Recensie The worst person in the world ★★★★1/2

De Noorse donkere romantische dramedy The worst person in the world is een liefdesbrief aan alle vrouwen die niks afmaken maar uiteindelijk toch hun leven in de plooi krijgen. Het is het soort prent dat je meteen ook zin geeft om – net als tijdens die amour fou die we beleefden in onze studententijd, toen we smoorverliefd waren op een Griekse en prompt een avondcursus modern Grieks gingen volgen – om je in te schrijven om Noors te leren. Want hoe lekker bekt ‘eclectische smaak’ niet in die taal? Ter info: het klinkt precies net zoals in de onze.

Joachim Trier ontvouwt The worst person in the world dat ie samen schreef met Eskil Vogt in twaalf hoofdstukken, een epiloog en proloog. Alles draait om Julie (een verbluffende Renate Reinsve die in Cannes terecht hiervoor bekroond werd als beste actrice). Zij studeert anatomie in Oslo. Maar na een tijd beseft ze dat ze liever onderzoekt wat er in het brein van mensen omgaat. Dus switcht ze naar psychologie om er al snel erotische gedachten over haar prof op na te houden en in haar fantasie ook mee samen zal zijn, wat haar smartphone in enkele beelden zou kunnen aantonen. Dat brengt haar naadloos bij haar volgende studie die ze aanvat: fotografie.

Hoewel ze een postfeministe is, leert ze striptekenaar Aksel Willman kennen. Ze doet alsof ze zijn werk kent, en zal in het verhaal ook uit de doeken doen dat er een niet zo vrouwvriendelijke scène in de strip steekt waarover het gesprek tussen hen beiden gaat. Ze trekt uiteindelijk bij hem in, en hoewel de seks in het begin best wel de moeite is, focust hij zich steeds meer op zijn werk. Hij is er zelfs toe bereid om artistieke toegevingen te doen zodat zijn werk in een commerciële animatiefilm omgezet kan worden, waarbij een groot deel van de underground symboliek gewoon overboord gegooid wordt.

Met zijn familie op stap gaan, is niet meteen iets om vrolijk van te worden, zeker niet wanneer er gedanst wordt en de muzieksmaken verschillen. Maar vooral niet wanneer dat klinkende ambras oplevert tussen de ouders van Aksel. Julie stelt hem voor om een kind te maken terwijl zijn ouders roepen en tieren aan de andere kant van de muur. Dat soort pittige humor, die we wel kunnen smaken, steekt in The worst person in the world.

Maar na een tijdje geraakt Julie verveeld, stapt ze gewoon een home party binnen hoewel ze geen genodigde is en komt daar Eivind (Herbert Nordrum) tegen. Het levert een van de meest sexy en tevens origineelste scènes op sinds lang binnen het romantische genre wanneer zij met elkaar de grens aftasten van ontrouw. Elkaars zweet ruiken onder elkaars oksel, elkaar bijten, elkaar bijna kussen, naar elkaar kijken wanneer ze plassen, hem vertellen dat ze het liefst heeft dat zijn lul nog slap is wanneer ze aan de daad beginnen, zodat zij het gevoel krijgt dat hij stijf wordt omwille van haar, rook uitblazen in zijn mond … zijn er maar enkele. De erotische spanning weet Trier hier vakkundig op te bouwen. Julie schrijft een stukje over orale seks in #Metoo-tijden. Aksel vindt het goed en moedigt haar aan om dat als blogartikel te publiceren.

Maar uiteindelijk biecht ze op dat ze gevoelens heeft voor een ander en begint ze een relatie met Eivind die met zijn huidige lief breekt die bijna maniakaal omging met de klimaatverandering. Alles moest immers duurzaam zijn voor zijn ex die ook aan yoga doet, al vermoedt Julie vooral dat Sunniva (Maria Grazia Di Meo) dat vooral doet om stiekem haar kont in de verf te zetten en zo heel wat likes te genereren op social media.

Maar hoewel de seks ook met Eivind best ok is, gaat ze ook aan die relatie twijfelen. Ze ziet in hem weinig veranderen. Hij is het type dat nog tot zijn vijftigste in een koffiebar zal werken. Maar dan blijkt Julie zwanger, een ongelukje met Eivind, maakt Aksel een bijzonder slechte beurt tijdens een radio interview ter promotie van zijn film wanneer hij geconfronteerd wordt met een feministe, en hoort ze niet veel later ook dat hij kanker heeft.

Wie ons al vaker las, weet dat we geen grote fan zijn van films die in hoofdstukken gekapt worden, omdat het de zaak saucissoneert. Maar bij The worst person in the world werkt het wél. Het geeft de film, zeker ook wanneer er tegelijkertijd een vertelstem te horen is die net hetzelfde zegt als de personages maar dan een fractie sneller, een hoog dagboekgehalte. Maar het laat de regisseur ook toe om met verschillende stijlen te spelen. Zo is de scène wanneer Julie de lichtschakelaar aanzet, waardoor Aksel die op dat moment koffie voor haar uitschenkt in de keuken, gewoon magistraal. De ganse wereld blijft dan stilstaan, Julie loopt naar de koffiebar, haalt Eivind daar en besteedt met hem een romantische avond en nacht op een bankje. Verder trekt de film ook even de kaart van de comics qua beelden en ook het magisch/trippende komt naar boven wanneer Julie paddo’s heeft gegeten in hoofdstuk 8.  

Hoewel het verteltempo van The worst person in the world zeker in het begin van de film moordend is, zodat je wel heel snel ondertitels moet zien te lezen, went ook dat na verloop van tijd. De prent is verrassend fris qua verhaal, qua cinematografie, opbouw en de acteerprestatie van Renate Reinsve is gewoon om van te smullen. Misschien moeten we toch die avondcursus Noors overwegen …

< Bert Hertogs >