Recensie Koodgapje & De Bote Groze Dolf ★★★★

Of het bij de voorstelling hoort. Dat meisje achter ons dat aan haar vriend zegt dat ze zich wat duizelig voelt. Dat vragen we ons af halfweg Koodgapje & De Bote Groze Dolf dat in Troubleyn in première ging. De productie van Zino Moons en Danny Bouman werd het resultaat van Handlangers, het multidisciplinaire creatietraject van Trix voor jonge makers dat een plek in de programmatie kreeg van Love at first sight dat dan weer een festival van (nieuwe) makers is in Antwerpen. Kortom: jonge creatievelingen krijgen heus wel kansen in deze stad. Ze kunnen één genieten van ondersteuning bij het creëren en twee ze kunnen dan ook nog eens een podium aangeboden krijgen om die creatie aan het publiek te tonen.

Moons en Bouman mogen overigens meer dan tevreden zijn. Hun twee shows geraakten moeiteloos uitverkocht in Troubleyn. Het publiek staat voor het podium zodat het lijkt alsof het naar een concert aan het kijken is, maar in realiteit is het rave-theater dat we te zien krijgen, een combinatie van theater, performance, video en muziek en dat alles vindt plaats in een festivalsfeertje.

De twee zien we met arbeidershelmen met een witte lamp erop naar het publiek schijnen terwijl rook de ruimte vult. Centraal op het podium zien we een boomachtige structuur, maar als we beter kijken zien we daar een vergrootglas, verschillende toetsenborden, een oude telefoonhoorn enz. aan bevestigd. Dit is de sprookjesmachine die in gang gezet moet worden en meteen, zoals elke computer, enkele opstartprocessen moet doorlopen.

Koodgapje & De Bote Groze Dolf brengt het verhaal van Roodkapje, maar dan in verschillende fases opgedeeld zodat de levenslesjes helemaal bloot komen te liggen. Een moraal die je kent vanuit je kindertijd, maar hier vanuit een ander perspectief (het duo geeft ook zijn draai aan het verhaal) plots zeer actueel klinkt. De catharsis, de bevrijding op het einde wordt zo waar een bevrijdingsfeestje inclusief confettikanonnen én choreografie (voetje links, voetje rechts, herhalen).  Maar je kan er even goed ook zoals wij een sneer in zien aan het adres van de concertsector dat te veel bezig is met effectbejag.

Moons en Bouman verwijzen overigens ook nog naar de coronacrisis. Zo hernemen ze op het einde een nummer dat ons wijst om op het goede pad te blijven zoals mama ons altijd verteld heeft, maar dat die raad je niet mag tegenhouden om de trip niet te ondernemen. Op dat moment hebben de twee mannen hun helmen terug op en een van hen een rood doorzichtig gaas erover dat bijvoorbeeld de muskieten weg kan houden voor tijdens zijn tocht. Hou het veilig, doe voorzichtig, maar blijf niet in je kot zitten, lijken de twee hier mee te geven.

Halfweg de voorstelling zien we ze als wolf en Roodkapje in een homo-erotische scène waarbij de wolf een bloem geeft aan roodkapje die eraan ruikt, waarna de wolf dat ook doet en de twee hun lippen dichter bij elkaar komen wat op vreugdekreetjes kan rekenen onder het publiek terwijl de belichting richting fade out gaat. In Koodgapje & de Bote Groze Dolf zijn de jagers nationalisten (een Vlaamse leeuw prijkt op één van de ruggen) en lijkt het verhaal zich dus mogelijks af te spelen in het Nationaal Park Hoge Kempen. Geniaal is de hiphop die de twee dan laten horen. Mogelijks verwijzend naar Paul van Ostaijen (dit jaar vieren we zijn 125ste geboortedag) gooien ze enkele onomatopeeën er tegenaan in het heerlijke ‘klik klak boem’ dat het publiek in geen tijd onder de knie heeft en mee uitschreeuwt.

Het luide applaus van de toeschouwers achteraf bevestigde ook ons gevoel. Koodgapje & De Bote Groze Dolf is een bloempje van een totaalervaring die je geplukt moet hebben.

< Bert Hertogs >