Recensie Vechtstuk ★★★★1/2

Toegegeven, als je bij het binnenkomen in de zaal van Vechtstuk door Hof van Eede My endless love van Lionel Richie en Diana Ross hoort, moet je eens goed grinniken omdat je de ironie voelt bovendrijven waarom net deze song te horen is. Vechtstuk gaat namelijk over een koppel dat na jaren samenzijn vaststelt dat er een kink in de kabel is en dat het leven met elkaar saai geworden is. Zij heeft nood aan kicks. Hij niet. Er is te veel druk komen staan op hun relatie. Er is slecht contact. De zaak staat op springen en ze zitten niet op dezelfde lijn. Een waterlek waar hij niks van afweet die mogelijks een kortsluiting heeft veroorzaakt waardoor ze allebei in het donker zitten, zorgt ervoor dat de twee niet naar het feestje van Joost en Lien kunnen. Het vormt meteen ook de metafoor voor een relatiecrisis waarbij ze allebei apart naar het licht en het water bellen, zich moeien met de ander zijn gesprek, de wachttijd hekelen en vooral het onvermogen van de twee om met elkaar te praten en overleggen vaststellen, wat de situatie waarin ze zelf als koppel verkeren reflecteert.

Niet dat hij dat erg vindt dat ze niet naar het feestje kunnen, want veel zin had ie sowieso niet. Hij kampt met een burn-out, zij met een depressie. Maar zij had wel willen drijven op het gedruis van anderen. ‘Het feestgedruis gaat me niet redden maar wel afleiden.’ Hij vreest vooral dat ze net zoals de voorstelling opent, wanneer ze bijna simultaan danst met de bewegingen van Seasons (Waiting on you) van Future Islands, een opname uit de David Letterman Show, weer de aandacht naar zich toe zal trekken (al dan niet door te diep in het glas te kijken) en hem daarbij in verlegenheid zal brengen.  Je zou voor minder thuis willen blijven zitten en er opgesloten zijn.

Vechtstuk stond al op onze short list van toneelstukken om afgelopen zomer te zien bij Theater aan Zee waar het op 5 augustus in première ging. Maar toen het programma bekend werd gemaakt, was nog niet geweten hoe lang de voorstelling zou duren. Om geen risico’s te nemen dat we vroegtijdig de zaal zouden moeten verlaten om de laatste trein nog naar Antwerpen te halen, besloten we dan maar om de voorstelling later in het seizoen te zien, zeker toen we in Oostende in een wachtrij om een andere voorstelling te zien niets dan – achteraf bekeken terechte - positieve feedback over deze productie hoorden. Fijn dus dat kunstencentrum Nona, dat ijzersterk van start is gegaan dit seizoen, de voorstelling programmeerde.

Want hoewel het bij Hof van Eede in deze productie gaat over een ruziënd koppel, knap neergezet door Greg Timmermans en Ans Van den Eede, zit er toch liefde in de dialogen tussen die twee, zelfs als het hard tegen hard gaat: ‘Zelfs daar hebt gij het lef niet voor om mij te slaan.’ Openen doen de twee over hun nieuw keuken(schier)eiland. Hij vond een nieuwe keuken belangrijk, zij niet. Rommel maakt hem onrustig. Zij vindt dat hij alles wil wegsteken. ‘Hij wilt geen keuken, hij wil een toonzaal. Een keuken om naar te kijken, niet om te koken.’ klinkt het bij haar. ‘Gij zorgt niet, gij richt in. Dat is hier geen huis. Dat is hier een inrichting. Uw inrichting. En ik zit erin. Ingericht. Afgericht. Alles zogezegd rond mij. Maar eigenlijk zit ik in de weg.’ En vervolgens komt ze helemaal op dreef met: ‘Zet het op een t shirt: ‘Niets was ooit mijn schuld.‘

Hij vindt dan weer dat hij alles voor haar doet maar niets goed kan doen terwijl zij hem verwijt: ‘Uw zachtheid is niet te harden.’ Maar als ze in het donker zitten stellen ze wel vast dat ze niet zonder elkaar kunnen ook al zien ze elkaar (ook letterlijk) niet meer staan. Het brengt hem tot een hilarische pianoballad, Signed Curtain van Matching Mole, vertaald door Wannes Gyselinck in een pianoarrangement van Hendrik Lasure dat hij ook ingespeeld heeft: ‘Dit is de eerste stroof. […] En dit is het refrein of misschien toch een brug, of misschien toch een ander stuk van mijn lied dat ik nu zing. […] Het maakt niet uit. Het toont alleen dat ik niet geloof in dit lied want het brengt jou niet terug.’

Vechtstuk toont hoe hilarisch koppels kunnen zijn wanneer ze ruzie maken. Hoe ondanks alles, de harde woorden die er soms vallen er toch een vorm van liefde voor elkaar blijft doorschemeren. Sterke tekst. Sterk Vechtstuk.

< Bert Hertogs >