Recensie dEUS ★★★1/2

‘Dank u wel Leuven. Merci voor het komen. Over twaalf minuten is dat gedaan.’ zei Tom Barman na opener ‘The Architect’. De man mag dan wel frontman zijn van dEUS, een goeie weersvoorspeller bleek ie niet in Heverlee of het moet zijn dat ie een aantal data van het KMI of weerapps verkeerd geïnterpreteerd had en zijn bindtekst ‘over een uur een twaalf minuten’ had moeten zijn. Enkel het laatste kwartier bleef het namelijk droog aan de Hertogstraat en midden de set kregen we zelfs een ware douche over ons in de vorm van een stortbui.

Net zoals bij Arsenal bleek zo’n regenvlaag dEUS live deugd te doen. Immers, de Antwerpse band klonk behoorlijk retro bij de start van de show. Een eufemisme is dat waarmee we ons gevoel beschrijven dat we in het begin naar een ‘oudemannenrockersband’ aan het kijken waren. Je weet wel, het soort dat je op de radio Willy’s van deze wereld wellicht kan horen. Het moet aan ons Peter Pansyndroom liggen dat we ons met onze 41 lentes voor dat soort concerten en media nog nét iets te jong voelen.

Na ‘Constant now’ stelde Barman zijn muzikanten voor en toen ie aan Mauro Pawlowksi aangekomen was, werd ie als special guest benoemd.  Via ‘Girls keep drinking’ belandden we bij ‘Fell of the floor, man’ dat een heerlijke gitaarsolo kent van Pawlowski die je stiekem doet hunkeren of er niet meer in zit dan het tijdelijk depanneren van dEUS. De song werd ook even voorzien van alle kleuren van de regenboog en ‘Slow’ dat daarna te horen was, kende dan weer een baspartij om van te smullen.

Wat een opluchting volgde er vervolgens, toen Barman zei dat dEUS vanavond géén nieuwe nummers van de volgend jaar te verschijnen plaat zou spelen. Dat hadden we ook niet verwacht hoewel Engelstalige fans in de shuttlebus er prat op gingen dat het wel zou gebeuren vanavond. Uiteraard niet, en we kunnen Barman en vooral Pawlowski alleen maar gelijk geven. Het zal inderdaad al stresserend genoeg geweest zijn om na al die tijd terug samen het repetitiekot in te duiken. ‘Het moet plezant zijn’ zei Tom, goed beseffend ook dat je tijdens festivalsets best een best of laat horen. Zelden zitten – op een paar freaks na misschien – mensen immers te wachten op (veel) nieuw materiaal daar. 

Bij de start van de show merkte je dat de band live nog niet helemaal gerodeerd was wat niet meer dan logisch is gezien de omstandigheden en de verder puike invalbeurt van hun oude gitarist. Maar naarmate de set vorderde tankten de muzikanten met dank aan de uitermate positieve feedback van de fans kennelijk ook aan zelfvertrouwen. ‘Sirens’ dat een nummer is over vikings begeleidde Tom mee op gitaar. Zijn stem klonk behoorlijk hees in ‘Instant street’. En Mauro bewees in het nummer dan wel een goeie gitarist te zijn maar vocaal zat die ‘Cause you know it‘s not my style to be giving up now’, een stuk uit ‘Instant street’ absoluut niet goed. Ook Toms stem blijkt verre van zuiver wanneer hij aan het refrein ‘She passed it on to me’ gekomen is van ‘Bad timing’ bijvoorbeeld. ‘Ze hebben er wel goesting in!’ klinkt het naast ons aan het staantafeltje dat we hebben kunnen versieren. Dat is zo, maar een geoefend oor merkt toch dat nog niet alles op punt staat.

De parlando van Barman blijft ‘Quatre Mains’ als gegoten zitten terwijl het begint te gieten. Alsof God zelf even niet goed beseft wat er gebeurt en zijn weergoden niet onder controle heeft, klinkt het: ‘Dank u wel. What the fuck is going on? Wat voor een zomer is dit?’ en Barman prijst het publiek dat het in deze omstandigheden op post blijft. ‘Het enige verschil is dat wij dood kunnen gaan’ voegt hij daaraan toe. Water en elektriciteit zijn nu eenmaal niet elkaars beste vrienden.

Via ‘Sister Dew’ gaat het over in de nachttrein uit ‘Sun Ra’ waarbij de gitaren en bas lekker doorklinken en het publiek de handen op elkaar zet. Op dat moment schuilen wij in de tent van de drankbonnekes (merci aan de crew!) omdat de regen met bakken uit de lucht blijft vallen en in onze rugzak een laptop zit waarmee we de eerste schetsen van deze recensie tekenen tijdens onze terugrit met de (nacht)trein naar Antwerpen. Ondertussen zien we een man in zijn natte onderbroek de tent in duiken, zeggen dat het allemaal goed meevalt qua temperatuur buiten maar een paar bonnetjes kan gebruiken zodat ie zich inwendig ook kan opwarmen. Iedereen rond ons kijkt naar hem met een grote smile. Wat een heerlijk rock ’n roll tafereel.

‘There‘s always something in the air, sometimes’ klinkt het in Suds & Soda. Tot dan hielden we het relatief droog was het niet dat een zatte dweep heftig in een diepe plas stapte waardoor de onderkant van onze lange broek doornat werd. Ondertussen was het gestopt met regenen en klonk Suds & Soda zoals dEUS hoort te klinken, fris en vers zoals alleen maar pintjes in Leuven kunnen smaken en knapperig en strak als een pak chips.

Barman dankte het publiek en bevestigde dat dit het begin van het vervolg was, had te horen gekregen dat ze voor de verplichte curfew van 23 u. nog maar een nummer konden spelen en plaagde even het publiek dat ie kon opteren om die minuten vol te lullen en dan afscheid te nemen.

 Maar dEUS deed dat niet, in tegenstelling tot heel wat andere Belgische bands die we deze zomer aan het werk zagen die door veel te lullen tussendoor het ritme uit hun set halen. Met ‘Roses’ nam dEUS na een degelijk optreden waar weliswaar nog wel wat marge voor verbeteringen in zit afscheid. Als er al een ding klote is aan slecht weer tijdens een festivalset, dan is het wel dat achteraf vooral over het weer gepraat wordt en in mindere mate over de muziek wat ons doet beseffen dat er in dit verslag ook behoorlijk wat over geluld wordt.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. The Architect
2. Constant Now
3. Girls Keep Drinking
4. Fell Off the Floor, Man
5. Slow
6. Sirens
7. Instant Street
8. Quatre mains
9. Sister Dew
10. Sun Ra
11. Hotellounge (Be the Death of Me)
12. Bad Timing
13. Suds & Soda

Bis:

1. Roses