Recensie K3 Dans van de farao ☆

Nu Studio 100 25 jaar bestaat, zou je stilaan hopen dat ze weten hoe ze een film moeten maken met K3 Dans van de farao. Niet zo. Zowat alles aan de film trekt op niets. Het begin duurt te lang, het midden ook, de dialogen (zelfs de taalhumor is van de hond: ‘Mis poes’, ‘Maak dat de kat wijs’, ‘Die zijn een vogel voor de kat’) en het acteerwerk zijn tenenkrullend slecht en de afwikkeling van het flutverhaal – dat blijkbaar ontsproten is uit 5 ‘breinen’ – gebeurt dan weer op een drafje. De liedjes (op ‘Bubbel’ na) zijn daarnaast nog eens erg zwak ook. Zo zwak dat er maar een paar te horen zijn in deze film en dan nog zeer fragmentarisch ook. In die zin is het jammer dat Miguel Wiels net na een van zijn zwakste K3-worpen ever er de brui aan geeft. Het had eervoller geweest dat ie het (zinkende) K3-schip met een knaller zou verlaten.  De creativiteit bij hem is op rond K3, klinkt het. Toch één iemand die dat inziet. Nu de rest van het ‘creatieve team’ bij Studio 100 (inclusief Anja, Gert, Hans en regisseur Bart van Leemputten) nog.

Net zoals bij een Moderna-coronavaccin, zou een Studio 100-productie best vergezeld worden van info wat de mogelijke bijwerkingen zijn. Dat je er misselijk van kan worden bijvoorbeeld. Bij K3 Dans van de farao voel je je al bekocht tijdens de eerste minuten van de film dat je het er überhaupt voor over had om een bioscoopticketje te kopen. Zo flink bij je ballen genomen voel je in hoogst eigen persoon door Hans Bourlon en Gert Verhulst en co. De start bulkt van de ongegeneerde product placement (van een kledingwinkel, een shoppingcenter, het eigen K3-merk – zo zien we gouden platen op de achtergrond, een dansgame tot zelfs – jawel - een pastasauzenmerk). Het is gewoon om van te kotsen die plat commerciële troep die ons zonder dat we onze consent daarvoor gegeven hebben, opgedrongen wordt. In die zin dat dit soort praktijken dringend bij wet aan banden gelegd zou moeten worden, volgens ons.

Het probleem is ook dat je zo door de film heen kijkt, dat je al van bij het eerste nummer en de choreo in een shoppingcenter doorhebt dat dit in volle coronapandemie gefilmd is, waarbij de K3-leden, de rest van de cast en figuranten 1,5 meter sociale afstand tot elkaar moesten bewaren, waardoor er van K3-magie compleet geen sprake is.

De zwakke plot (het beeldje van katje Cleo dat archeoloog Archibald (Carry Goossens) in de tombe van de farao Tritanchamon gevonden heeft, zorgt ervoor dat wensen uitkomen als je je hand op het hoofdje legt, maar door een vloek zorgt het er ook voor dat je vriendschap verdwijnt) doet ons al snel kijken naar hoe de film gemaakt is. Dat er niet gefilmd is in Egypte, maar alles hier in ons land en in de studio ingeblikt werd valt bv. heel erg op in de woestijnscènes (ook wanneer we de piramides te zien krijgen). De tombe zelf en de special effects zijn dan weer zo cheap, net als de make up (hebben ze die zelf moeten aanbrengen of zo?) – mijn god, de drie K3-leden hebben veel te veel blush op hun wangen zodat ze lijken op oude bomma’s – dat je je afvraagt of Studio 100 wel de juiste profielen de laan uitgestuurd heeft vorig jaar. Ter herinnering: 16 man werd ontslagen door Studio 100 vorig jaar.

Het enige interessante op vormelijk vlak is het groene topje van Hanne in deze film. Op het grote scherm komen haar tieten, die in dat ensemble overigens wat doorhangen, nog groter over dan ze in werkelijkheid zijn. Dat is dan ook het heerlijke aan cinema: het vergroot alles. Maar dus ook acteerprestaties. Als er te groot gespeeld wordt voor de camera wordt dat echt wel lachwekkend groot. Of wanner je andere twee collega’s hun tanden schijnbaar gebleachet hebben, dan valt die ene rechtervoortand van Hanne die wat geel uitslaat, des te harder op ...

Het grappige – ook omwille van het contradictorische – is dat K3 Dans van de Farao eigenlijk leest als een pleidooi tegen hebberigheid en egoïsme. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat Studio 100 op dit moment volle bak in de uitmelkfase zit van verschillende producten: Samson en Gert Afscheidsshows, Daens de musical nog eens opvoeren, voor de derde keer K3 Afscheidsshows, de Rewind Party’s in het Sportpaleis (die niets meer of niets minder zijn qua concept dan de Throwback Thursday’s in het Sportpladijs van 4 jaar geleden), een belachelijk overprijsd ‘Bestemming Atlantis’ op de Meir, waar de storytelling ook de soep indraait na verloop van tijd … Kortom: het productiehuis legt zijn focus – net als veel andere commerciële bedrijven kort na de tweede coronalockdown - wel heel hard en opzichtig op zo veel en zo snel mogelijk cash genereren wat helemaal in de lijn ligt met het personage dat Marthe speelt in K3 Dans van de Farao. Met dat verschil dat zij inziet dat ze verkeerd bezig is in de film. In Schelle lijkt dat nog steeds niet (helemaal) doorgedrongen.  

Klaasje geeft er eind dit jaar de brui aan. Het is dan ook grappig om in K3 Dans van de farao het meidentrio meermaals ‘Wij blijven voor eeuwig K3’ en ‘Wij blijven samen voor altijd’ te horen zeggen al dan niet met de vuistjes naar elkaar toe gericht alsof ze een ridderorde vormen. Kortom: de actualiteit – nu ja, het nieuws dat alweer de blonde opstapt bij K3 is ondertussen al 4 maand oud – heeft deze film helemaal ingehaald waardoor het gewoon lachwekkend is dat die überhaupt nog een bioscooprelease heeft gekregen. We kunnen niet anders dan vermoeden dat Studio 100 ‘m toch niet in de kast wou of beter kón houden omdat er nog een paar bedrijven die geld op tafel gelegd hebben voor de product placement plezierd moesten worden en/of er – indien de film zichzelf zo en via de tax shelter nog niet 100% of meer gefinancierd had – nog wat cash binnen moest gehaald worden om de zaak (nog) wat winstgevender te maken.

‘Everything you like I liked years ago.’  lezen we op het shirtje van Hanne (yep, we zeiden het toch dat we ongegeneerd naar haar tieten hebben zitten loeren). Voor ons en onze lezers geldt hopelijk ook: ‘Everything you hate, I hated years ago.’

< Bert Hertogs >

Persoonlijk bericht aan Klaasje: knappe journalisten van het type ridder op het witte paard bestaan niet. Ofwel zijn journalisten die er behoorlijk goed uitzien 100% gay en meer, ofwel zijn het spuuglelijke hetero’s waaraan het te zien is dat ze al jaren in een slecht huwelijk zitten met enkele rotjongen als kinderen, ofwel wanen ze zich een grotere ster dan jij met hun mega ego, ofwel hebben ze net als ondergetekende gewoon geen tijd voor een exclusieve relatie die sowieso een vorm van vrijheidsberoving inhoudt. Waarom overigens tevreden zijn met één partner als je er meerdere kan krijgen?