Recensie She said ★

She said, het biografische drama dat Maria Schrader regisseerde naar het gelijknamige non-fictieboek van Jodi Kantor en Megan Twohey die voor The New York Times onderzoek deden naar Harvey Weinsteins grensoverschrijdend gedrag tegenover vrouwen, is alweer zo’n film die over (onderzoeks)journalistiek gaat die 1. een lange zit is en 2. behoorlijk saai is. De #Metoo-beweging die ontstond nadat het schandaal losbrak, en feministen tout court verdienden wat ons betreft een betere film dan dit.

Wellicht ligt het aan het feit dat ikzelf een journalist ben en journalistiek nog steeds best wel exciting vind (reden ook waarom ik het blijf doen). Maar tot nog toe is er (van de films die onze sector in beeld brengen en die ik gezien heb) wat mij betreft nog steeds geen enkele regisseur in geslaagd om het vak goed, geloofwaardig maar vooral ook op een interessante/opwindende manier in beeld te brengen.

Neem nu She said. Wat me hier bijzonder hard stoorde, is het beeld dat opgehangen wordt rond (onderzoeks)journalisten die aan de ene kant zich blijkbaar wel kunnen verdiepen in bepaalde (lastige/moeilijke) materies. Maar om een vliegtuig- of treinticket te boeken, how how, daarvoor moeten ze een vrouw aan de lobby van een hotel inschakelen ... (ter info: mocht u eraan twijfelen, ondergetekende kan dat zelf, zelfs in het buitenland).

Om maar te zwijgen over de vele taxiritjes die we te zien krijgen (niet zelden in het holst van de nacht alsof onderzoeksjournalistiek vooral dan ook bedreven moet worden). Dat staat dan nog los van de dure etentjes waar de journalisten op getrakteerd worden, en het nachtwerk dat ze op kantoor verrichten, zelfs als alle lichten al gedoofd zijn. Dat is zo ongeloofwaardig. Iedereen weet immers dat de lichten op kantoor doven als de security gepasseerd is om de zaak af te sluiten.

Die scènes waarin we enkele vrouwen nog achter hun laptop in het donker zien werken als enigen, voelt dan ook bij de haren getrokken aan, om de zaak wat onnodig geniepiger en spannender te maken dan het in se is. Ook de filmmuziek moet vooral in het begin suspense aanbrengen terwijl je die voor geen meter voelt. Iedereen weet immers ondertussen hoe het afgelopen is met deze zaak. En wanneer dat ene emo-momentje dan eindelijk volgt wanneer een slachtoffer de journaliste in kwestie belt dat ze wel degelijk niet anoniem maar bij naam vermeld wil worden in het artikel zie je Zoe Kazans en Carey Mulligans hoofden naast elkaar wanneer ze elk een oor leggen op 1 smartphone. Ook dat voelt zo geforceerd en fake aan, als je wil kan je er een intiem vrouwenliefde-moment in zien hoewel beide personages hetero zijn, dat zo’n catharis-moment voor ons ook een anti-climax betekent.

En dan is er nog het moment van publicatie waarbij er kennelijk op verschillende knoppen (uiteraard door een man, hier een en dezelfde, waarbij je je afvraagt wat in godsnaam het nut is van zo veel knoppen) moet gedrukt worden eer het zo ver is, en er verschillende mensen daarvoor nog eerst even samen op 1 scherm de ganse tekst nalezen, voelt erg gekunsteld aan om de zaak visueel te dramatiseren.

Zeker er is die struggle om voldoende bewijsmateriaal te vinden, en we krijgen als kijker ook mee hoe moeilijk het was om de vrouwen te overtuigen met naam in de krant te komen. Maar de deadlinedruk voelen we niet, en ook de druk die gezet is vanuit het kamp van Weinstein om o.a. te weten te komen wie de journalisten gesproken hebben, komt veel te soft over.

In zo’n scènes zou je net spanning verwachten, ook in die bijvoorbeeld waarbij Weinstein extra tijd probeert te kopen om te reageren, maar ook daar blijft de suspense helemaal uit. De spannendste scène van She said, een babbelfilm dus, is die wanneer de journalistes in een café zitten, lastig gevallen worden door een man die blijft aandringen en het vrouwelijk gezelschap dan maar beledigt met de denigrerende term “frigide bitches”. Voor alle duidelijkheid: er zijn verschillende mannen die de journalistes geholpen hebben in hun onderzoek. Mannen worden dus – gelukkig – niet simplistisch en eenzijdig als ‘slecht’ afgeschilderd. Sommige feministen durven immers al eens te neigen naar mannenhaat, deze prent waagt zich daar gelukkig niet aan.

Desondanks ziet het ernaar uit dat het saaie She said, waarin middelmatig geacteerd wordt, zal floppen in de bioscoop. De #Metoo-beweging en feministen tout court verdienden wat ons betreft een betere film dan dit.

< Bert Hertogs >