Recensie After all Springville / Disasters and Amusement Park ★★★1/2

Met After all Springville / Disasters and Amusement Park brengt Miet Warlop een trage abstract beeldende non-verbale surrealistische en bij momenten absurde voorstelling die iedereen op zijn manier kan invullen. Op het podium zien we een kartonnen huis met een schoorsteen, een deur en een venster. Rechts tegen de muur staat een elektriciteitskast. Er staat iemand in die witte sokken in haar sandalen draagt. Ze blaast een aantal keer een roze ballon op tot die gaat vliegen en wanneer alle lucht eruit verdwenen is, tegen de grond knalt. 

Vervolgens vliegt een man (Wietse Tanghe) met een vuilzak door het raam. Hij zet die open tegen de muur. Daarna zien we een kleine kartonnen doos met een rol die een lange neus voorstelt of is het een slurf? Een ronde tafel met wit tafellaken (die hier ook refereert naar een rokje of een serveuse bv.) heeft een louter dienende functie. Zij doet niets, ze wordt sensueel gedekt (hier door de doos die met bibberende witte handschoen aan een hand, drie tassen, en een fles prosecco plaatst bij de vaas met bloemen die er al op gezet is door de man. Wie de rol speelt van de tafel, kom je op het einde te zien bij het buigen. We kunnen alvast meegeven dat het voor ons een behoorlijke verrassing was. Feit is dat die persoon de ganse tijd gebukt zich moet bewegen op hakken en nog eens ervoor moet zorgen dat die rug waar het tafelblad op rust mooi horizontaal blijft, ook wanneer die op de knieën gaat zitten en vervolgens plat op de buik op de grond gaat liggen.

Maar niet alleen voor dit personage vergt de voorstelling wel wat, dat kan zeker ook gezegd worden voor dat van de extreem lange man (twee spelers die op elkaar gestapeld zijn) die een trainende kerel met buikje voorstellen. Een wat marginaal type die nog indruk wil maken terwijl ie zijn oefeningen doet (tegen een muur) en een onverstaanbaar brabbeltaaltje laat horen (wat mogelijk wijst op onder invloed zijn van drank of drugs). Hoewel het publiek er hartelijk mee kan lachen, is het eigenlijk een tragisch figuur. Iemand met een beperking. En eigenlijk als je verder kijkt, zijn ze dat wel allemaal een beetje.

De kleine doos mag dan wel timide zijn, zeker wanneer ze haar slurf naar beneden heeft, ze steekt haar neus kennelijk graag ook in andermans zaken (in de vuilzak of in de XL kaart met het The A team deuntje bv.) en is dus erg nieuwsgierig of je kan er ook iemand in zien die zich associeert met een stuk vuil, een laag zelfbeeld heeft dus en die kaart, die heldenmuziek laat horen, haar even een positieve boost geeft (al is die van korte duur). Daarnaast heeft de doos ook een ondeugend kantje wanneer haar slurf (hoewel afgezaagd door de man) toch terug groter wordt wanneer die onder de rok/het tafellaken van de ronde tafel gaat. Hierin kan je dus de man zien die ongewenste intimiteiten toont. En de tafel die ondergaat als een passief wicht dat onwetend is dat wat er met haar gebeurt eigenlijk niet ok is. Tenslotte is er de elektriciteitskast. Die staat voor de jongere die al gauw een kortsluiting (hier: vuurwerk) meemaakt in het hoofd, een woede-uitbarsting krijgt en finaal er onderdoor gaat.

Maar de finale is uiteindelijk voor het huis waaruit van onderen rook komt en waarmee iets domino-effectachtigs gebeurt dat elke voorstelling uniek maakt, maar ook een ontzettend karwei voor de productie om achteraf de zaak terug plat te vegen met borstels en op te rollen.

After all Springville / Disasters and Amusement Park behoort met stip tot een van de sterkste visuele voorstellingen van dit seizoen. Maar het verteltempo mocht wat ons betreft nog net dat ietsjes opgedreven worden.

< Bert Hertogs >