Recensie Misfit 3: de finale ★★1/2

Met de derde Misfit film komt er nu een einde aan de filmreeks die zich afspeelt op en rond het Hoogland College. Dat werd ook stilaan tijd want een aantal castleden schurkt beetje bij beetje de 30 tegemoet. Hoe kan je dan iet of wat geloofwaardig nog een tiener neerzetten, terwijl die eerste kraaienpootjes en rimpels komen opzetten? Inderdaad: niet. Toch weten ze kennelijk niet helemaal van ophouden in Nederland, want er wordt blijkbaar gewerkt aan een originele serie voor Netflix.

Misfit 3: de finale is weliswaar de betere film van de drie. Want hoewel de montage op zijn zachtst gezegd flitsend is, vervallen vooral de eerste twee niet zelden in soapserieniveau, en begint de boel behoorlijk langdradig en zelfs saai te worden op den duur. Dat is veel minder het geval in deze Misfit 3: de finale. Al heb je het na de twee eerste films wel ondertussen zowat he-le-maal gezien.

Want jawel, net zoals bij elke Misfit-film worden de jongste squads in het begin voorgesteld. En een Misfit, dat is iemand die bij geen enkel groepje thuishoort. Het is het geval bij Julia (Djamila) wanneer zij haar heerlijke leventje in de States en haar vriendinnen moet opgeven als ze terug naar Nederland verhuist met d’r ouders. Ze wil snel terug, en dan kan de lokale wedstrijd van de school helpen. De directeur zet het op een deal met haar: als zij erin slaagt om het niveau Engels van zijn zoon op te krikken, zal hij ervoor zorgen dat zij de talentenshow wint en de hoofdprijs: een vliegtuigreis naar de VS. Sterre (Jolijn Henneman), een concurrente van Julia, zal het allemaal ontdekken en de bewakingsbeelden vrijgeven. Iedereen keert Julia – die van de plankenkoorts moet kotsen als ze nog maar net op een podium staat - de rug toe in de eerste prent die zich het makkelijkst van al samenvat met die ene quote: “het niveau van anderhalve druif”.

In de tweede film strijden het Hoogland College en Olympus College om de eer. Wie een muziekwedstrijd wint, kan een platencontract in de wacht slepen. Al van hun kindertijd schuimen Babette (Tinne Oltmans) en Sterre talentenwedstrijden af. Steeds moet Sterre het stellen met de tweede plaats en ook nu ziet het ernaar uit dat ze tevreden zal moeten zijn als eeuwige tweede. Babette zal Julia’s vriendje Nick (Niek Roozen) naar het Olympus College - waar het muzieklokaal ‘Music Department’ heet - weten te trekken zodat ze met hem een tandem kan vormen. Julia laat bizar genoeg begaan. Zij gaat in zee met Sterre. Het hoogtepunt van Misfit 2? Tinne Oltmans die in een zwembad geduwd wordt.

De Misfit films hebben alle drie min of meer hetzelfde concept: ze werken naar een ultieme show toe (School’s got talent, The Ultimate Music Battle (THUMBS), Teen Music Awards (TMA)) die de hoofdpersonages om de een of andere reden niet dreigen te halen. Komen verder aan bod: angsten, dromen, jaloezie, vernedering, en pestgedrag. De moraal van het verhaal: thuis is waar je je goed voelt. Dat kan overal zijn. Wees jezelf. Geloof in jezelf. Je kan worden wie je wil. Blijf dromen want elke droom telt. Hoe klein of groot deze ook is. Alles is mogelijk als je maar in jezelf gelooft. Vriendschap is belangrijker dan roem. Overwin je angsten en durft te dromen.

Dat daartegenover ook gewoon plat egoïstisch opportunisme staat in de tweede film, wordt kennelijk over het hoofd gezien. Zo zien we Nick overlopen naar een ander college, zijn vrienden in de steek laten (die blijkbaar laten begaan: WTF?) om zijn eigen droom achterna te gaan terwijl hij zich een stijl laat aanmeten die niet de zijne is en Julia zich inlaat met Sterre en haar VIP-clubje, wat ook weer haaks staat op wie ze is, waardoor Misfit kennelijk een soort van culturele assimilatie lijkt te promoten wat dan weer behoorlijk vloekt met het ‘Wees jezelf’-uitgangspunt. Het rammelt dus behoorlijk bij deze tienerfilms qua plot en boodschap.

Uiteindelijk schieten de drie films – voor de derde haakte kennelijk een donutketen af wat tot dan voor enkele te overduidelijke product placementscènes zorgde in de films - zichzelf namelijk wat in de voet want de Misfits worden een hype op school zodat de eigenlijke Misfits uiteindelijk hun Misfitstatus verliezen omdat ze plots weer wél ergens toe gaan behoren.

En dat Sterre zowel een VIP is die over the top eisen stelt ten opzichte van haar vriendinnen en tegelijkertijd ook een Misfit blijkt in de tweede film (iets met puisten en een beugel) zorgt alleen maar voor nog meer verwarring en tegenstrijdigheden in de propositie. De Misfits en de VIPs worden dus vrienden. Refereren doet de derde film onder andere naar Ariana Grande (Thank u, next) en de tweede naar de oude K3 (Karen). Dezelfde kleurcode valt ook duidelijk op in Misfit 3: de finale. Zo is er de rode Jolijn Henneman die als Sterre de Dorothy uit The Wizard of Oz maar dan zonder leeuw en tinnen man mag spelen in deze prent, de zwarte Djamila die zo gecast zou kunnen worden voor Pocahontas aangevuld met Tinne Oltmans. De productie had kennelijk nog een blonde nodig, en vonden deze kennelijk niet meer in het door Studio 100 overbeviste Nederland waardoor men dan maar beroep deed op Tinne. Een bijkomende reden om Misfit 3: de finale te zien is om in de ondertitels ‘[Vlaams accent]’ te merken wanneer Oltmans haar eerste zinnen zegt. Ge-wel-dig. Goed overigens dat Tinne ondertiteld wordt, ook voor de Vlaamse kijker. Dat maakt haar tenminste verstaanbaar.

De Misfit-films, die veel oppervlakkiger zijn dan ze lijken uit te schijnen, mogen dan wel een flitsende montage tonen, de dialogen zijn dat niet. Ze zijn ronduit stroef, voelen niet zelden gekunsteld aan en vallen zelfs zo nu en dan gewoon stil wat het ritme van de films helemaal geen deugd doet. Los daarvan is Misfit 3: de finale wel de betere film van de drie. Al kan het ook zijn dat we na de eerste twee gezien te hebben ons verwachtingspatroon danig naar omlaag hadden bijgesteld.

< Bert Hertogs >      

Misfit en Misfit 2 zijn in Vlaanderen te zien op Streamz.
Misfit 3: de finale is te zien op Netflix.
Misfit de originele serie wordt op dit moment geproduceerd voor Netflix.