PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie De Lage Landenliedjes ★★★★

zaterdag 3 september 2022deSingel Antwerpen

De

Als een welgekomen golf positivisme, liefde en gelukzaligheid die over de blauwe zaal van deSingel rolde. Zo voelde het concert De Lage Landenliedjes aan door het meer dan 150-koppige koor van Zaterdag Zondag vzw, dat gekend is van de Bart Peeters deluxe-concerten in de Lotto Arena, onder leiding van Hans Primusz. Neem nu die gloed uit het voortreffelijke ‘Heist aan zee’ waarbij de toeschouwers de oho’s meezingen: dat blijft overweldigend om live mee te maken.

Presentatrice Tine Embrechts wist dat er 150 vrouwen in het koor waren en 11 mannen. Of de mini-mensjes in enkele vrouwenbuiken daarbij geteld werden, is weliswaar ons niet geheel duidelijk. Neen, we hebben geen poging gedaan om alle koorleden te tellen. Da’s iets wat pas in ons zou opkomen mochten we een saaie avond beleefd hebben. Het tegenovergestelde was waar, genoten deden we tijden dit concert. Meerdere malen gingen de haartjes op onze armen recht en één keer waren we tot tranen toe ontroerd. De ongelooflijke energie die vrijkwam door voornamelijk al die vrouwenstemmen samen te horen, zorgde ervoor dat je in een bad gestoken werd vol schoonheid, zo genegen, zo hartelijk, zo warm, dat het in geen tijd half elf werd en we aan het einde van het concert waren gekomen. Heerlijk ook om zien was het dat de (zwangere) vrouwen na verloop van tijd steeds wat losser werden en in het tweede deel zelfs behoorlijk door de knieën gingen heupwiegen. Een feest van de vrouwelijkheid werd het zo.

We gaan er niet flauw om doen, de Lage Landenliedjes kende ook nog wel enkele kinderziektes. Vooral dan timingissues (uitsluitend in het eerste deel weliswaar) tussen de tweekoppige band (gitaar en piano) en het koor. Bij ‘Blauw’ was er bijvoorbeeld een issue met de drummachine die veel te snel tikte in het begin en ook te luid. Overigens zou het lang niet de enige keer zijn dat vooral de pianist wat achter leek te lopen op het koor.

Tine Embrechts zong af en toe mee, en ging gewoon tussen het koor staan omdat ze zich niet kon inhouden, bij ‘Kronenburg Park’ van Frank Boeijen bijvoorbeeld terwijl ze zelf ook de leadzang voor haar rekening nam tijdens Willeke Alberti’s ‘Telkens weer’. Alberti is drie keer getrouwd en gescheiden. Embrechts een keer waardoor het redelijk dramatische nummer voor haar herkenbaar is. Later zou ze ook ‘De wedstrijd’ van Bram Vermeulen zingen. Voor haar gaat dat over haar jongste zoon Maurice. Zo’n dessertkindje, daarvan dacht ze dat het goed zou meevallen, maar in de realiteit blijkt het dat ie behoorlijk wat aandacht vraagt. De actrice kweet zich goed van haar taak om het concert aan elkaar te praten, maar zoals steeds mocht ze haar bindteksten wat gebalder brengen. Embrechts bracht onder andere gesproken teksten van Miel Cools (‘Als ik oud ben wil ik zingen’), Raymond van het Groenewoud (‘Moedertaal’) en Salman Rushdie (‘Waarom horen wij zo graag zingen?’ uit ‘De grond onder haar voeten’).

In het tweede deel kwam Wannes Cappelle met zijn akoestische gitaar het podium op en bracht hij enkele lage landenliedjes die hijzelf geschreven had. Openen deed ie met het voorspelbare ‘Ploegsteert’ en ook ‘Gie, den otto en ik’ passeerde in deSingel. Maar het mooiste nummer zat tussen die twee, toen de zanger een oproep deed om een lage landenlijst samen te stellen met minder bekende nummers. 3 Van hem zijn er bekend, 100 onbekend wist ie, en dus zag ie zelf wel potentieel in zo’n overzicht. ‘Bouwt ip mie’ begeleid door een meer dan 150-koppig koor was gewoon een pareltje om naar te luisteren.

Uit het eerste deel van De Lage Landenliedjes onthouden we fenomenale versies van Boudewijn de Groots ‘Avond’ en Yevgueni’s ‘Als ze lacht’, dat hier gezongen door voornamelijk vrouwenstemmen voor een absolute meerwaarde zorgde. Hans koos ook voor publieksinteractie door de toeschouwers de ‘papada’’s mee te laten zingen tijdens dat laatste nummer waardoor er een heerlijke dialoog ontstond tussen toeschouwers en koor en de samenzang tot iets wonderbaarlijks samenklitte wat helemaal tot een grandioze catharsis leidde tijdens de enige toegift ‘Ik hou van u’ van Noordkaap. Tijdens ‘2 Meisjes’ ging ie dan weer voor een stereo-effect door de mannen die rechtsboven op het podium stonden, het nummer te laten inzetten, vervolgens de vrouwen links te laten aansluiten en niet veel later de rest van het koor.

Het absolute hoogtepunt van de Lage Landenliedjes was onmiskenbaar het halve eeuw oude ‘We zullen doorgaan’ van Ramses Shaffy. Sinds kort is het door de coronacrisis een nummer geworden dat heel wat emoties bij ons en wellicht velen losmaakt om ondanks de tegenslagen de moed niet op te geven. Tijdens de tweede lockdown bracht het Antwerp Symphony Orchestra er een wondermooie versie van die ons niet onberoerd liet, en ook die van Zaterdag Zondag vzw bezorgde ons in geen tijd kippenvel en tranen in de ogen. Op het moment dat je denkt definitief de handdoek in de ring te willen gooien omdat tegen de stroom inzwemmen bij hevige stroming knap lastig is, biedt het nummer toch enige houvast in een jaar dat als u het ons vraagt, snel vergeten mag worden. Zo’n jaar waar bijna alles op z’n kop gezet werd en er nog nauwelijks zekerheden zijn om je aan op te trekken. 150 Vrouwen die je dan troost bieden, da’s niet niks. Dan kan je er achteraf weer voor een hele tijd tegenaan.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter