Recensie Herself ★★★1/2

Een immens actuele film is het Britse Herself van Phyllida Lloyd naar een ontzettend sterk script van Malcolm Campbell en Clare Dunne. De film gaat over verschillende zaken: intra-familiaal geweld en het (on)vermogen om zich hieruit los te trekken, feminisme, de veerkracht van mensen, in dit geval vrouwen én dat alles speelt zich af in de huidige tijd waar er krapte is op de huizenmarkt, de prijzen de (dak)pan uit swingen wat vooral voor mensen die het niet breed en nauwelijks een spaarcentje hebben een enorme uitdaging vergt.

Sandra (Clare Dunne) zien we in Herself met haar dochters Molly (Molly McCann) en Emma (Ruby Rose O‘Hara) dansen op de heerlijke tonen van Chandelier van Sia. Tot haar man Gary (Ian Lloyd Anderson) binnenkomt en de radio afzet. Hij wil even alleen met zijn vrouw praten. Sandra moet haar dochters dus weg sturen. Molly gaat in haar speelgoedhuisje in de tuin zitten. Emma krijgt het codewoord ‘Black widow’ mee, wat zo veel betekent als: ren naar de winkel en vraag er om naar de politie te bellen. Op dat moment ranselt Gary zijn vrouw af.

Maanden later staat de vrouw op een wachtlijst voor een sociale woning. Maar die wachtlijst is enorm. De wachtrij voor een betaalbare woning is ook gewoon letterlijk voelbaar en in realiteit te zien als ze voor een huis staat. Ondertussen wordt Sandra ondergebracht in een hotelkamer met haar dochters wat de gemeenschap behoorlijk wat geld kost. De eindjes knoopt ze aan elkaar door verschillende slechtbetaalde jobs. Zo kuist ze in een Ierse pub, maar ook bij dokter Jo (Cathy Belton) waar ze niet alleen voor kuist, maar ook kookt en zelfs wat verpleegkundige taken voor verricht. Die laatste, die herstelt aan haar heup, komt te weten dat de jonge vrouw een eigen huis wil bouwen en een lap grond daarvoor nodig heeft. Dat merkt ze omdat Sandra op Jo’s laptop een aantal tutorial filmpjes heeft bekeken.

Jo biedt haar een stuk grond van haar tuin aan en zal de kosten voorschieten. Dat voorstel deed Sandra zelf ook aan de sociale woonmaatschappij, dat zij haar een lening zouden kunnen geven om een eigen woning neer te poten en zo winst kunnen maken terwijl het een voor de maatschappij goedkopere en vooral duurzamere oplossing is dan haar wegsteken in een hotelkamer. Maar de medewerkster doet zelfs niet eens de moeite om haar dossier grondig te bekijken…

Sandra moet leren met haar budget om te gaan, vindt uiteindelijk enkele goeie zielen die haar willen helpen bij het realiseren van haar droom om haar dochters ook een fraaie toekomst te bieden, maar stuit steeds op Gary die ze telkens moet zien wanneer ze haar dochters bij hem wil afzetten. Daardoor herbeleeft ze constant haar opgelopen trauma terwijl hij op emotioneel vlak zich aan haar blijft binden (door haar geld toe te stoppen, plots aan haar hotel op te duiken enz.)

Molly, die vanuit haar speelhuisje gezien heeft hoe haar vader haar moeder toetakelde, wil echter niet langer naar hem toe. Ze sluit zich op in de kast en plast in haar kleren uit angst. Hij speelt het echter hard en wil de voogdijschap van Sandra ontnemen, ook wanneer Emma zich heeft bezeerd op de werf. Wanneer blijkt dat Sandra geen aangifte heeft gedaan bij de gemeente dat ze aan het bouwen is, en ook niet heeft gemeld bij de sociale huisvestingmaatschappij dat ze fondsen heeft ontvangen voor haar eigen bouwproject, komt ze in de rechtszaal in nauwe schoentjes terecht. Ze mag dan wel voor een vrouwelijke rechter staan, maar moet zelfs dan haar erop attent maken: ‘Waarom vraagt u altijd waarom ik hem niet verliet en stelt u niet de vraag waarom hij niet stopte?’

Herself dat als boodschap uitdraagt dat als je goed doet voor een ander dat ook terugkrijgt, kent naast enkele traditionals  zoals The Lass of Aughrim en Whiskey in the Jar, klassieke muziek zoals Tu Es Sacerdos in Aeternum van Handel en Sonata for Violin Solo 4 No.3 in C, Allegro Assai van Bach ook popsongs in de soundtrack zoals C’est la vie van B*Witched, Dreams van The Cranberries, Titanium van David Guetta en Sia en Chandelier van Sia.

Herself is een mooie, warme, empathische film over vrouwelijke veerkracht die zeer goed de huidige tijd en de uitdagingen rond betaalbaar wonen in beeld brengt.

< Bert Hertogs >