Recensie De tijger eet de zebra en de vogel vliegt verschrikt weg ★★1/2

De tijger eet de zebra en de vogel vliegt verschrikt weg, de jongste voorstelling van Benjamin Verdonck, waarin vliegende volumes een choreografie neerzetten, is niet van den hond maar dus ook niet van de poes. In het begin doet de abstracte voorstelling je verwonderen, maar in het midden wanneer het podium dermate verlicht is dat je door de productie heen kan kijken, zakt de ganse constructie in om finaal tot een grappig en surrealistisch einde te komen wanneer de objecten cues te horen krijgen dat ze moeten afgaan en dus net als mensen geregisseerd worden. Tussen dat alles zit op een bepaald moment een hond die een paar keer met attitude naar het publiek kijkt om vervolgens wanneer de regieaanwijzing gegeven is, enkele seconden later, het toneel te verlaten.

De tijger eet de zebra en de vogel vliegt verschrikt weg is een fraaie wals in het begin tussen de machinisten/podiumtechnici en de belichting. Het lijkt immers dat we naar zuinig wit belichte zwevende vlakken aan het kijken zijn, rechthoeken die onder andere binnenvliegen, die gedeeltelijk verduisterd worden, horizontaal dan weer verticaal op en afgaan. Een van de weinige daartussen die te herkennen valt, is de maan.

Openen doet de voorstelling met hoog hangende rook en tegenlicht waarin je figuren kunt ontwaren. Na verloop van tijd zie je echter dat het geen vlakken zijn die je in het begin zag bewegen in de lucht, maar volumes die slechts partieel belicht werden tegen een zwarte achtergrond. In een bol, een driehoek eronder en twee vierkanten, kan je als je wil een mens zien links. In een driehoek die vanachter een driehoek kantelt en zo samen met het een volume een grotere driehoek vormt, een zeeleeuw, een vogel …

Maar naarmate er meer belicht wordt, zie je ook steeds duidelijker dat je eigenlijk aan het kijken bent naar figuren die van boven naar onder en van links naar rechts bewegen via koorden aan rails die aan de nok hangen. Een techniek die vaak gehanteerd wordt in voornamelijk de commerciële podiumkunstsector.

Verdonck integreert ook gaandeweg kleur, met contrast tussen blauw en rood, en even enkel groen aan de linkerkant om een oerwoudachtige sfeer te creëren, om finaal het publiek helemaal door de productie heen te laten kijken op een humoristische manier. Maar de boog die hij daarvoor moet maken, van een aanvankelijk betoverende abstracte voorstelling tot een concrete met een kwinkslag naar het theatergebeuren, zorgt ervoor dat je halfweg als toeschouwer de draad verliest op het moment ook dat De tijger eet de zebra en de vogel vliegt verschrikt weg haar spanningsboog verslapt. ‘Het was wel speciaal’ horen we achter ons na de première een toeschouwer zeggen. Haar woorden vatten precies het in dubio-gevoel samen dat ook wij achteraf hadden.

< Bert Hertogs >