Recensie Ich bin dein Mensch ★★

De Duitse romantische sci-fi film Ich bin dein Mensch heeft een bijzonder interessant uitgangspunt. Alleen vonden we de uitwerking én de uitkomst tegenvallen. De prent van Maria Schrader houdt er namelijk een behoorlijk gezapig verteltempo op na. De film gaat over een archeologe, dokter Alma Felser (Maren Eggert) die zich heeft ingeschreven voor een experiment waarbij ze 3 weken zal samenleven met een robot die helemaal geprogrammeerd is naar haar wensen en ook van statistische data voorzien is wat de meerderheid van de vrouwen willen (93% houdt bijvoorbeeld van een romantisch bad nemen bij kaarslicht, rozenblaadjes, champagne en aardbeien: alleen, Alma houdt daar niét van en behoort dus tot de 7% andere vrouwen).

Ze zal robot Tom (Dan Stevens) al van in het begin als een machine behandelen, alsof die geen menselijke gevoelens heeft. Ze laat hem niet bij haar in bed slapen. Nee, hij krijgt een plek in een ruimte vol met rommel. Slapen of eten hoeft Tom niet, toch stuurt Alma Tom naar zijn kamer en eet hij. Ze zal dan ook constant het artificiële, het toneeltje opvoeren, in haar relatie met Tom hekelen. De bedenking die we daarbij maken, is dat er in elke relatie min of meer (zeker naar de buitenwereld toe) een toneeltje opgevoerd wordt. Het grootste probleem hebben we bij het feit dat de vrouw zich niet open stelt voor Tom. Later in de film zullen we te weten komen waarom dat is en dat ze Tom naar haar geïdealiseerde jeugdvriend Thomas heeft laten ontwerpen.

Hij stelt echter treffend vast dat haar tranen egoïstisch zijn wanneer ze van hem verneemt dat ze al jarenlang onderzoek aan het doen is voor de universiteit rond poëzie in het Soennitisch spijkerschrift terwijl een collega aan een andere universiteit net dezelfde conclusies eerder dan haar heeft gepubliceerd en haar dus voor is. In haar eindverslag over haar ervaringen met Tom stelt Alma dat het niet gezond is voor een mens dat al die zijn of haar behoeften worden bevredigd. Dit is een vooringenomen en voorbarig standpunt. De feiten tonen immers dat Tom haar niet altijd geeft wat ze wil. Ze stelt dat ze verrast wil worden door hem en niet altijd wil meemaken wat ze verlangt. Dat gebeurt ook, wanneer ze strontzat hem naar seks vraagt, maar hij weigert en haar toedekt. Het is niet het soort verrassing dat ze wil omdat hij geen zin zou hebben in seks die avond, maar het is er wel een.

Als Ich bin dein Mensch dus vooral iets aantoont en bekritiseert zijn het de egoïstische, materialistische verlangens van de vrouw in de liefde waarbij een partner alles voor haar dient te doen om haar te behagen en zelfs dat niet voldoende blijkt. Een vrouw die zeer veeleisend is, wiens verlangens niet te vervullen zijn omdat zij zich niet openstelt voor de liefde omdat ze er bijzonder cynisch om geworden is. Van cynisme kan geen enkele partner, zelfs geen bijzonder goed geprogrammeerde robot het halen. Ook later ontdekken we nog wél verrassingen wanneer Tom bijvoorbeeld voorstelt om met blote voeten in de natuur te lopen én blijkt hij een eigen wil te hebben wanneer hij meermaals zoek geraakt en er alleen op uitgetrokken is.

Wij zijn het kortom dus niet eens met de pessimistische visie/conclusie over het inzetten van robots en AI als toekomstige partners van mensen. Mits ze dezelfde rechten toegekend krijgen, geloven wij daar wel in. Al zullen er ook later steeds mensen zijn die kiezen voor self-partnering. Om de heel eenvoudige reden: wat je zelf doet, doe je beter.

< Bert Hertogs >