Recensie Oresteia ★★

De bevrijdende energie van een rockconcert werd ons beloofd in de programmatekst van Oresteia. Dat leek ons wel graaf en het kon al helemaal niet stuk toen bleek dat Koen De Graeve ook meedeed in het stuk. Maar uiteindelijk zou Simon De Vos’ werk eerder (zeker dat eerste uur) als een saaie zagerige (dat ahaha-deuntje op repeat door Tim Vanhamel en Sjoerd Bruil van Millionaire vat het allemaal goed samen) indievoorstelling overkomen waar de live muziek niet zelden het spel overstemt, en de acteurs alle moeite hebben van de wereld om niet uit te glijden, letterlijk op de overhellende scène, figuurlijk in de tekst van deze Griekse tragedie waar men onder andere met flauwe rijmelarij (‘Liquideren. Elimineren. Executeren.’, ‘De meedogenloze plot van het lot.’ …) en humor wat komische elementen in wou steken wat de dramatiek van Agamemnons dood danig doet verslappen. Nochtans zitten er ook goeie stukken in de tekst hoor (‘Redelijkheid is als een vlinder in de vuist wanneer de knokkels wit worden.’, ‘Kapituleer een beetje voor mij.’, ‘Wie heeft er baat bij onheilsprofeten?’ …) Wanneer we Koens personage naar beneden zien afglijden als die vermoord wordt door zijn vrouw Klytaimnestra, is het theaterbloed uit de gouden pot van Nadia Amin al halfweg de scène op. Ze blijft echter proberen om ook het laatste kunstbloed eruit te krijgen, eerder dan een sterk theaterbeeld op te leveren, komt dat nogal knullig over.

Wanneer Kassandra (een over het algemeen moeilijk verstaanbare Lisah Adeaga) en Agamemnon dood onderaan de scène tussen de turf liggen waarmee het hellend vlak bezaaid is, geven ze als doden nog commentaar op de gebeurtenissen. Vermits de acteurs een headset op hebben levert dat geen goed geluid op. De micro van Adeaga blijkt wat te zijn verplaatst en wat ze zegt komt dan ook behoorlijk dof over. Verder horen we bij een andere acteur krakgeluiden. Ook verderop in de voorstelling durft er al eens een fluitton te horen zijn, of staat een micro nog niet aan zodat de eerste zin die gezegd wordt, verloren gaat. Behoorlijk wat technische geluidsissues kende de première van Oresteia dus.

Wat ook best vreemd is, is de keuze om Orestes (Jonas Vermeulen) in het begin op te voeren als verteller en hem uiteindelijk ook op de affiche te zetten want alles draait om dat personage dat een einde wil stellen aan het eindeloze bloedvergieten en het wreken van de doden (‘Een leven voor een leven. Alles voor alles’). Een man die zich vragen stelt: ‘Wie ben ik als ik deze kroon op mijn hoofd zet. Een monster. Voor mezelf. Voor u. Voor de hele wereld?’

Wat er zo vreemd is aan die regiekeuze is immers dat ie het eerste uur verder nauwelijks aan bod komt net als Eveline Bosmans die dan maar wat op de basdrum gaat zitten om er mee op te kloppen. We komen namelijk terecht in een flash back van tien jaar, er wordt verteld hoe Agamemnon zijn eigen dochter offerde om gunstige wind te bekomen (‘Ifigenia is zo licht geofferd voor een pufje lucht’ aldus Bosmans als Elektra), naar Troje te kunnen varen, daar na lange tijd oorlog te voeren uiteindelijk via het paard van Troje de overwinning binnen wist te halen en Kassandra, zieneres en prinses van Troje mee naar huis te voeren. Maar vermits Ifigenia in deze Oresteia niet te zien is (ze wordt enkel aangehaald), haalt dat ook behoorlijk wat drama uit de voorstelling en voel je nauwelijks de pijn, en de achterliggende reden waarom Klytaimnestra haar dochter wreekt door haar man te vermoorden.

Deze voorstelling kiest voor de lezing dat Athene erbij geroepen wordt om een oordeel te vellen als rechter vermits de wraakgodinnen vinden dat Orestes gestraft moet worden (in deze Oresteia zijn ze allemaal gehuld in witte badjassen alsof de goden permanent in een wellness centrum vertoeven). Maar Apollo (Eveline Bosmans, tevens ook in het eerste uur in de rol van Orestes’ zus Elektra) neemt het voor hem op als advocaat. Het publiek krijgt de democratische rol (ook hier vindt de voorstelling het kennelijk noodzakelijk om te knipogen naar ‘Beschuldigde sta op’) om getuige te zijn van wat er zich in de rechtbank afspeelt. Uiteindelijk wordt Orestes vrijgesproken, is de tijd van bruut geweld voorbij en die van redelijke overreding aangebroken.

< Bert Hertogs >