PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Triptych ★★★★1/2

zaterdag 12 juni 2021deSingel Antwerpen

Triptych

Wat hebben we dat gemist, een staande ovatie live meemaken! Triptych van het immer boeiende 20 jaar jonge Peeping Tom, kreeg die eer – niet meer dan terecht overigens – in deSingel dat met deze productie de eerste voorstelling liet spelen na de tweede lockdown van de coronacrisis, maar vooral ook: na de verbouwingen van de Rode Zaal (die langer geduurd hebben dan verwacht, o.a. omdat er asbest ontdekt werd tijdens de renovatie). Triptych toont drie relatief korte werken: ‘The missing door’ (2013) van Gabriela Carrizo, ‘The lost room’ (2015) en ‘The hidden floor’ (2017) die Franck Chartier creëerde. Voor het eerst in ons land worden die als drieluik, Triptych, aan het Belgische publiek getoond. De volledig nieuwe cast toont dat het fascinerende universum dat Peeping Tom in die jaren ontwikkelde, tijdloos is en door de mix van theatraliteit, het filmische, dans, humor en zaken die verwijzen naar het circus (verdwijnen en verschijnen van mensen, een vrouwenhoofd onder de rechteroksel van een man, of wanneer plots alle deuren een van een kleerkast blijken, ook die van de badkamer, het balkonnetje of de deur naar de gang terwijl anderzijds ontzettend straffe bewegingen refereren naar acrobatie en contortionisme bv.) zowel een bijzonder duistere beklemmende sfeer weten oproepen terwijl er ook hilarisch grappige zaken te zien zijn.

Peeping Tom lijkt er namelijk een patent op te hebben om de kleine knulligheden van de mens(elijke psyche) te tonen. Ook in Triptych is het niet anders. Deuren die niet opengaan of door een gebrek aan olie schuren (wat een van de grappigste beelden oplevert in ‘The missing door’ wanneer het rechterbeen van Lauren Langlois, de geweldige Australische danseres die de hoofdrol neerzet, op en neergaat in een onnatuurlijke houding ten opzichte van de rest van haar in de groene zetel zittende lichaam terwijl we een schurend scharniertje horen piepen. In de derde choreografie zien we dan weer een vraatzuchtige vrouw (hier te zien met 4 handen) die aan tafel van het restaurant zit te schrokken, begeleid door krassende geluiden van het bestek in haar bord in het geluidsontwerp terwijl ze haar wijnglas laat inschenken en de inhoud ervan vervolgens smijt naar haar man. Heerlijke kritiek levert Peeping Tom zo op elitaire vrouwen die hun man oneerbiedig behandelen. Of hoe ook mannen slachtoffer kunnen zijn van seksisme en kleinerend gedrag (iets wat overigens in heel wat media onderbelicht wordt).

Nog zo’n grappige rol zet de Taiwanese Wan-Lun Yu neer als kamermeisje. Zij geraakt op de een of andere manier in haar ondergoed vast in een slaapkamer, een kajuit in een boot, terwijl een koppel aan een bed intiem met elkaar is. Ze verschuilt zich dan ook achter de zetel en ziet er niets beter op dan buiten op het balkon te gaan staan. Maar daar sneeuwt het en wanneer ze uit haar benaderde positie gehaald wordt, staat ze stokstijf, bevroren. Zo wordt ze in bed gelegd en toegestopt (terwijl je zou verwachten dat er andere technieken gehanteerd zouden worden om met een onderkoeld persoon om te gaan). Net daarvoor zagen we haar met haar kamermeisjeskleren aan, een man toestoppen, die nostalgisch hunkerde naar zijn afwezige vrouw.

Ook in andere scènes zien we namelijk dat er met een vrouw als een levenloos object bewogen en gedanst wordt. Tijdens de decorwissels (die helaas als je het bekijkt over het geheel van de avond toch wat disproportioneel, een kwart nl. van de tijd van de voorstelling vergen),  blijven sommige dansers nog in hun rol. Zo is er de levenloze vrouw die enkele keren van plek gesleept wordt tussen het eerste en tweede deel van Triptych. Het levert ook daar soms surrealistische beelden op, bv. wanneer Wan-Lun Yu zich in haar kamermeisjesoutfit als productieleider gaat voordoen en instructies geeft hoe het bed van de kamer afgewerkt moet worden. Boven het bed hangt een schilderij dat ze tevergeefs zal proberen recht te hangen. In die herkenbare kleine mislukkingen van alledag, zit zeer veel humor, wellicht ook omdat het zien ervan op toneel je in zekere zin een vorm van troost biedt dat je niet alleen bent in je dagelijks geklungel om zelfs in de kleinste dingen de natuurwetten tevergeefs te proberen te trotseren.  Zoals een kapotte paraplu maar niet willen afdanken bijvoorbeeld omdat ie toch nog in zekere zin bescherming kan bieden tegen de regen, hoe relatief dat ook mag zijn.

In ‘The missing door’, dat ook refereert naar de deurenkomedie, zien we een gang  (van een hotel of boot) waar deuren niet open gaan. En als ze open gaan, gaat net die ene die je wil open zien gaan, uiteraard niet open. Verder is er nog het lichtje dat vervangen moet worden, wat ook zal gebeuren in ‘The lost room’, waar we in een kajuit van een schip aanbeland zijn. In ‘The missing door’, gaat een vod een eigen leven leiden, in ‘The lost room’ is dat een vod en een muurlamp. En in het laatste ‘The hidden floor’ waar we een voormalig restaurant in verval zien, waar de natuur al wat begint te overwoekeren, komt er plots een vis vanop de dansvloer op spartelen. De drie choreografieën tonen ook witte lichtjes in het begin en aan het einde zodat ze op die manier ook met elkaar verbonden zijn. In de eerste twee zijn dat gewoon lichtjes, in het derde mogen die van de lift de laatste seconden voor hun rekening nemen.

Horen we in het tweede werk al water binnenlopen, en loopt het ensemble van rechts naar links en terug om zo storm op zee te ensceneren, dan stroomt dat in het derde deel volledig over de dansvloer waar de dansers zich in te goed kunnen doen door erin op de knieën te vallen, en rond te springen zodat het water heerlijk op spet. De natuur die het overwint van de mens lijkt een van dé thema’s van dit Triptych te zijn want ook in de eerste twee komt de wind stevig aanzetten vanuit een of meerdere van de deuren zodat de dansers omvergeblazen zich mogen trachten voor te bewegen.

Triptych is spannend (die lang aangehouden noot in het begin van ‘The missing door’ of die lang aangehouden triller op  viool bij de start van ‘The lost room’, maar is ook licht en luchtig bij momenten, niet zelden in combinatie met het geluidsontwerp dat voor herhaling gaat in ‘The missing door’ bijvoorbeeld waarbij we mannen liggend zien stuiteren op de vloer wat dan weer leest als het in het belachelijke trekken van de kleinzerigheid van de mens. Ook visueel krijgen we overigens herhaling te zien in een reeks hoofden dat achter elkaar van rechts naar links verschijnt achter glas terwijl een witte streep licht refereert naar het kopieerapparaat. ‘The missing door’ eindigt overigens zoals het begon.

Droom/nachtmerrie en werkelijkheid, vroeger en nu mengen zich kortom in Triptych wat leidt tot alweer een uiterst intrigerende voorstelling van Peeping Tom.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter