Recensie Onheil in Black Creek ★★★★1/2

Het onvermogen om zich aan te passen aan een nieuwe realiteit. Maar vooral: het onvermogen om een stap opzij te zetten voor een nieuwe generatie. Dat is waar de generatie van Lucas Van den Eynde mee kampt. Tragikomisch is dat. Goed dus dat er een heerlijke muziektheatervoorstelling over gemaakt is met Onheil in Black Creek door muziektheater de Kolonie dat in corso in première ging. Hugo Matthyssen schreef de hilarische tekst waar het publiek meermaals het om moest uitproesten. Dit is dan ook zó herkenbaar. Wie kent er bijvoorbeeld geen mensen die honkvast aan hun stoel en positie gekluisterd zijn in onze maatschappij en teren op nostalgie?

Dat is alvast het geval bij de huidige sheriff van het cowboydorp Black Creek. Die nam van zijn vader de fakkel over in 1994 na een dramatisch ongeval. ‘Elk dorp met zelfrespect had een cowboydorp’ klinkt het uit Lucas’ mond die weet dat je het nog zelden tegenkomt. Het is even zeldzaam als een cowboydorp. De vader van de huidige sheriff bouwde het in 1959. Hij speelde jarenlang de terechtstelling met ophanging van de paardendief, een rol die hij neerzette naast die van sheriff zijn. Maar in 1994 brak het touw van de galg enkele seconden te laat. En kon de man die de boef speelde zijn vrijheid niet meer uitschreeuwen. Texas Joe gooide hem meteen in de laadbak van zijn truck en voerde hem af naar het ziekenhuis. Tevergeefs. Later kwam daar nog een staartje aan in Fuerteventura.

Zelf vindt White Bill Jenkins dat ie een man van weinig woorden is wat helaas ook tot een breuk leidde met Sweeping Suzy die alles wou uit praten. Een paar puntjes (uiteindelijk duurt zijn monoloog zeventig minuten, afgewisseld door de puike instrumentale muziek van Bo Spaenc) heeft ie toch voor de nieuwe uitbaters Femke en Jelle die van het cowboydorp een Educatief en Klimaatneutraal Ervaringsgericht Multicultureel Ecocentrum willen maken. Hun project haalde het van twee andere (onder andere een dat bevers, otters en zalmen wou uitzetten in de zwarte beek), na een oproep van de provincie.

Wanneer hij de fakkel overdraagt, haalt hij eigenlijk het ganse winnende concept onderuit dat als ondertitel kinderboerderij heeft. Zijn vader had ‘m namelijk gezegd dat er maar twee dingen bestaan: veeteelt of akkerbouw. Ofwel moeten die kinderen dus uit de grond komen ofwel grazen. Het is niet het enige totaal van de pot gerukte oerconservatieve standpunt dat we in Onheil in Black Creek te horen krijgen. Ook het concept van de hondenlosloopweide (‘In een afgesloten weide kan een hond niet los lopen. Dat is onzin.’), eerlijke producten (wat een hilarische scène oplevert waarbij de sheriff aan aardappelen vraagt of ze aardappelen zijn, en wie van hen ‘komkommer’ antwoordt dat duidelijk niet is) en ‘onvergetelijke’ vergeten groenten haalt ie door de mangel.

Hij hekelt ook het gebrek aan ambitie van de twee die een podium willen bieden aan beginnende singer-songwriters en stand up comedians voor 50 à 80 toeschouwers terwijl er vroeger op hun wekelijkse terechtstellingen op zondag makkelijk – dankzij goeie promo – 400 à 500 man afzakte naar de Zwarte Beek. Dat de cowboys verantwoordelijk zijn voor het afslachten en decimeren van de populatie aan Amerikaanse bizons countert hij door te stellen dat een bizon jaarlijks meer uitstoot dan 3 gezinswagens samen en dat zo voorkomen werd dat de klimaatverandering 10 jaar eerder begon.  

Lucas mag dus voluit de kaart van de paternalist trekken die de laatste stuiptrekking van zijn personage perfect neerzet. Een man die stelt dat je niet tegen cowboy eer op kunt, terwijl net hij ontzettend oneervol de bühne verlaat zich vastklampend aan het verleden en de status die hij nog denkt te hebben. Tussen de leuke tekst door horen we multi instrumentalisten Bo Spaenc (o.a. toetsen, wasbord) en gitarist/banjospeler/mondharmonicaspeler Geert Hellings de muziektheatervoorstelling van een heerlijk klankbedje voorzien terwijl Lucas enkele line dance passen neerzet.

< Bert Hertogs >