Recensie The power of the dog ★★

Met The power of the dog lanceert Netflix een van haar eerste films uit een reeks dit najaar in een select aantal bioscopen in ons land. Dat wil zo veel zeggen als: ‘dit zijn ze dan, de titels die wij naar voor willen schuiven voor de Oscars.’ Hoewel dit westerndrama dat geschreven en geregisseerd werd door Jane Campion (o.a. bekend van The piano) naar het gelijknamige boek van Thomas Savage absoluut enkele mooie scènes oplevert die vooral in hun weidsheid helemaal tot hun recht komen op het grote scherm, betwijfelen we of deze film met het beeldje voor beste film zou kunnen gaan lopen. De prent sleept namelijk behoorlijk en weet niet echt kiezen tussen een narratief volgen of een state of mind film die voornamelijk wil focussen op de psyche van de personages waardoor je vis noch vlees voorgeschoteld krijgt.

Zeker, Benedict Cumberbatchs acteerprestatie als Phil Burbank zal wellicht een nominatie opleveren. Hij zet de broer neer van George (Jesse Plemons) die iets minder begaafd is dan hij, maar wel veel beleefder. Het minste wat je kan zeggen, is dat overal waar Phil komt hij de ruimte vult. Hij is een bruut die het meteen gemunt heeft op Peter (Kodi Smit-McPhee), de zoon van Rose (Kirsten Dunst) wanneer ie halt houdt in de buurt met andere mannen die werken op de ranch die hij samen met zijn broer bestiert. Ze zijn dan onderweg met heel wat koeien en slapen en eten in de herberg van Rose. Een papieren bloem die de jongen gemaakt heeft, moet eraan geloven: “Well, well. Ain‘t them purrdy? I wonder, what little lady made these?”

Hij steekt het in de vlam van de kaars en gebruikt het zo als aansteker om te kunnen roken. Of dat nog niet genoeg is jaagt hij tevens het andere gezelschap weg dat zich erg uitgelaten gedraagt aan de pianola. Kortom: het is geen aangename vent. En daar is een reden voor. De man rouwt om Bronco Henry, een overleden vriend wiens afscheid hij nog niet helemaal verwerkt heeft.

Burbank is het dat zich voordoet als de grootste homohater hoewel gesuggereerd wordt dat ie er zelf een is. Peter, die studeert voor arts, doet zich dommer voor dan hij is. Hij is Phils tegenpool, zeer verfijnd, behoorlijk vrouwelijk ook. Een makkelijk slachtoffer voor Phil om hem op te zadelen met scheldnamen als ‘nicht’ die de andere alfamannetjes in de ranch snel overnemen. Ook zijn eigen broer denigreert hij meermaals door die ‘dikzak’ te noemen. Hij voelt zich kortom de beste.

Dat meerderwaardigheidscomplex zorgt ervoor dat het minderwaardigheidscomplex van Rose (Dunsts acteerprestatie is ook sterk) vergroot. Haar man heeft hoge verwachtingen van haar die ze niet kan inlossen als hij een kleine vleugelpiano voor haar laat aanrukken. Ze worstelt met Strauss en blijft daarop oefenen, terwijl Phil de melodie meteen onder de knie heeft op banjo en ermee aan de slag gaat om erop te variëren. Gevolg: hoe langer hoe meer voelt Rose zich steeds minder op haar gemak en begint ze in de alcohol te vliegen. Stiekem verstopt ze ook flessen her en der in de woonst.

Peter beseft dat ze de ganse zomer al in zo’n staat is, en wil zich en zijn moeder bevrijden. Dat kan alleen maar door de confrontatie aan te gaan met Phil. Hij doet dat subtiel, net op het moment dat ze naar elkaar lijken toe te groeien en elkaar wat beter weten waarderen, slaat hij ongenadig toe op een moment dat ie even onvoorzichtig is. De bacterie die miltvuur veroorzaakt onder enkele koeien wordt zijn bondgenoot.

The power of the dog start sterk, zakt halfweg behoorlijk in maar levert wel een sterk laatste half uur op. Het trage vertelritme en het onderverdelen van de prent in hoofdstukken, het is dan ook op een boek gebaseerd, maakt dat we mentaal meermaals afhaakten en ook op onze klok keken.    

< Bert Hertogs >

The power of the dog is nu te zien in een select aantal bioscopen en verschijnt op 1 december 2021 op Netflix