Recensie Calvin Harris ★★★

Één van de troeven van Sziget Festival is dat de organisatie bijzonder flexibel is in haar ticketverkoop. Zint de programmatie van het hele festival je niet volledig of zit je met een beperkt budget op het einde van een al dure festivalzomer 2022 in combinatie met de hoge inflatie? Dan kan je in plaats van voor een volledige festivalpas gaan, kiezen om drie dagen Sziget mee te maken. Nog voordeliger is kiezen voor een dagticket. Als je de headliners wil laten voor wat die zijn en uitsluitend de nachtraaf in je loslaten, kan je het voordeligst proeven van de sfeer van Sziget Festival. In dat geval kan je het terrein op na 11 uur ’s avonds tot de stilte terug aanbreekt op het eiland op de Donau bij het ochtendgloren. Kamperen zit er dan uiteraard wél niet in. Voor de eerste keer in al die jaren dat wij naar Sziget Festival gaan, kozen we dit keer om maar de helft van het festival mee te maken. Ook omdat afsluiten met een feestje aan het hoofdpodium, een dj-set van de beste muziekproducer van dit moment: Calvin Harris ons lang niet zo’n fout idee leek. Vroeger sloot Sziget Festival overigens met een dj set af. Wij wilden dus trouw blijven aan een goeie traditie.

Wie spektakel verwachtte, kreeg dat ook van Calvin Harris die onder andere metershoge vlammen (o.a. bij Rihanna’s This is what you came for) en CO2-jets bij had op het podium. Geen groots vuurwerk, of vlammen op het dak van de main stage echter zoals vroeger. Dat kwam naar verluidt omwille van het brandgevaar in het park na te veel weken van droogte. Dat het gras al op de eerste dag van Sziget Festival er ros uit zag, had dus niets te maken met de 95.000 toeschouwers die naar het eiland afgezakt waren. Wel met een gebrek aan water.

Florence Welch passeerde al vroeg in de set van de Britse dj en producer met You’ve got the love. Niet veel later zou Calvin Harris er nog eens een topschijf met dezelfde artieste tegenaan gooien door Sweet Nothing door de speakers te jagen. Ellie Goulding passeerde ook twee keer, met Outside in een remix van Oliver Heldens en uiteraard ook met I need your love. Rihanna hoorden we zoals gezegd met This is what you came for en naar het einde toe ook met het heerlijke ondertussen meer dan 1 miljard op Vevo bekeken Hopeless place dat ondertussen alweer 11 jaar oud is. Wat vliegt de tijd …

Waren verder te horen tijdens zijn set van een uur en een kwart: Blame van John Newman en One Kiss van Dua Lipa die als headliner het festival eerder geopend had, een festival dat deze editie zes volwaardige festivaldagen kende terwijl er dat in het verleden slechts 4 waren met 2 dagen waar de Sziget beleving in beperkte mate te proeven viel voorafgaand aan de eigenlijke festivaldagen.

De kanttekening die daarbij echter gemaakt kan worden, is dat je bezwaarlijk kan stellen dat Sziget Festival headlinerwaardige acts bood voor de main stage op donderdag (Kings of Leon en Bastille hebben die status niet langer in onze ogen, net als de artiesten die op zondag of maandag te zien waren). Daar tegenover staan wel uitverkochte festivaldagen met Dua Lipa op woensdag en mocht op vrijdag ook het sold out bordje bovengehaald worden met maar liefst twee headliners: Stromae en Justin Bieber.

Kende het feestje dat Calvin Harris, die nog steeds niet op Tomorrowland heeft gespeeld, brouwde enkele (ingecalculeerde) inkakmomenten? Zeker. Slide is daar een mooi voorbeeld van. Het kwam dan ook na een stevig meegekeeld How deep is your love en voor Feel so close dat voorzien werd van groene laserstralen en het publiek moeiteloos terug massaal in party mode kreeg. De Brit had zelf kennelijk ook de laatste dagen behoorlijk wat gebruld want hij klonk behoorlijk schor toen ie ons vroeg: ‘If you are feeling good, make some noise!’ En of de Szitizens het naar hun zin hadden. Wat wil je ook met topnummers als Seven Nation Army, Feel so close en Summer naar het einde toe.

Toch kan je bezwaarlijk Calvin Harris’ passage op Sziget Festival legendarisch noemen, daarvoor voelde de set te routineus aan en bood die vooral te veel van hetzelfde qua spanningsboog en -opbouw. Heel de tijd legde ie een nog niet zo lang te horen schijf redelijk snel neer om het tempo en volume vervolgens op te krikken, de extase te laten plaatsvinden om vervolgens het terug af te ronden terwijl een ander nummer ingelast werd. De enige keer dat ie ons goed liggen had, was wanneer ie leek aan te sturen op een crescendo en voor het tegenovergestelde ging: enkele seconden stilte gevolgd door een rustige plaat. Dat soort verrassingen had er veel meer in mogen zitten. Maar dat we met Calvin Harris een fijn orgelpunt mochten beleven op het einde van ons korte verblijf in Boedapest staat buiten kijf.

< Bert Hertogs >