Recensie Wolfwalkers ★★

De geanimeerde avontuurrijke fantasyfilm Wolfwalkers die Tomm Moore en Ross Stewart regisseerden, was onder andere genomineerd in de categorie beste animatiefilm voor de BAFTA’s, Golden Globles en de Oscars. Uiteindelijk moest ie het onderspit delven en de winst laten gaan naar het 1.000 keer sterkere Soul van Disney. Wolfwalkers won vooral prijzen die uitgereikt worden door critici. Kijk, dat begrijpen we nu eens niet. De film is oersaai door de slappe spanningsboog, hij houdt er een streng katholieke gehoorzaamheidsmoraal op na die er om de vijf voet nog eens ingepeperd wordt (‘De landvoogd verwacht absolute gehoorzaamheid.’, ‘Je moet gehoorzamen, doen wat ze zeggen.’, ‘Wat zich niet laat temmen, moet vernietigd worden.’), heeft een bescheiden plot: landvoogd wil bos ontginnen om met dat hout aan de slag te kunnen en er landbouwgrond van te maken waardoor de wolven moeten wijken. Wolfwalkers zijn wolven ’s nachts en overdag mens, ze hebben magische helende krachten en proberen een brug te vormen tussen de twee werelden, wat hier niet goed uitpakt. De wolven en de Wolfwalkers zullen op het einde inpakken en wegwezen naar andere oorden. Kortom: zij zijn de verliezers van het verhaal in een door de mens gedomineerde wereld.

Visueel oogt Wolfwalkers eerder als een snelle aaneenrijging van prenten uit een prentenboek. Dat levert vaak zeer platte beelden op waar de figuren eerder op elkaar gestapeld lijken dan dat er diepte gecreëerd wordt. Enkel in het begin konden we wel een boslandschap waar je een slapende rosse Wolfwalker in kon ontwaren wel smaken. Maar dat is al met al bitter weinig. Het feit dat deze film in onze bioscopen uitkomt in de Hollandse versie doet ook ons ook al geen goed. ‘Afbollen’ wordt er dus niet gezegd, hier heet het ‘opzouten’.

2 dagen krijgt de Engelsman Bill Goodfellowe van de Ierse landvoogd om de wolven weg te krijgen uit het bos. De tijd dringt dus. Robyn, zijn dochter, moet van ‘m gehoorzamen en binnen blijven. Robyns vader heeft schrik dat zijn dochter in een kooi zal belanden als ze niet gehoorzaamt. ‘Maar ik zit al in een kooi, vader!’ klinkt haar repliek. We zijn in het Ierland van 1650 aanbeland. De traditionele rolpatronen komen dus naar boven: meisjes en vrouwen moeten kuisen of in de keukens werken. Mannen gaan op jacht of zijn landbouwer. Robyn voelt zich erg gevangen in haar situatie en het stinkt de ganse tijd in de stad vindt ze. Nou, dat laatste is zelfs anno 2021 ook nog het geval in een stad als Antwerpen waar voor de zoveelste keer de inwoners een stank waarnemen waar de overheid al dagen er maar niet in slaagt te achterhalen waar die vandaan zou kunnen komen (nochtans moet je niet ver kijken, het antwoord ligt wellicht ergens bij een woord dat begint met een ‘i’ en eindigt met ‘ndustrie’). Robyn moet dus eigenlijk binnen blijven maar is ongehoorzaam. Ze merkt dat haar vaders wolvenklemmen niets uithalen. De wolven blijken ze te slim af te zijn. Ofwel zijn ze namelijk gesprongen, ofwel zijn ze kapot. Ze denkt dat er een andere manier mogelijk moet zijn om een oplossing te vinden tussen mens en wolf.

Zonder het te beseffen, heeft de landvoogd een Wolfwalker opgesloten. Daarmee probeert ie de onrust te bedaren onder de bevolking nadat die ’s nachts opgeschrikt werd door een wolf (Robyn) in de stad. Hij wil hen tonen dat je een wolf wel degelijk kan temmen en wil zijn plan uitrollen om het bos plat te branden en zo de wolven weg te jagen. Robyn is zelf een Wolfwalker geworden omdat ze gebeten is door een exemplaar. Uiteindelijk wordt er geen evenwicht bereikt tussen mens en dier en trekken de Wolfwalkers samen met de roedel wolven weg naar andere oorden.

Sommige scènes zijn ronduit vreemd zoals die wanneer Robyn met haar uil op de linkerarm van rechts voor de grotingang horizontaal lijkt in te vliegen alsof ze een Powerpointelement is dat op de gekende manier van dat softwareprogramma als effectje werd geprogrammeerd. Dat die vogel mooi op de arm blijft, maakt het al helemaal niet geloofwaardig. Wat we dan weer wél erg goed vonden en zelfs baanbrekend voor het animatiegenre, was hoe Robyn getekend werd wanneer ze wakker wordt ’s morgens: met het haar in de war en wallen onder haar ogen. Kortom: niet erg fris en fruitig ogend. Zeer realistisch dus.

Muzikaal krijgen we fraaie folkloristische Ierse muziek te horen (met troms en de onvermijdelijke tin whistle), het verhaal zelf is nl. ook gebaseerd op een traditionele mythe. En Aurora’s Running with the Wolves is een knap themalied. Maar de animatieprent is ons finaal te belerend, het moraliserende ligt er te dik op, sommige boodschappen worden te vaak herhaald en finaal verzuipt het geheel ook in zekere zin in een overdosis pathos met een Hollandse saus over.

Neen, Wolfwalkers mag wat ons betreft dus in de Vlaamse bioscopen zo snel mogelijk ‘opzouten’.

< Bert Hertogs >