Recensie Cover Up ★

Misschien had men de voorstelling ‘Cover Up’ van BRONKS maar beter in de doofpot gestoken. Wat zich veelbelovend liet aankondigen als ‘Een voorstelling waarin de vier leden van een Kate Bush-coverband elkaar vinden in hun onvoorwaardelijke liefde voor Kate, hun zoektocht naar identiteit en de drang om erbij te horen.’ bleek uiteindelijke niet meer te zijn dan Lotte Diependaele, Femke Stallaert, Tomas Pevenage en Ciska Thomas die gekleed in glanzende leggings de muziek van Kate Bush een uur lang vermassacreerden. Met Ciska’s zin “Ik vind het niet gemakkelijk om mijzelf te zijn.” kunnen we de volledige diepgang van ‘Cover Up’ samenvatten. Meer uitwerking van de beloofde thema’s hebben we helaas niet kunnen vinden.

De leden van de ‘Hounds Of Love’ maken hun entree door een paar gigantische, rode lippen die open gaan. Lotte, Femke, Tomas en Ciska zijn alle vier verkleed als Kate Bush en wagen zich aan hun versie van het nummer ‘Hounds Of love’. Het geluid van de drumcomputer en de synthesizer evoceren de sfeer van de jaren ’80. K4 heeft er zin in, maar weet het enthousiasme niet over te dragen op het publiek. Het meezingmomentje is geen geweldig succes. Je kan je hier afvragen of het doelpubliek op dit optreden zit te wachten. 

De jaren ’80 hebben geweldige muziek voortgebracht en de muziek van Kate Bush behoort echt wel tot de typische producten van die tijd. Maar is dit wel de meest toegankelijke muziek voor de generatie 12+ van nu? Men probeert te scoren door het hele gedoe van opgaan in de idolisering van een popartiest aan de kaak te stellen, maar komt daarbij niet verder dan enkele visuele gags. Zo gaat men een belangrijk deel van de voorstelling spenderen aan het verrijden van podiumelementen om er tijdens ‘This Woman’s Work’ twee keer een korte grap aan over te houden. Is het sop die kool hier waard?

In een voorstelling van één uur steekt men acht liedjes van Kate Bush, minstens vijf minuten knoeien met podiumelementen, een vijftal minuten publieksparticipatie en een scène waarin Tomas Pevenage klem komt te zitten tussen de gigantische lippen. U kan zelf even narekenen hoeveel tijd er dan nog over blijft voor dialoog en tekst. En daar ligt het grote probleem van deze voorstelling. Al van bij de opkomst valt het op dat Tomas Pevenage gehuld is in vrouwenkleren. Je gaat je automatisch afvragen waarom dit zo is. Maar dan stel je vast dat men het hele thema met vier zinnen van de tafel veegt.

Lotte wil zich vereenzelvigen met Kate en gaat zelfs over tot plastische chirurgie. Ook dit lijkt ons een boeiende verhaallijn, maar ook hier komen we van een kale markt thuis. Laat ons het dan hebben over waarom Femke zich niet gehoord voelt in de groep. Ze geeft het verschillende keren aan, maar er wordt voor de rest niets mee gedaan. Men had zoveel thema’s, zoveel kansen om deze voorstelling inhoud mee te geven, maar het lijkt wel alsof het aantal liedjes in de voorstelling belangrijker was dan de inhoud.

Op een bepaald moment stelt Ciska zich de vraag: “Denk je dat Kate dit goed zou vinden?” We vrezen dat de kans op een negatief antwoord op deze vraag zeer realistisch is. Eén na één gingen de liedjes van Kate Bush op het kapblok. Zelfs ‘Wuthering Heights’ moest er aan geloven toen het viertal gekleed in rode kapjes probeerde om tijdens het zingen een soort van lift uit te voeren.  Het was dan ook een verademing wanneer ‘Running Up That Hill’ ten gehore werd gebracht. Niet alleen was het het laatste nummer van de voorstelling. Het was ook een van de betere uitvoeringen. Ciska Thomas nam de lead en de rest van het gezelschap leverde a capella de backings. De slotzin “Be running up that hill, with no problems.” was jammer genoeg niet van toepassing voor deze voorstelling.

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. Hounds Of Love
2. Suspended In Gaffa
3. Cloudbusting
4. This Woman’s Work
5. Babooshka
6. Under Ice
7. Wuthering Heights
8. Running Up That Hill 

Credits:

CONCEPT & SPEL: Lotte Diependaele, Femke Stallaert, Tomas Pevenage, Ciska Thomas

MUZIEKCOACH: Mick Lemaire

DANSCOACH: Randi De Vlieghe

EINDREGIE: Marlies Tack

PRODUCTIE: BRONKS