van een huis na een avondje weg wat met een jongen frunnikte en zo, maar dat seks toch niet meteen iets was waar je al snel mee begon als je verkering had. Zelf had ze een man die een hoger libido dan zij had, en ze gaf dan ook toe dat ze zelden echt klaar was gekomen tijdens de daad. Vooral in het begin was ze te gespannen om daarvan te kunnen genieten. Verder dan wat opgewonden geraken, kwam ze meestal niet. En kinderen? Dat overkwam je.

Over haar huis ging er een tijd terug een bordeel open. Dan zag ze mannen uit de auto stappen die een kinderzitje op de achterbank hadden staan. Wat vooral opvalt in haar verhaal is dat ze dat allemaal eerder nuchter weet te plaatsen en niet veroordeelt. Dat er mannen naar daar komen net als haar man die gewoon meer seksuele honger hebben dan wat zij kan bieden stelt ze gewoon vast. Het laat alvast een ander licht schijnen over vragen als trouw en ontrouw. De vrouw zelf heeft ooit een condoom gevonden in de portefeuille van haar man maar er nooit wat over gezegd tegen hem. Toen hij dood was, was ze enigszins opgelucht dat ze geen seks meer hoefde te hebben met hem. Zijn honger daarnaar bleef met de jaren dezelfde, terwijl de hare na verloop van tijd, versterkt door de menopauze, aardig verminderd was. Je merkte in de manier waarop ze dat zei dat ze mannen daar in zekere zin wel om benijdde.

Later ontmoette ze haar schoonbroer die wel érg enthousiast zich op haar smeet (lees: de vrouw werd ei zo na aangerand). En ze vertelde ook onder andere hoe ze ’s nachts een aantal keer in haar slaap een orgasme had gekregen en dat wanneer ze seks op tv kijkt ze merkt dat dat nog wel iets met haar doet op lichamelijk vlak. Ondertussen voelen we dat onze matras zich beetje bij beetje insluit waardoor je het gevoel hebt dat je lichaam een worst wordt in een broodje hotdog. Toch bezorgt die ervaring je een cosy gevoel, zelfs met de beperktheden die er in coronatijden zijn voor 1 op 1-(belevings)theater.

Om kort te gaan: Bloos is een prima voorstelling maar we hebben vooral op lichamelijk/tactiel vlak al meer geborgen voorstellingen van dit type meegemaakt, denken we bijvoorbeeld aan het prachtige The Echo of the Shadow van Teatro de los Sentidos op Zomer van Antwerpen 2006.

< Bert Hertogs >

Credits:

Marte Boneschansker (Concept & Spel), Geartsje Van Der Zee, Hannegijs Jonker, Nina-Elisa Euson, Alidtcha Binazon, Marley Braaf, Femke Heskes (Spel), Martin Sweers (Foto)