Recensie Ninnananna ★★★★

Een slaapverwekkend concert. Dat brachten sopraan Britt Truyts en pianist Guy Vandromme met Ninnananna in De Klap. En net dat was ook de bedoeling. Missie geslaagd dus.

Ligconcerten zijn al een tijdje in ons land ‘in’. Maar meestal richten die zich op volwassenen. Ninnananna – dat enkele jaren geleden het levenslicht zag – focust daarentegen op jonge ouders en hun babies met als bedoeling ze tot rust te krijgen, eigenlijk een snoezelmomentje te doen ontstaan per cocon. Zitzakken lagen dan ook verspreid over de vloer van de grote zaal. Daar konden de jonge gezinnen zich zo comfortabel mogelijk installeren.

De Klap zet met dit concert duidelijk in op jonge kinderen. Als we een blik werpen op hun programmatie valt meteen op dat voorstellingen voor de allerkleinsten, van baby’s in dit geval over peuters en kleuters makkelijk het bordje ‘uitverkocht’ halen. Er is duidelijk vraag naar dit soort activiteiten omdat er gewoon nog weinig is, of weinig schouwburgen op familievoorstellingen, ook voor de allerjongsten inzetten.

De Klap doet dat dus wel en hier slaat het huis twee vliegen in een klap door een klassiek concert aan te bieden. Iets waar de Klap ook de volgende jaren zal op inzetten onder andere door kamermuziekconcerten te organiseren in samenwerking met het conservatorium. Zo willen ze in Deurne het talent van morgen kansen geven. Kansen dat die jongeren door het wegvallen van projectsubsidies uit Antwerpen misschien minder krijgen, maar in deze schouwburg alvast toch wel opgevangen worden. Hopelijk volgen nog andere huizen.

De heerlijke donkerte die in Truyts’ stem zit blendde hier perfect met de noten die Vandromme uit de zwarte vleugel toverde. Kort samengevat bestond Ninnananna uit drie delen, de zonsondergang waarbij we een beeld zagen van de skyline uit Anderlecht, de nacht (met onder andere knappe beelden van een plastic zak die in de lucht danste) en het ochtendgloren dat via een brug, bomen en een straatlantaarn te zien was waarop een vogel zat.

Op die manier probeerde het duo, in combinatie met de lichten die stilaan doofden (de stippen, vervolgens de warm oranje belichting aan de muur) de babies (en iets ouderen) in slaap te wiegen. Het moet gezegd ook wij dommelden bijna enkele keren in omdat we ervoor open stonden en vooral omdat het zo comfy en lekker warm was in onze zitzak. Komt daar uiteraard de keuze bij van het werk van onder andere Debussy, Chopin, Bach, Ligeti, Arvo Pärt enz. waarbij we vaststelden dat die plastic zakscène perfect begeleid werd op muziek die diezelfde golvende, kolkende beweging had als het beeld waarbij de wind met die zak aan de slag ging. Dat draaiende in de klank helpt uiteraard ook de luisteraar in slaap krijgen. Vervolgens noteerden we in de zang en in de akkoorden bijna uitsluitend tonen die in mineur geschreven waren, wat ook voor een psychologisch effect zorgt waardoor je al makkelijker gaat indommelen omdat de muziek ook letterlijk mee naar beneden gaat.

Daarna stelden we lang aangehouden akkoorden aan, en vooral de traagheid van een compositie die dus aansleept in de nachtfase van Ninnananna. In de laatste fase wordt het contrast groot, het tempo wordt gevoelig opgedreven en de majeur-klanken komen dan vooral op ons af. In alle drie de fases werd de live pianomuziek en de zang ook extra begeleid door de live soundscape van Adriaan Severins. Zijn natuurgeluiden of soms ook gewoon het geluid van een knorrende baby die op ontdekking ging in de Klap en hij mee in zijn loop station stak, zorgde voor die extra scheut verbazing. Rondom ons zagen we ouders en kinderen snoezelen, indommelen én eentje met grote ogen kijken naar wat er verderop allemaal gebeurde. Of hoe verwonderd zijn en letterlijk dromen tijdens dit puik slaapconcert dicht bij elkaar lagen.

< Bert Hertogs >