Recensie A perfectly normal family ★★★1/2

A perfectly normal family van de Deense Malou Reymann gaat niet zo zeer over een vader die kiest om vrouw te worden. Thomas (Mikkel Boe Folsgaard) is al een tijd hormonentherapie aan het volgen, en zal ook een operatie ondergaan zodat hij daarna als Agnete door het leven kan gaan. Voor zijn vrouw Helle (Neel Ronholt) is dat de brug te ver en zij vraagt dan ook de scheiding aan. Iets wat zij aankondigt wanneer ze samen pizza eten. Concreet geeft ze Thomas geen kans om de zaken op een normale manier uit te leggen. Neen, de kinderen zullen de scheiding die ingezet wordt meteen associëren met het feit dat ie een vrouw wil worden. Eigenlijk gaat de prent niet helemaal over het transgendergegeven, maar vooral over het uiteenvallen van een gezin (ook door de individualisering). Zo zien we tijdens die pizzamaaltijd dat iedereen zijn eigen pizza heeft: Hawaï, Pepperoni of Gorgonzola. Die laatste is voor Thomas, waar Emma (Kaya Toft Loholt) een vies gezicht om trekt.

Dat doet ze ook over zijn keuze om van geslacht te veranderen. Emma voetbalt, is een redelijk fysiek meisje (lees: veel jongensachtiger dan haar oudere zus Caroline die veel meer met haar looks bezig is dan zij) en lijkt als kind in de home video’s altijd een goede band met haar vader gehad te hebben. Thomas zag in haar als baby al een klein voetbalmeisje. Wanneer Emma en Caroline met Agnete op vakantie zijn in Mallorca weet Emma niet wat ze hoort als Agnete tegenover een Nederlandstalige toeriste en haar kinderen aan tafel zegt op Agnetes verjaardag dat voetbal haar ding ook niet is. Wat uiteraard ook niet helpt, is dat Agnete haar beloftes niet nakomt ten opzichte van het kind. Ze had namelijk beloofd samen naar een voetbalmatch op tv te gaan kijken.

Emma heeft immers sowieso al alle moeite met het aanvaarden dat haar vader vanaf nu door het leven wil gaan als vrouw. ‘Is het een ziekte?’ vraagt ze dan ook aan hem omdat ie naar het ziekenhuis moet voor de geslachtsoperatie. En die ‘het heeft niets met jullie te maken. Ik ben altijd zo geweest.’ van hem stoot op een koude weinig empathische bal die teruggekaatst wordt met de vraag: ‘Waarom heb je dan kinderen?’

Tijdens een psychologische sessie met hun vier heeft Emma een sjaal rond haar ogen als blinddoek. Sinds augustus heeft ze haar vader niet meer gezien die tijdens dat moment zegt dat ze vanaf nu als Agnete door het leven wil gaan. Helle kan dat niet aan en vindt het dan weer niet kunnen dat hij geen rekening houdt met de meisjes door tijdens die sessie in vrouwenkleren op te dagen waarop zij repliceert: ‘We moeten niet doen alsof dit niet gebeurt. Ik ben al zes maanden hormonentherapie aan het volgen.’ Die ontkenning zit er dus bij Helle, en later ook bij haar vader tijdens een feestje voor Caroline nog stevig in. Helles vader zal immers Thomas bij naam blijven noemen.  Caroline vindt dan weer dat Agnete een mooie naam koos en zal veel opener staan dan Emma en haar moeder ten opzichte van de geslachtsverandering van haar vader. Ze zal later trouwens ook een vriendin in haar zien door de gemeenschappelijke interesses om naar de manicure te gaan, zich modieus te kleden, kortweg: er goed uit te zien. Iets waar Emma nog niet echt van wakker ligt. Tijdens de sessie met de psycholoog stelt Helle voor dat er een afscheidsritueel gehouden wordt voor hun vader wat Caroline dan weer afwijst: ‘Hij is niet dood’.

De relatie tussen Agnete en Emma blijft moeilijk. Emma schaamt zich om haar en drinkt zich lazarus met wodka op een feestje van de voetbalclub omdat er over Agnete geroddeld wordt en gesteld wordt dat het erfelijk zou kunnen zijn wanneer het meisje opgemaakt en in een jurkje op een feestje verschijnt waar ze vooral de aandacht van een specifieke jongen wil krijgen, maar daar niet in slaagt. Emma zal uiteindelijk in het ziekenhuis belanden en Helle ziet haar kans schoon om de verantwoordelijkheid te leggen bij … Agnete. Die laatste heeft groot nieuws wanneer ze met haar dochters gaat bowlen. Dat ze een job heeft gevonden maar ze daarvoor wel naar Londen moet verhuizen. Caroline die zich gaan hechten is, is woedend en verwijt Emma dat ze nu haar zin heeft gekregen, omdat zij liever had dat papa dood was.

In de soundtrack horen we opvallend veel 90’s nummers, niet zelden van Deense signatuur zoals de eurodance van Me&My’s ‘Dub-I-Dub’. Agnete, Emma en Caroline dansen op Agnetes verjaardag in Mallorca op ‘Cartoon Heroes’ van Aqua. En verder passeert ook Chubby Checkers – een Amerikaan voor alle duidelijkheid -  ‘Limbo Rock’, blijkt Caroline fan van Britneys ‘Oops … I did it again’ en eindigt de film met het Zweedse ABBA op de tonen van ‘Hey, hey Helen’.

< Bert Hertogs >