Recensie Annette ★★

Een tergend trage slepende film van bijna twee uur en twintig minuten is Annette dat Leos Carax regisseerde geworden en daarvoor in Cannes de prijs won voor beste regie. Het muzikale psychologische drama voelt behoorlijk theatraal en operatesk aan, eerder dan dat je er een pop musical in zou horen. De plot is hoewel erg actueel (stand up comedian wordt o.a. beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag door zes vrouwen in de song ‘Six women have come forward’) tamelijk dun omdat je nooit echt het gevoel krijgt dat op de psyche van het hoofdpersonage Henry McHenry (Adam Driver) na de andere goed uitgewerkt zijn. Maar vooral: zijn vrouw Ann (zangstem door Catherine Trottmann, spel door Marion Cotillard) sterft halfweg de film waardoor de beste zangeres uit de film niet langer te horen is, het muzikale niveau begint te zwalpen (Driver moet in het tweede deel vooral de zang voor zijn rekening nemen en dan valt het vooral op dat ie geen getraind zanger is), de prent daardoor water begint te maken om net niet te zinken voor het einde.

In Annette, waarin 95% gezongen wordt, goed voor 40 songs (eentje is er nog te horen tijdens de aftiteling), zien we het klassieke patroon van een relatie die kopje onder gaat. Ann is een zeer populaire operazangeres, Henry behoort tot de top van de stand up comedians. Hij rijdt met de brommer naar haar toe na een voorstelling en de showbizzpers smult ervan. Maar al snel komt het donkere kantje van de komiek naar boven. Niet alleen wanneer hij haar begint te kietelen en haar voeten likt in bed blijkt ie een behoorlijk kinky kantje te hebben, ook in zijn optredens zit altijd iets mysterieus, iets dreigends, iets gitzwart. Het bezwerende van een Nick Cave, daar komt Driver erg dichtbij.

Hij gaat ook even backstage om vanuit de coulissen zijn vrouw in haar rol te zien sterven op het podium. Iets wat ze elke keer doet om de anderen te redden. Henry geraakt zo extra gefascineerd door het duistere en de dood. De camera toont ook de ambities van de pianobegeleider (Simon Helberg). Die had een kortstondige relatie met de sopraan kort voor Henry in haar leven kwam en ambieert het om dirigent te worden.

Ann en Henry krijgen een baby (hier een houten pop, die symbool staat voor hoe Henry dan naar vrouwen kijkt: hij kan ze manipuleren, maar ook hoe je als ouder heel beschermend naar je baby kijkt en er pas een mens in ziet als je doorhebt dat die opgegroeid is). Maar hun relatie verkeert in woelig water wanneer haar ster maar blijft rijzen en hij shows geannuleerd ziet omdat ie met veel te donker materiaal voor de dag komt, waar het publiek niet mee kan lachen. Een cruise moet de twee terug bij elkaar brengen, maar een storm (een klassiek beeld in eender welke productie die onheil en een naderend plotpunt voorspelt) op zee toont net dat de twee ook figuurlijk in de storm van hun huwelijk terecht zijn gekomen en het blijkt uiteindelijk een metafoor voor een huwelijk dat niet meer te redden valt.

Hij heeft zich bezat, vraagt haar ten dans op het dek op het woelige water en zij verdrinkt. Ondertussen ontdekt ie dat Annette over dezelfde gave beschikt als Ann en laat hij haar als baby optreden (wat hier aangekaart wordt als uitbuiting van kindsterretjes). Maar wanneer die inziet dat haar vader de pianobegeleider heeft omgebracht, weigert ze nog een noot te zingen. Henry boekt haar echter nog voor één concert, haar afscheid, dat ze zal geven tijdens de half time van een druk bekeken sportwedstrijd. Maar ook daar weigert ze. Henry wordt uiteindelijk opgepakt voor de dubbele moord. Doden zit er in de gevangenis niet meer in voor hem, behalve dan de tijd doden.

Sparks (die we in het begin van de film vanuit een opnamestudio door de straten van LA zien wandelen) tekende voor de muziek van Annette. ‘True love always finds a way’ en ‘We love each other so much’, die laatste song blijft niet alleen lang in het gehoor hangen maar vooral ook op het netvlies branden omdat het nummer gezongen wordt terwijl Henry Ann oraal bevredigt, zijn de terugkerende thema’s hier. Leuk detail: o.a. Wim Opbrouck, Ella Leyers en Angèle zijn even te zien als edelfiguranten in Annette. Maar ook dat kon ons er niet van weerhouden dat we meerdere malen op onze klok keken tijdens deze film en het geeuwen moesten proberen te zien onderdrukken.

< Bert Hertogs >