Recensie Nowhere ★★★1/2

‘Elke dag vechten we om de mens die we al zijn, en elke dag werken we om een beter mens te worden.’ Het is maar een van de vele interessante quotes die we Koen De Bouw horen zeggen in Nowhere de derde film van Peter Monsaert, tien jaar na diens magistrale debuut Offline, een prent die we met stip tot een van de beste Belgische films rekenen van het voorbije decennium.

Nowhere gaat over André (alweer een schitterende Koen De Bouw die bewijst veelzeggend te zijn zonder veel te zeggen). Dat is een 55-jarige ex-truckchauffeur die nu een afgelegen baancafé aan het opknappen is. Hij werkt in het zwart met arbeiders die hij een schamele 20 euro per dag betaalt. Blijkt echter dat ie al wel eens in het zak gezet is. Veel kent ie namelijk niet van elektriciteit wanneer hij voor een onafgewerkte zekeringskast staat.

André ontmoet de Noord-Afrikaanse tiener Thierry wanneer die probeert in te breken op de werf. De jongen blijkt wel te weten hoe hij de elektriciteitskast kan fiksen zodat die gekeurd zal kunnen worden. Hij wil echter niet voor 20 euro werken in het zwart, vraagt 50, en chanteert André niet zelden dat hij elk moment naar de politie kan stappen omwille van de vermeende kwetsuur die hij zou opgelopen hebben toen André hem tijdens zijn poging tot inbraak wist te klissen.

André blijkt een man van weinig woorden in het begin van Nowhere. Hij heeft dan ook een gezinstrauma nog niet helemaal verwerkt en lijkt sindsdien helemaal in zichzelf gekeerd. Dat maakt de rol voor Koen De Bouw uiteraard bijzonder dankbaar en interessant, want stelselmatig krijgen we meer info over André, waarom en hoe hij de man is geworden die hij nu is en hoe hij in het leven staat. Dat geldt overigens ook voor het personage dat Noa Tambwe Kabati neerzet. Noa’s Nederlands is echter door de snelheid waarmee hij praat en articulatie die beter kon, soms onverstaanbaar, waardoor de Nederlandstalige ondertitels meer dan welkom waren.

De ochtend dat André Thierry verwacht om met hem te beginnen klussen, blijkt de tiener echter niet op te dagen. Dus trekt de man naar het adres dat ie heeft opgegeven in het contractje dat hij heeft ondertekend. Blijkt dat Thierry in een kraakpand leeft zonder voorzieningen om zich te wassen bijvoorbeeld. Zo zal André uiteindelijk hem niet alleen werk geven maar ook onderdak. Hoewel de twee totaal tegenovergestelde karakters hebben, groeien ze naar elkaar toe. Thierry blijkt in zijn jeugd van het ene opvangcentrum voor jongeren zonder ouders naar het andere verhuisd te zijn. Dat heeft hem gemaakt tot wie hij is, een jongen die eigenlijk nestwarmte mist en nog steeds op zoek is naar zijn biologische moeder. André zal hem helpen bij zijn zoektocht, terwijl de bijna vaderlijke gevoelens die hij op den duur begint te koesteren voor de jongen, hem zijn trauma doet verwerken en dus heilzaam zullen zijn.

Nowhere kent een lange, wat trage opbouw, wat weliswaar de geleidelijke body die de personages krijgen ten goede komt en steeds beter werkt naarmate de film vordert, omdat de emotionele laag zo ook verdiept wordt. Finaal gaat de film die in volle coronatijden werd ingeblikt, over hoop. Hoop om te werken aan de mens die je wil worden.  Hoop ook voor een betere samenleving dan de huidige sterk gepolariseerde maatschappij waarin we nu leven, een wereld met nooit geziene, harde tegenstellingen. Een waarin we elkaar steeds als medemens kunnen blijven zien en niet als tegenstander. Een waarin verbondenheid en connectie steeds sterker zullen blijven dan blinde haat.

< Bert Hertogs >