Recensie Snelle Zonder jas naar buiten ★★★1/2

In de docu Snelle Zonder jas naar buiten ontdek je op Netflix waarom Snelle nu in een burn-out zit. Alle elementen zitten namelijk in de song by song die op video vastgelegd werd. Dat ie kampt met een identiteitscrisis, de groeipijnen van een artiest die vaststelt dat het wel allemaal heel erg snel gaat, dat je nog maar 10% van je tijd aan je muziek kan besteden en dat 90% naar andere zaken gaat, dat je geleefd wordt met andere woorden. En dan is er nog die druk, die je dagelijks voelt. En het minste wat je eventueel verkeerd doet kan uitvergroot worden op social media. Dan word je in geen tijd afgezet als ‘arrogant’. Snelle geeft ook gewoon grif toe moeilijk ‘nee’ te kunnen zeggen tegen opportuniteiten die op z’n pad komen, ook dat is een risico voor burn-out. Hij beseft maar al te goed dat de tijd van de beginjaren, waar alles nog zorgeloos en gewoon nog een kick was voorbij is. Hij hunkert naar die tijd. Op z’n vijfentwintigste al nostalgisch over de pubertijd dus ... 

Snelle Zonder jas naar buiten stipt ook aan hoe moeilijk en fragiel het is van vrienden uit je tienertijd die je mee op je pad neemt vrienden-zakenpartners te maken. En corona heeft natuurlijk ook vooral voor het livegebeuren van Snelle impact. Clee (zijn dj en vriend) en Omar (vriend en tourmanager) hebben terug een job in de zorg aangenomen. Nog zo’n groeipijn was dat ie een appartement had in Amsterdam, ver verwijderd van zijn vrienden – al is dat relatief: een uur en een kwart rijden - maar wel strategisch gelegen in Nederland zodat ie van daaruit op de baan kon. Alleen, wanneer corona toeslaat komen de vier muren kennelijk stevig op hem af. Het appartement is immers nauwelijks aangekleed op een studio na waar hij in werkt. Met niemand om je heen wordt het wel erg eenzaam. Zijn vrienden zitten in Deventer. ‘De overkant’ gaat daarover. Uiteindelijk komt ie tot de conclusie dat ie best zijn boeltje pakt en terug dichter in de buurt van zijn vrienden gaat wonen. Zijn vriendin Sterre leidt ook soms een jachtig leven. Eigenlijk leven de twee wat naast elkaar hoewel zij ervoor zorgt dat hij bij haar zichzelf kan zijn, wat ie ook zingt in ‘Zij laat me praten’ waarin een stuk mondharmonica zit. “Zij haalt de poppenkast weer weg” klinkt het.

Maan die meer dan collegiale gevoelens lijkt te koesteren voor Snelle – we vragen ons overigens af waar Zon nog blijft in Snelles omgeving -  toont haar emotionele kant dat ze hoopt dat mensen Snelle kunnen leren kennen zoals zij Lars kent. Alleen vallen die twee niet samen, wat Snelle wanneer hij een snelle vraag op het einde van de docu voorgeschoteld krijgt net als het begin, niet inziet. Daar zegt ie dat Lars en Snelle hetzelfde is. Dat is tegenstrijdig met de analyse van Maan dat de Lars die zij kent moeite heeft om zich aan te passen, zich soms eenzaam voelt, kwetsbaar is, en een stukje vrijheid heeft moeten opgeven nu iedereen hem herkent. Een man met twijfels ook (wat inherent is aan succes: het is moeilijker het te behouden dan het te vinden). ‘Onbezorgd muziek maken en geen succes was ook wel leuk’ noteren we immers in deze docu. Voor haar staat Lars gelijk aan iemand die eenzaam is ‘Ik heb veel vrienden verloren’, ook al heeft hij een lief (Sterre Kuzler), wat haaks staat op Snelle die de meest geliefde man van Nederland is. Een joekel van een spagaat is dat om mee te leven.

Toen kon ie ook gewoon lekker een rotdag hebben. Nu kan dat enkel binnen een kleine groep mensen die hij vertrouwt, zoals Maan om daartegen te kunnen zeuren ook al hebben ze een mooi leven. Die ongemakkelijke spreidstand, je hoort veel artiesten en bekende mensen daarmee worstelen. Dus Jill Goede – je bent fan van Snelle zagen we in Big Brother – je weet meteen wat de risico’s zijn die met beroemdheid samen gaan. Snelle wil aan de ene kant zeggen dat ie niet zo veel anders is dan zijn luisteraars, anderzijds heeft Lars altijd al (ook omwille van zijn hazenlip) in de kijker gelopen. De contradicties stapelen zich dus behoorlijk op naarmate de docu vordert.

En die bezingt ie allemaal hoor. Dat ie met een hazenlip geboren is en altijd al wat anders was en uit een villawijk komt: Gorssel waar je eerder het maakt als advocaat dan als rapper. En atypische buurt dus om binnen dit genre uit te komen. Maar ook dat zijn ouders gescheiden zijn en ie daarom nooit een echte thuis gehad heeft. Een eigen thuis creëren zit er niet meteen in nu hij op het einde van de docu terug verhuist en in de buurt van Gorssel in een oude boerderij gaat hokken, want zijn Sterre gaat (nog) niet met hem samenwonen. Ze voelt zich nog te veel in de studenten samenhok-fase. Ook dat is een groeipijn maar dan op privévlak.

Verder horen we Lars’ pa zeggen dat zijn zoon als kind heel wat uurtjes logopedie heeft moeten volgen om verstaanbaar te leren praten door zijn hazenlip. Want dat kon ie als kind niet. In Snelle Zonder jas naar buiten zien we Lars overigens een brug/vals gebit aan de bovenkant even uithalen. Op zijn achttiende werd ie overigens nog geopereerd. ‘Gebroken kaak’ refereert ernaar.

Ook opvallend is hoe Snelle zoekt naar lyrics waar iedereen zich in moet kunnen verplaatsen, die zeg maar universeel zijn, terwijl zijn liedjes kennelijk erg persoonlijk zijn. ‘In de schuur’ refereert bijvoorbeeld naar de beginperiode (van veel bands overigens) die wat jammen, repeteren en uitproberen in een garage of een schuur. ‘Allemaal hetzelfde’ gaat over moeilijk inspiratie vinden voor een nummer, in de Herman Brood Academie waar ie 12 keer per week een studio in elkaar moest steken, beluistert hij een demo van het volgens hem dan nog té persoonlijke ‘Zonder jas naar buiten’ waarin die hunkering naar vroeger zit, van onvolwassen zijn, zorgeloos zijn, en ook gewoon muziek kunnen maken voor de fun zonder dat er druk op je schouders ligt. Terug klein willen zijn, refereert hier niet alleen naar de gestalte van terug kind kunnen zijn, maar ook naar onbekend.

Verder dan dat er nog werk aan is, komt ie niet in de erg cleane, witte inspiratieloze box. Daar is hij naar verluidt zelfzekerder geworden, terwijl er in Snelle Zonder jas naar buiten nochtans behoorlijk wat twijfels zowel op privé- als op professioneel vlak aan de oppervlakte verschijnen en dat ie duidelijk overhoop ligt met zijn publieke status die niet rijmt met wie hij als privépersoon is. Stellen dat die twee samenvallen, wat ie op het einde van de docu doet, klopt gewoon niet. Hier lijkt Lars zichzelf iets wijs te maken. Ook in ‘Goed opgedroogd’ blikt ie terug naar de voorbije tien jaar terwijl hij niet onder stoelen of banken steekt dat ie als tiener wel vaker stoned was, wat te horen is in de lyrics van het nummer. Tenslotte gaat ‘Dom & onbeleefd’ dat ie met Paul De Munnik schreef over dat iemand elke dag op elk moment je dag kan verknallen door commentaar op bijvoorbeeld social media te posten.

Snelles succes in ons land wordt nauwelijks vernoemd. Enkel zijn eerste optreden in de Charlatan wordt even aangehaald. Dat hij ondertussen ook doorgegroeid is bij ons en volgend jaar in de Lotto Arena in Antwerpen geprogrammeerd staat, krijgen we niet te horen.

< Bert Hertogs >