Recensie Simple Minds ★★★1/2

Maar liefst zeventienduizend man zakte naar de tweede festivaldag af van Nostalgie Beach Festival dit jaar. Goed voor een zo goed als gevuld Sportpaleis dus. En dat om het veertig jarig jubileum van Simple Minds mee te vieren. Onder hen zagen we backstage niemand minder dan Herman Schueremans en Walter Kestens. Het kan best zijn dat beide heren, respectievelijk afkomstig van Keerbergen en Tienen plots zin hadden om met zijn tweetjes moules frites achterover te slaan aan het zeetje, of een tomate crevette, of zoals wij patatten met tongrolletjes. Maar iets in ons zegt dat deze heren er voor zaken waren. Als ze Jim Kerr en co voldoende gemasseerd hebben, zou het dus wel eens kunnen dat de volgende afspraak van deze Schotse new wavegroep Suikerrock 2023 wordt. Terecht, want Kerr gaf zich zoals ie beloofd had 100% voor zijn eerste optreden ooit voor zover ie zich nog kon herinneren in Nieuwpoort. Alleen stond er eerder op de dag iemand die zich méér dan 100% smeet en dat was niemand minder dan Anouk ★★★★★.

De Hollandse had het prima naar haar zin, en loofde het publiek omdat het zo respectvol was. Je kon dan ook een speld horen vallen tijdens haar ballads die ze voortreffelijk bracht, iets wat ze nooit eerder had meegemaakt. ‘Zijn jullie oud?’ vroeg ze plagerig. Uiteraard had ze daar in zekere zin een punt. Nostalgie bereikt nu eenmaal niet meteen de jonkies die hippe radiozenders voor zich proberen te winnen. Niet veel verder zou ze ook het spontane applaus dat ontstond bij de piano intro van een van haar songs bijzonder waarderen, ook nog zoiets wat haar band zelden meemaakt, wist ze.

Anouk hield haar bindteksten beperkt en koos vooral om de klemtoon te leggen op zingen en muziek brengen. Al van bij de start van haar concert at het publiek uit haar hand. Respect dat verdien je als je er helemaal voor gaat en kwaliteit brengt van begin tot einde. En Anouk ging voor meer dan dat. In It’s a new day haalde ze net als in al haar andere songs moeiteloos de hoge noten, en koos ze voor de perfecte frasering en versiering van haar noten. Het lied voelde als haar persoonlijke bevrijding aan en zo stond ze ook op het podium, d’r haar gemillimeteerd. Zo fris en zo strak als haar coupe was, zo strak klonk ze ook. Op een bepaald moment droomden wij zo waar even op het festivalterrein van een baby tussen haar en Skin van Skunk Anansie. Een collab, hoe onwijs gaaf zou dat zijn? Twee topwijven, powervrouwen die elkaar tot ongekende hoogtes zouden kunnen leiden ... Nobody’s wife bracht ze verrassend vroeg in haar set, de Haagse heeft dan ook meer dan voldoende hits om uit te kiezen die ze verspreid over haar concert kan brengen. Mochten verder uiteraard ook niet ontbreken: een subliem en sterk ingeleefd Lost, een energiek Girl dat iedereen meezong en Good God als dijk van een afsluiter. Anouk zette kortom een weergaloos optreden neer. Girl power!

Twee artiesten waren compleet miscast op dit festival: Emma Bale ★★ die nog steeds behoorlijk truttig overkomt tijdens haar live shows voor zover het woord ‘live’ gehanteerd kan worden, want er loopt een gigantische backing track mee, en Bazart ★★1/2. Beiden passen beter bij pakweg Pennenzakkenrock dan bij een festival als Nostalgie Beach Festival. Flauw, zo zouden we Bales set kunnen samenvatten, ook al bracht ze haar ‘dance’ set. Bazart klonk bij momenten vervelend en ronduit saai. Wat wil je als je na zo’n prestatie van Anouk op de bühne moet. Da’s geen cadeau. Anouk had het publiek immers aangetoond dat een goeie song draait om inleving, om je hele hart en ziel in een nummer te steken, om de juiste accenten te leggen, om goed te doseren en af te wisselen. Maar vooral: dat steengoede songwriting heel wat anders is dan een paar catchy phrases op repeat op een monotone toon declameren. Bazart moest dan ook trekken en sleuren om het publiek overstag te doen gaan. Vooral met ‘Goud’ scoorde de indiepopband van Mathieu Terryn en Simon Nuytten. Zeker, drummer Mario Goossens tilde hun flauwe nummers op en hij was het ook die Mathieu gelukkig aanzette om zijn oeverloos gelul – terwijl Anouk slim bekeken zuinig omsprong om een babbeltje te slaan met het publiek, verviel – hoe kan het ook anders? – Terryn immers meermaals in herhaling in zijn gesprekjes – te laten voor wat het was en een volgend nummer in te zetten. ‘Dat we er zo schoon uitzagen in de ondergaande zon.’ zei de frontman bijvoorbeeld enkele keren. BO-RING! Hij koos ook tot twee keer toe om de frontstage op te zoeken om zo het publiek bijkomend op te poken, wat ook nodig was. Al dat harde werk loonde uiteindelijk ook. Maar wij blijven Bazart nog steeds de meest overroepen act uit Vlaanderen vinden. De organisatie had ook gewoon twee kwallen kunnen vissen uit de Noordzee en achter een micro plaatsen. Dat zou hetzelfde effect opgeleverd hebben en voor drie kwart van het concert misschien een even abstract optreden qua lyrics opgeleverd hebben maar misschien visueel wél boeiender geweest zijn. Was het reflux die ons parten speelde? Of het feit dat we die drie tongrolletjes met patattenblokjes een halve minuut te kort in de microgolfoven hadden gestoken in de crew/persruimte? Of ondervonden we gewoon het effect dat Bazart op onze spijsvertering heeft? Feit is dat we braakneigingen hadden tijdens hun concert. Misschien moet de band kotszakjes overwegen met hun logo op om te verkopen in de merchandise stand. Bio afbreekbaar weliswaar. Tenzij Hooverphonic dat al heeft in de vliegtuigen van Brussels Airlines. Hoe laag kan je vallen als band om een nummer te maken dat de veiligheidsinstructies uitlegt in een vliegtuig? De groep is een karikatuur geworden van zichzelf. Dat kan niet gezegd worden van Simple Minds.

Het was ondertussen 8 jaar geleden dat we nog een volledig live concert van Simple Minds gezien hadden. In 2014 stond de Schotse band immers op een laat namiddagslot geprogrammeerd als support act van The Rolling Stones op TW Classic. Dat was het slechtste optreden dat we de band in eigen land zagen afleveren. Het was trekken en sleuren en uiteindelijk het publiek gewoon verliezen dat Kerr en co deden. Voor hun 40 years of hits tour op Nostalgie Beach Festival was het simpel. Ofwel zouden we deze Schotten afserveren als has beens, ofwel grepen ze hun kans om zich opnieuw te bewijzen. Alles zou vallen of staan of Kerr en co honger hadden. En jawel, dat had de Schotse band duidelijk.

(lees verder onder de foto)

(c) Nostalgie Beach Festival

Het moet gezegd, in vergelijking met Bono van U2 (waarover het gerucht gaat dat de band volgend jaar op tour zou gaan), klinkt Kerr live een stuk solider qua stem, ook al is ie een jaar ouder dan Bono. Dat Simple Minds live anno 2022 nog steeds relevant klinkt, is vooral de prestatie van drumster Cherisse Osei die in 2016 de band vervoegde. ‘That’s what we call girl power!’ zei Kerr na haar korte drumsolo op het einde van Let there be love. Want inderdaad, niet zelden keken wij naar wat zij achter haar cimbalen en opgespannen vellen uitspookte. Vaak stal ze gewoon de show en Kerr gaf haar daar ook de ruimte voor. Net zoals ie backing vocal Sarah Brown meermaals in the picture zette. Zelf kwam ie zoals steeds erg casual over in zijn blauwe jeans. Sterallures, het is Kerr helemaal vreemd zowel on als off stage. Alleen dat al is lovenswaardig.

Overigens waren er behoorlijk wat BV’s afgezakt naar Nieuwpoort om de band aan het werk te zien. Koen Wauters zagen we wat onwennig backstage op een afstandje van twee andere mannen een ‘ik kijk de kat wat uit de boom’-houding aannemen. Daarnaast zagen we tussen het publiek Kevin Janssens. En Bazart was ook gebleven. Slim ook, omdat die band nog heel wat kan opsteken van deze Schotten. Hopelijk hadden ze hun notitieboekjes bij.

Simple Minds bracht een best of concert dat als gegoten zat voor een festival. Na opener Act of love volgde al snel Promised you a miracle. Belfast child vonden we wat goedkoop overkomen met die fluitklanken die uit de synths getoverd werden. Maar hits als Someone somewhere in summertime dat stevig meegeklapt werd, Don’t you (forget about me) met minutenlang gelala door het publiek, een nummer dat Kerr even helemaal leek neer te leggen door het heel zacht fluisterend te brengen naar het einde om het dan finaal helemaal crescendo en snel open te laten trekken tot groot jolijt van het publiek, See the lights waarin de bas lekker doorklonk, en een schitterende finale met Alive and kicking dat het publiek meezwaaide en meeklapte en een al even energiek Sanctify yourself waarin het de o’s meezong, bleken onverwoestbaar.

‘Is everything ok?’ vroeg de frontman naar aloude gewoonte meermaals in het begin van het concert. En of het optreden van Simple Minds ok was! ‘It’s always a pleasure to be in Belgium. Thank you.’ klonk het verder vooraan de set nog. The pleasure is all ours, Jim. Enjoy Suikerrock next year, if the contract is already signed.

< Bert Hertogs >