Recensie Clouseau ★★★★1/2

Met de honger van een stel jonge veulens dat dag op dag 34 jaar geleden voor het eerst van zich liet horen op een festival, op Marktrock in Leuven welbepaald, stond Clouseau te shaken en te grooven alsof hun leven ervan afhing. Zeker, de band rond de broers Wauters, heeft de afgelopen jaren binnen hun Nederlandstalige segment behoorlijk wat collega’s bijgekregen die al dan niet behoorlijk in hun vaarwater komen, maar op Leuven Air zette Clouseau even de puntjes op de ‘i’ dat zij al jaren tot een van de grootste live en beste Nederlandstalige bands van het moment horen. Een wiens live sound ook dicht aanleunt bij wat je effectief te zien krijgt op het podium.

‘Welkom allemaal. We mogen weer! Joehoe!’ kirt Koen het uit na opener Tweesprong terwijl hij de handen in de lucht steekt alsof ie Wauters vs. Waes dan toch eindelijk gewonnen heeft. Het is die ‘can do’ winnersmentaliteit die dermate aanstekelijk werkt dat Clouseau in geen tijd het publiek massaal en tot helemaal achteraan op het grasveld aan de Hertogstraat aan het meezwaaien krijgt op ‘Hier bij jou’. Sax en trompet zijn al te horen in dat fel meegeklapt nummer dat ook stevig meegezongen wordt. Het zal de voorbode zijn voor meer, want bij ‘Swentibold’ barst het feest voor het eerst, maar lang niet voor het laatst los. Wat ook opvalt, is dat de frontman het nummer niet gewoon wat staat te zingen, hij brengt het ook. In de lyrics zingt ie ‘Dat is volstrekt normaal’ waarbij hij tegelijk zijn vingertoppen bij elkaar brengt, om zo de tekst non verbaal extra te accentueren. ‘Swentibold’ heeft Clouseau ook aangepast aan de tijd, ‘Paola’ werd ingeruild voor ‘Mathilde’.

Koen zie je ook mee musiceren, hoewel hij buiten zijn stem geen instrument bespeelt. Even een sjot met zijn linkervoet geven terwijl de basdrum kickt tijdens die song? Check. Luchtgitaar spelen naar het einde van het concert toe? Check. Twisten op een voor Koens stem redelijk laag ‘California’? Check. Links en rechts stappen en telkens een keer daarbij in de handen klappen op ‘Vogel voor de kat’ terwijl de band naar het einde toe er een flinke geut salsasaus overheen kapt met heerlijke kopers en conga’s? Check.

‘We hebben absoluut een kutjaar achter de rug’ stelt Koen onomwonden, verwijzend dat ze eind 2019 hun jongste plaat ‘Tweesprong’ uitgebracht hadden en het de bedoeling was dat ze die zouden promoten via een tour. Maar corona stak daar een stokje voor. Daarmee duidde hij dat ze uit die plaat enkele nummers zouden brengen, en het voelde bijna aan – met ‘als het ons gepermitteerd is …’ startte zijn bindtekst – als zich excuseren omdat de band enkele nieuwe en dus minder gekende songs uit die plaat in de set had gestoken.

Nu goed, als zo’n nummer zoals ‘Tijdmachine’ (waarbij de inspiratie kennelijk op leek op het einde om nog tekst te schrijven op de melodie en men niet verder kwam dan erg lang gelalala toevoegen) steekt tussen ‘Swentibold’ en ‘Nobelprijs’ en ‘California’ (dat over Emma gaat, een meisje van 17 die het wil maken in de muziekbusiness maar van de ene valkuil in de andere valt en het triest ziet aflopen) tussen ‘Nobelprijs’ en ‘Louise’ te horen is, passeert dat en zorgt dat niet per se voor een inkakmoment. Maar als je er twee na elkaar brengt: ‘Wereld die nooit vergaat’ (waarbij Koen de eerste zinnen kennelijk vergeten was of een joekel van een timingprobleem kende) en vervolgens ‘Heel mijn hart’ (in de eerste plaats opdraagt aan zijn kinderen), dan weet je als je zo veel jaren ervaring op de teller hebt staan, dat je een mega dip aan het creëren bent in je set. Het ene nummer omdat het live nog niet op punt staat voor de zanger, het ander omdat je je als toeschouwer nauwelijks betrokken voelt. Sterk songwriterschap gaat over songs universeel maken, weliswaar vanuit je eigen gevoel schrijven, maar dat loslaten in de wereld en ervoor zorgen dat iedereen zich erin kan herkennen. Hier hadden we het gevoel dat het nummer gewoon te dicht ligt bij de zanger, te persoonlijk of zo is en door die bindtekst voelden we ons al helemaal niet aangesproken.

Koen geeft mee dat ie heel veel momenten op het podium gemist heeft, ‘maar zeker deze waar iedereen aanvoelt: armen in de lucht’ tijdens ‘Louise’ waarbij het publiek uit zijn dak gaat, stevig op en neer springt en de band bedankt met erg luid gejoel.

Tijdens ‘Altijd heb ik je lief’ zien we de fans hun bekertje Stella op hun smartphone zetten terwijl hun lichtje brandt zodat het een goudgeel, sfeervol lichtje wordt. Terwijl Kris de song op toetsen mee begeleidt, horen we op het einde een bloedmooie bugelsolo. Dit is Clouseau op z’n best, een eigen klassieker heruitvinden. Magistraal is dat. ‘Anne’ is nog zo’n nummer waarmee de band ons aangenaam verrast. Hun grootste hit brengt Koen in een gestripte versie, enkel begeleid door twee akoestische gitaren, waaronder die van zijn broer. De fans klappen de song mee en mogen het refrein naar het einde toe voor hun rekening nemen. Op ‘Vanbinnen’ wordt als vanouds gesprongen en het nummer wordt van begin tot einde meegekeeld, zeker wanneer Koen het publiek in duikt om helemaal achteraan het terrein ook zijn fans te gaan begroeten. De intro van ‘Ik, jij, hij, of zij’ speelt al voor hij helemaal terug is, een nummer dat het publiek ook op het einde helemaal alleen mag zingen terwijl het die aanstekelijke choreografie uitvoert en naar het einde toe de handjes laat wapperen.

Hoogtepunt op muzikaal vlak is ontegensprekelijk ‘Wil niet dat je weggaat’. Koen zingt het in geen jaren zo doorleefd. De song opent trager dan we gewend zijn en breekt gaandeweg uit zichzelf met als hoogtepunt de ‘Nee!’-kreet van de frontman waarna het lied daarna berust. Daarna was het gedaan met de triestige liedjes en wees Koen er ons op dat nu we nog in bubbels aan tafeltjes stonden we gebruik van de ruimte konden maken om te dansen en te springen. En dat deed het publiek dan ook massaal op ‘Shaken & grooven’ (met o.a. een sax- en gitaarsolo), ‘Zin om te bewegen’, ’Oogcontact’ (dat met funky gitaar opende), ‘Vonken & vuur’ (dat met Koens ‘freeze’ dat visueel ondersteund wordt door blauw licht terwijl de rest van de song baadt in geel, wit en rood nog steeds het publiek moeiteloos oppept), ‘De tegenpartij’ en eerste toegiften ‘En dans’ en ‘Zij is van mij’.

< Bert Hertogs >

Op 20 augustus staan Eefje De Visser en Balthazar op deze locatie in de Hertogstraat – de beste straatnaam ever om er een optreden te organiseren - in Heverlee. De dag erna tekenen The Haunted Youth en dEUS present. Meer info op: hetdepot.be/leuvenairextra

De setlist:

1. Tweesprong
2. Hier bij jou
3. Swentibold
4. Tijdmachine
5. Nobelprijs
6. California
7. Louise
8. Altijd heb ik je lief
9. Wereld die nooit vergaat
10. Heel mijn hart
11. Anne
12. Vogel voor de kat
13. Vanbinnen
14. Ik, jij, hij of zij
15. Daar gaat ze
16. Wil niet dat je weggaat
17. Shaken & grooven
18. Zin om te bewegen
19. Oogcontact
20. Vonken & vuur
21. De tegenpartij

Bis:

1. En dans
2. Zij is van mij
3. Domino