PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie The Courage to be disliked ★★★1/2

zondag 11 april 2021Kc Nona Mechelen

The

Met The Courage to be disliked brengt Natali Broods voor het eerst een monoloog voor De Koe. Het is te zeggen, de theatertekst van Willem de Wolf is eigenlijk geen monoloog. Ze gaat immers niet zelden in dialoog met regisseur Peter Van den Eede die haar vragen stelt. Ze speelt dus voor hem die naast de camera zit om toch een referentiepunt te hebben, publiek. In het nagesprek van de derde live stream, die volgens ons geen live stream is, stelt Natali dat ze Peters aanwezigheid in dezelfde ruimte toch belangrijk vindt. Dat is uitermate vreemd omdat ze al zo vaak in series in films geacteerd heeft waar ook geen publiek is.

De Koe spreekt zich dus als vanouds constant tegen én daar zit de absurde humor. Zo zien we gewoon het ganse story board op een bepaald moment op een bord in beeld wanneer Peter ‘Wat nu?’ gevraagd heeft wat de cue is om naar eerder opgenomen materiaal te gaan. De Koe stelt dat twee derde live is en een derde vooropgenomen. Ook in een reactie achteraf lijkt iemand van het publiek – al vermoeden wij dat ook die nabespreking gewoon in scène gezet is – te vinden dat het allemaal op voorhand opgenomen zou kunnen zijn geweest ‘omdat alles zo vlot liep’.

Dat moet dan wel een vorm van ironie zijn, want De Koe gaat opzettelijk voor technische problemen in de stream: van het bakje van de headset van Natali dat ineens gecheckt moet, over het licht dat plots te fel is waardoor ze haar zonnebril nodig heeft, tot de batterij van een camera die zogezegd bijna leeg zou zijn. Daarbovenop krijgt Peter zogezegd telefoon backstage terwijl het stuk al bezig is van iemand die moeite heeft om de link te openen, en stapt ie meermaals samen met Natali uit het stuk (door bv. naar een vooropgenomen beeld te kijken, of een still). De Koe brengt dus een mengvorm tussen theater en televisie, maar het is eerder theatrale televisie, wat helemaal tot uiting komt in de bijna valpartij van Peter over een lamp op de grond bijvoorbeeld. Een scène die vanuit verschillende standpunten, meermaals opgenomen is en in herhaling afgespeeld wordt. Herhaling als stijlfiguur bij visuele humor is dat.

Willem leest een reactie die zou moeten aantonen dat als ie aan zijn neus krabt, dat het dan echt live zou zijn. Maar dat hoeft dus helemaal niet zo het geval te zijn want ook dat kan immers gescript zijn. Wat zo heerlijk is, is de tegenstelling dat Natali Peters aanwezigheid naast de camera zogezegd apprecieert omdat hij kijkt en luistert. Maar net nadat ze zijn afgegaan en in de loge napraten hoor je de regisseur stellen dat hij nauwelijks geluisterd had naar Natali omdat hij heel de tijd met de vraag bezig was of ie nu nog geld in de parkeermeter moest bijsteken. Dat contrasteert dus met de nabespreking én met een flash back naar een repetitie waarin Peter doet alsof ie valt over het feit dat Natali ‘hoeren en junks’ zegt terwijl er ‘junks en hoeren’ in Willems tekst staat. Ook dat is, ook al lijkt het niet zo, hoogstwaarschijnlijk gescript.

Er zijn drie soorten streams. Diegene die je meteen bij de lurven pakken en je in een ruk uitziet, diegene die je na enkele minuten afzet, en diegene zoals The Courage to be disliked waar je een aantal keren van wegkijkt. Gewoon omdat het kan, omdat het totaal niet respectloos overkomt ten opzichte van de actrice en de makers dat je stiekem wat mails zit te beantwoorden of je socials tegelijkertijd checkt. Weten zij veel dat je dat soort dingen combineert. In een zaal ligt dat moeilijker omdat je dan andere kijkers stoort en de acteurs die zogezegd het publiek zouden zien als een kompas omdat ze door hen aangejaagd en gecorrigeerd worden, blijkbaar dus – al geloven we daar niet veel van - het noorden zou doen kwijt kunnen laten geraken.

Als kijker naar een stream kan je dus ongegeneerd gewoon multitasken. Shazam even opzetten bijvoorbeeld om vast te stellen dat ‘Ode to the night’ van Hypochristmutreefuzz gebruikt werd in de voorstelling en de kompastaak gewoon geven aan wie die hoort te krijgen: de regisseur. Ook héérlijk is het pleidooi dat De Koe verder met dit soort formats wellicht zal werken naast live theatervoorstellingen voor een publiek. Het woord ‘authentiek’ neemt Peter dan in de mond, alsof het authentieker is om in het theater voor toeschouwers te spelen. Dat De Koe in eerdere voorstellingen al met de term authenticiteit speelde, en dat totaal relativeerde (zij brengen immers niets anders dan gespeelde authenticiteit wat even veel betekent als doen alsof het echt is) contrasteert dus fel met Peters uitspraak in deze voorstelling. Met andere woorden De Koe schittert weer in tegenstrijdigheden binnen deze voorstelling zelf en binnen hun repertoire waardoor finaal het absurdisme of het gevoel dat ze je gewoon weer wat blaaskes aan het wijs maken zijn op een geleerd toontje zodat je er makkelijker in zou tuimelen, ons vooral bijblijft.

De feedback die Peter Natali geeft in de loge achteraf is dolkomisch. Hij vraagt zich af of het personage niet ongenaakbaar of arrogant is en stelt het hele uitgangspunt van de voorstelling vervolgens in vraag: ‘Ik vroeg mij gewoon af. Een rijke die zich bedenkingen maakt bij haar privileges. ‘ […] ‘Het is wat ik denk. Ze probeert tot een vergelijk te komen. Tot een akkoord. Dat is toch zo. Ze probeert er een uitwisseling van te maken. Ze probeert tot een gesprek te komen. Een niet-geprivilegieerde die wil geen gesprek, die willen vechten. Snap je, een gevecht dat kunde winnen. Hé dat win je vandaag of morgen of anders overmorgen. Maar een gesprek. Snapte dat blijft maar duren. Enfin denk ik hé. Ik denk een privilege houdt ge of geeft ge af. Maar als ge het houdt dan moete er van genieten.’ – ‘Dan moete niet zagen bedoelde.’ – ‘Ja, allez. Een bedenking: dat is er nog een privilege bij. Van een privilege moete genieten. Dat vind ik nog het eerlijkste ten opzichte van de niet-geprivilegieerden.’ Waarop Natali treffend concludeert: ‘Maar dan hadden we de voorstelling niet moeten maken want daar gaat het over. Over die bedenkingen gaat het.’

Dat The Courage to be disliked soms gewoon pure onzin uitkraamt terwijl het publiek zich daar niet altijd bewust van is, horen we bijvoorbeeld wanneer Natali stelt wanneer ze het heeft over de blockbuster Titanic: “Hoe rijke mensen zich revitaliseren door schaamteloze appropriatie van de vitaliteit van de arme mensen.” Ze zegt dan vervolgens dat je nergens ziet hoe het bovendek het benedendek doet dromen. Dat is dus pure quatsch. Aladdin, Slumdog Millionaire, Annie, First Knight … zijn maar een paar voorbeelden van films hoe armen dromen van rijkdom of hoger op de sociale ladder te klimmen en ervoor gaan.

The Courage to be disliked gaat dus in eerste instantie over snobisme maar uiteindelijk vooral inhoudelijk én vormelijk over onecht en echt en het feit dat onecht het steeds van het echte wint. Zoals de punk die gemodelleerd wordt en te zien is in deSingel of in het logo van NTGent met graffiti. In deze voorstelling doen Peter en Natali alsof alles spontaan verloopt terwijl alles gescript is. Willem zien we bijvoorbeeld even in beeld met zijn laptop die duidelijk een zwart beeld toont van de stream. En meermaals wordt er uit het spel gestapt en er terug ingestapt zodat de kijker op die manier te zien krijgt dat niet alles is wat het is.

In de ‘nabespreking’ laat Willem weten dat de inspiratie voor het personage dat Natali speelt, een onhebbelijk personage dat wat hautain doet en afdaalt naar plekken waar ze eigenlijk niet hoeft te komen zoals de pretzelshop waar ze een man van kleur de eerste restjes van de dag van zo’n pretzel uit de vuilnisbak ziet halen, of de vrouw die ze in beige maar in verschillende stoffen aan met koffers die bij elkaar passen ziet staren naar het bord met aankondigingen van treinen en niet weet wat te doen wanneer de hare ‘cancelled’ blijkt, de Chinese die voor de Louis Vuitton-winkel staat aan te schuiven waarbij ze zich afvraagt of ze zich ook zo gemakkelijk zal voelen wanneer ze er zelf een heeft, terwijl het personage dat Natali speelt zich plots beseft dat ze al een tijd geen Louis Vuitton meer meeneemt naar buiten … in New York toen hij zo’n vrouw twee jaar geleden zag op 5th Avenue. Hij verbleef er toen drie weken. Eigenlijk speelt Natali dus gewoon Willem(s tekst). ‘Een geconstrueerde theatertekst die Peter speelbaar moest zien te maken.’

Jammer dat de voorstelling niet doorging in Oostende en wij net als de rest van de ticketkopers het (voorlopig) moesten doen met een stream van de derde voorstelling voor maneblussers, hoewel ook niet-Mechelaars die konden zien. Oostende en Brasschaat (24 april) lijken in het tourschema namelijk de ideale locaties om het over echt, onecht en snobisme te hebben. Dat CC Scharpoord in Knokke-Heist hier nog niet op heeft ingetekend, lijkt ons een gemiste kans voor de inwoners van de Lippenslaan en omgeving …

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter