PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie In the heights ★★

vrijdag 16 juli 2021Kinepolis Antwerpen

In

In the heights, is een feelgood musicalfilm van de makers van Hamilton, dat komt alvast lekker gewichtig over in de reclame.  Maar de prent die Jon M. Chu regisseerde met als bron de muziek en teksten van Lin-Manuel Miranda en het boek van Quiara Alegría Hudes van de gelijknamige Broadwaymusical haalt nooit hetzelfde verteltempo of niveau van Hamilton. Sterker nog, deze Tony Award winnaar weet ons niet helemaal te bekoren. Ondanks de zomerse cocktail van salsa, merengue en hiphop hebben we toch maar liefst twee keer op onze klok gekeken tijdens de film (na 1 uur en na 2 uur). Met zijn meer dan 2 uur en 20 minuten duurt de prent gewoon te lang. In die zin dat we het kindje dat de ganse tijd naar verteller Usnavi (Anthony Ramos) luistert, op het einde van de film alleen maar gelijk kunnen geven, dat het een lang verhaal was.

Nochtans kan de plot op een paar lijntjes samengevat worden. De Latijns-Amerikaanse gemeenschap van Washington Heights dreigt te verbrokkelen omdat er wellicht spoedig mensen zullen komen wonen die wél over geld beschikken en de buurt zo onbetaalbaar zou kunnen maken voor hen. De eerste inwoners trekken dan ook weg en gaan hun droom achterna.

In the heights zit vol nostalgie, handelt over racisme, immigratie en illegalen, maar die thema’s worden eerder fragmentarisch belicht. Centraal staan namelijk twee love story’s. Die tussen Benny (Corey Hawkins) die voor een taxidienst werkt en Nina (Leslie Grace) die als hét rolmodel van de gemeenschap beschouwd wordt omdat ze aan de Stanford universiteit mocht studeren van haar vader. Ze aardde er echter niet en werd al snel geconfronteerd met racisme, zo werd ze valselijk beschuldigd van diefstal.  Daarom wil ze haar dure studies stoppen waarvoor haar vader de helft van het winkelpand dat ie bezat heeft moeten verkopen. Nina voelt een enorme druk ook op haar schouders om te presteren.

Verder is er nog Vanessa (heerlijk neergezet door Melissa Barrera zowel qua dans, spel als zang) en Usnavi (Anthony Ramos). Die laatste kreeg zijn naam van zijn vader toen ie een boot van de Amerikaanse marine zag: U.S. Navy. De twee zaten op school samen in de klas. Usnavi was toen al fan van Vanessa’s tekeningen. Ze wou modeontwerpster worden maar eindigde niet verder dan het kapsalon in de buurt waar ze het haar van de locals knipt. Usnavi heeft een kruidenierswinkeltje op de hoek. Hij moet vooral in het oog houden dat er niet gestolen wordt want de meesten hebben het niet breed in de buurt. Dat hij altijd al een boontje heeft gehad voor Vanessa toont ie door haar elke dag een gratis koffie aan te bieden.

Piragüero, die verkoopt met zijn karretje op wielen ijs waar hij een smaaksiroop over doet. Hij lijdt onder de concurrentie van de ijskar van Mr. Softee die een groter aanbod heeft. De hitte doet iedereen verlangen naar afkoeling maar er wordt aan de bevolking gevraagd zuinig om te springen met energie (zoals airco). Uiteindelijk valt een black out, waarbij de stroom lange tijd uitvalt, niet te vermijden. Benny ziet een opportuniteit om via een generator toch nog klanten te bedienen en zo behoorlijk wat geld te verdienen op één nacht. Maar zijn verhaal en dat van Nina (die terugkeert naar de universiteit zodat ze iets kan gaan betekenen voor illegalen en haar gemeenschap) wordt niet helemaal afgerond. Dat van Vanessa en Usnavi wél.

In the heights heeft iets ambigu. Enerzijds streeft het vooruitgang na, je dromen najagen. Maar dé hoofdpersonages blijven uiteindelijk toch honkvast en steken in nostalgie, traditie. Ze kleuren hun dromen gewoon wat bij en vullen die anders, lees: realistischer in. Daarnaast lijkt de film ook (deels) mee te geven dat geluk of succes uit de lucht moet komen vallen door bv. de lotto te winnen.  Aan de ene kant toont het hoe gelukkig je kan zijn met de middelen die je hebt, aan de andere kant is er dat verlangen om meer (geld) en een beter bestaan. Ergens zit er een contradictie waarmee Vanessa en Usnavi ook te kampen krijgen en dan maar een gulden middenweg bewandelen die als vis noch vlees aanvoelt.

Finaal voelt In The Heights aan als #LikeMe XXL. Ja, ook hier zijn de zomerse en positieve vibes aanwezig wat leidt tot exuberante massachoreografieën (met een scène in synschroonzwemmen als absoluut hoogtepunt). Maar de film is net als #LikeMe ons ook wat te glad, te clean. En de thema’s waar soms over gezongen wordt (zoals bv. ‘Champagne’) wel érg banaal.

(lees verder onder de foto)

In the heights
(c) Warner Bros

De hitte en precaire situatie in Washington Heighs komt nooit helemaal over op het scherm omdat er nauwelijks zweetdruppels te bespeuren vallen op de voorhoofden van de castleden, laat staan dat hun shirts tegen hun rug of bovenlichaam zouden blijven plakken door het zweet. Daarnaast wordt er wel gezongen over de seksuele spanning tussen o.a. Vanessa en Usnavi, maar spat die niet echt van het scherm (op een date in een club na misschien waar Usnavi laat begaan dat veel mannen met haar willen dansen en hij – tot haar frustratie – haar te weinig aandacht schenkt). Al met al is In the heights ons dus te braaf en te gladjes al waren we wel danig onder de indruk van de prestatie van de Mexicaanse Melissa Barrera (met die heerlijke adertjes aan haar voorhoofd die soms opzwellen) in deze film. Maar het kan ook zijn dat dit gewoon deels ook komt omdat we via het personage Vanessa enkele hele fijne momenten uit onze eigen schooltijd zagen voorbij flitsen.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter