Recensie Don’t worry darling ★★★1/2

Vrouwen die thuis blijven om te kuisen terwijl manlief gaan werken is, de was en de plas doen, gaan shoppen, eten klaar maken, graag aan het zwembad liggen met een cocktail in de hand, open staan om mee met hen te gaan feesten en steeds bereid zijn om seks te hebben (ook al zit er geen dooier in het ei). Dat moet de hemel zijn voor sommige mannen, horen we u denken. Maar voor vrouwen is dat dé hel zo stelt de feministische Amerikaanse psychologische thriller die Olivia Wilde (die tevens de rol van Bunny speelt) regisseerde.

Alice (Florence Pugh) en Jack Chambers (Harry Styles) doen mee aan het Victory Project. We zijn in de jaren ’50 waar de heren elke dag synchroon met de wagens wegrijden wanneer ze gaan werken. ‘Schoonheid in controle. Gratie in symmetrie.’ luidt het credo in deze film die tevens verwijst naar burlesque shows en showgirls in zwart wit die synchroon figuren dansen. De wereld waarin de Chambers leven is dus verre van vrij, maar bijzonder afgemeten. Net als ballet dat is, dat zijn eigen wetmatigheden kent wat gracieus zijn betreft. Alle vrouwen volgen balletles bij Shelley (Gemma Chan), die vooral Alice corrigeert. Shelley is de vrouw van Frank (Chris Pine), de oprichter van het Victory Project.

De zwarte Margaret (KiKi Layne) wordt niet langer aanvaard door de rest van de vrouwen en is dus in zekere zin een outsider geworden. Ze heeft nachtmerries en is volgens de andere bewoners paranoïde geworden nadat ze haar zoon zou verloren hebben in de woestijn. Zelf beweert ze dat de mannen achter het Victory Project haar hebben gestraft en haar zoon van haar hebben weggenomen. Ook Alice kampt na verloop van tijd met hallucinaties en nachtmerries.

Ook zij merkt hoe fake de wereld waarin ze leeft is. De eieren hebben geen dooier, wat hier ook een metafoor is dat zij wellicht geen kinderen kan krijgen hoewel ze vaak de lakens deelt met Jack. Margaret pleegt zelfmoord door haar eigen keel over te snijden en van het dak te vallen. Alice heeft dat gezien alsook dat er mannen in rode pakken haar kwamen halen om haar weg te voeren. Net zoals Alices man Jack zal ook dokter Collins (Timothy Simons) bevestigen dat Margaret het goed stelt in het ziekenhuis waar ze nu behandeld wordt voor haar mentale issues. Alice gelooft niets van die verhalen omdat volgens haar Margaret dood is en wordt steeds meer paranoïde.

Ze merkt dat iedereen elkaar als koppel op dezelfde manier heeft leren kennen, stelt vast dat de bestuurder van de bus waar ze nog als enige passagier op zit, niet in de richting wil rijden waar een vliegtuigje is neergestort om eventuele slachtoffers te redden, merkt dat Frank hen begluurt wanneer ze in zijn slaapkamer seks heeft met Jack, stelt vast dat er niets in de eieren zit als die dreigen te vallen door het soort aardbeving die om de zoveel tijd plaatsvindt en beseft plots dat al wat ze eten en consumeren komt van Frank waardoor iedereen dus afhankelijk van hem geworden is en maar moet vertrouwen op hem dat het voedsel dat ze consumeren bijvoorbeeld veilig is. Tenslotte zal ze het medisch dossier van Margaret waar bijzonder veel in onzichtbaar is gemaakt consulteren en vervolgens verbranden. Maar vooral: ze trekt naar het hoofdkwartier van het Victory Project, zonder dat ze dat beseft. Dat is verboden terrein voor iedereen. Beetje bij beetje maakt Alice het zich steeds moeilijker door zich kritisch op te stellen in deze samenleving. Dreigt zij de volgende Margaret te worden?

Don’t worry darling toont dat wat een droom is voor de ene, een nachtmerrie (‘Je hebt mijn leven afgepakt!’) voor de ander. Dat echt geluk zich niet laat regisseren, domineren, laat staan in een routineus leven ligt. En dat je pas echt vrij bent als je je kritisch durft en kan opstellen.

Harry Styles-fans zullen het echter knap lastig hebben met deze prent. De acteur toont zich als Jack namelijk van zijn mannelijkste, afgelikte, en zowel volgzame als dominerende kant in kostuum waarin we hem ook maniakaal zien dansen. Hij zet een traditionele man neer die van zijn vrouw verwacht dat ze aan de haard blijft en zijn personage blijkt naarmate de plot twist zich onthult een bijzonder duister kantje te hebben. Dat staat dus ver van de boodschap die Styles als zanger uitstraalt, hoewel de boodschap van de film dat wél doet. Wat het helemaal erg maakt voor zijn vrouwelijke fans is dat ie is beginnen daten met de regisseuse van Don’t worry darling waardoor hun onbereikbare droom om hem te krijgen nog wat onbereikbaarder wordt…

Florence Pugh van haar kant zet op een overtuigende manier een getroebleerde vrouw neer. Ze wordt daarbij prachtig in beeld gebracht (die belichting, dat decor!), ook in een tot de verbeelding sprekende doorschijnende nachtjapon waardoor je haar tepels kan zien. Die sensuele kaart trekt de prent trouwens ook door een burlesque act te tonen.

Last but not least is er de geweldige soundtrack met daarin onder andere ‘Twilight Time’ van The Platters, ‘Someone To Watch Over Me’ van Ella Fitzgerald, ‘The Right Time’ van Ray Charles, ‘Bang Bang’ van Dizzy Gillespie, ‘Tears on My Pillow’ van Little Anthony & The Imperials en ‘Comin’ Home Baby’ van Mel Tormé. Dé vraag is echter of Alice wel naar huis zal komen, als ze dat al niet is tenminste …

Kortom: wij begrijpen de kritiek op het prima maar weliswaar wat trage Don’t worry darling niet.

< Bert Hertogs >