Recensie In the mood for love ★★

Deze zomer kan je (opnieuw) enkele films ontdekken van de regisseur Wong Kar-wai die uit Hong Kong komt. Zijn films zijn namelijk digitaal gerestaureerd naar 4K kwaliteit. In the mood for love is de eerste van 5 titels die tijdelijk terug in de bioscoop te zien zijn. Happy Together, Chungking Express, Fallen Angels en 2046. Wong, all day Long volgen vanaf augustus.

20 jaar geleden ging In the mood for love in première in Cannes. Tony Leung Chiu-wai won er de prijs voor beste acteur. Daarnaast ging de prent ook met een technische award aan de haal. Andere noemenswaardige onderscheidingen waren de César voor beste buitenlandse film, en de Grand Prix van het Belgische UCC.

We zijn in het Britse Hong Kong van 1962 wanneer op dezelfde dag twee huurders van een appartement die buren zullen worden ernaartoe verhuizen. De verhuizers halen een aantal zaken door elkaar zodat er boeken van het ene koppel bijvoorbeeld bij het andere komen en nog wel wat spulletjes. Dat is meteen de metafoor die de kijker aangeeft dat er nog wel wat meer uitgewisseld/verwisseld zal worden.

Chow Mo-wan, een journalist en Su Li-shen, die een secretaresse is bij een scheepvaartmaatschappij, zullen namelijk na een tijd ontdekken dat hun partners, die van Su Li-shen zit vaak in het buitenland, die van Chow Mo-wan is receptioniste, vreemdgaan. Ook hier zijn de verwijzingen eerder subtiel, wanneer Chow Mo-wan bijvoorbeeld ook geïnteresseerd is in een snelkookpan voor rijst die Su Li-shens man uit Japan heeft meegebracht, zal hij er niet veel later een ontvangen. Betalen hoeft ie niet omdat dat ‘al geregeld is’. Ook ontdekken ze allebei dat de geschenkjes (zoals een das) die ze krijgen als een van hun partners zogezegd naar het buitenland is geweest, ook hier verkrijgbaar zijn.

Mooi is hoe druppelsgewijs en na veel tijd die twee naar elkaar toegroeien. Van het elkaar kruisen in de traphal als ze eten gaan uit halen zijn, de eerste keer dat ze afspreken met elkaar en die hand schuchter op de ander gaat (en nog weggetrokken wordt), tot ze uiteindelijk beseffen dat constant alleen zitten op hun kamer maar niks is. Dat ze zo secuur tewerk moeten gaan, komt door de sociale controle. De huisbazin Suen is alomtegenwoordig zo lijkt het wel en hun buren zijn druk. Ze spelen soms tot een kot in de nacht mahjong. Hij huurt dan maar een hotelkamer zodat ze samen ongestoord aan zijn vervolgverhaal (dat blijkbaar gebaseerd is op de feiten waarin ze zelf verzeild zijn geraakt) voor de krant kunnen werken. Maar ook die uithuizigheid, het vaak uitgaan ’s avonds wordt opgemerkt. Voorzichtigheid is dus geboden.

De twee ontdekken dus geleidelijk dat ze verliefd zijn geworden op elkaar maar de passie wordt ingehouden. De sensualiteit zit ‘m bijvoorbeeld in het feit dat Su Li-shen zich opkleedt in prachtige jurken die de cameraman dan van achter in beeld neemt, wat meermaals leidt tot een wiegend achterwerk dat we te zien krijgen. Ingehouden passie en sensualiteit krijgen we dus te zien in deze liefdeswals. Toch is het niet het soort film waar wij van houden. Wong Kar-wai kiest voor korte scènes die uit- en infaden waardoor de film te opvallend een aaneenrijging van korte scènes wordt. Daarbij kiest hij ook voor herhaling als stijlfiguur.

Hoe vaak het trage walsje Yumeji’s Theme te horen is, weten we niet, maar het is wat ons betreft té vaak waardoor de prent (wiens plot bescheiden is) al snel begint te vervelen en gaat slepen. Dat we zowel rond de veertigste als tachtigste minuut van deze 98 minuten durende film op onze klok hebben gekeken, toont ook aan dat de spanningsboog (hoewel je met zo’n thema anders zou verwachten) aan de slappe kant is. Na verloop van tijd, komt er dan toch – gelukkig – weliswaar op muzikaal vlak wat meer afwisseling. Al is dat ook relatief. ‘Quizás, quizás, quizás’ door Nat King Cole wordt ook kort na elkaar herhaald. De wegen van de twee scheiden uiteindelijk maar ze zullen nog wel aan elkaar denken. Op het einde fluistert Chow zijn geheim dat niet gedeeld mag worden in de holte van een boom die hij gemaakt heeft waarna hij het gat met modder vult.

Conclusie: we kunnen best begrijpen dat sommige kunstliefhebbers genieten van deze film die over een ontluikende liefde gaat tussen twee buren die elk een relatie hebben (terwijl ze bedrogen worden) en dat (platonische) maar met mondjesmaat toelaten in beider leven. Te zien aan de grote opkomst in Cinema Lumière is er vraag naar dit soort films. Maar wie vindt dat een goeie film nood heeft aan een strakke spanningsboog, moet hier - zoals wij - wellicht meeaals bij geeuwen. Het kan natuurlijk gewoon ook zijn dat we niet in the mood voor In the mood for love waren. Al betwijfelen we dat …

< Bert Hertogs >