Recensie Strange World ★★★1/2

De vooruitzichten voor Disney zien er niet al te best uit met hun jongste animatiefilm Strange World van regisseur Don Hall. De ticketverkoop zit wereldwijd stevig onder de verwachtingen en er wordt geschat dat de prent zelfs een verlies van meer dan 100 miljoen dollar zou kunnen optekenen. Toen wij naar Kinepolis trokken om de 4DX-versie te zien, die we best wel tof vonden, er zit dan ook heel wat actie in de film waardoor de effecten (borstels aan de enkels, bewegende stoelen, luchtverplaatsing, gespetter enz.) optimaal tot hun recht komen, maakten we zo waar een privé-screening mee. Nu goed, we gingen op een weekdag op een uur dat mensen wel wat anders te doen hebben dan naar de cinema gaan, maar toch …

Strange World, dat zich liet inspireren door o.a. ‘Naar het middelpunt van de aarde‘ van Jules Verne en pulpliteratuur, lanceert nochtans een geweldig leuk figuurtje - “I want to merchandise it” – Splat dat wat doet denken aan een blauw sticky speeltje dat wij in onze kindertijd wel eens uit een kauwgombalautomaat draaiden. Toegegeven, de eerste minuten dat je naar Strange World kijkt, vraag je je af aan welke hallucinerende middelen de makers nu weer zaten om deze wereld te bedenken en te creëren. Het staat ook letterlijk in het script: “een tripping wereld” wordt er gezegd. Maar na verloop van tijd wordt het fantasierijke plots een heel stuk realistischer.

Strange World kent een narratief in het narratief. Zo gaat de prent over je mening uiten en vriendelijk blijven voor elkaar hier tussen zoon Searcher Clade (Jake Gyllenhaal) en zijn vader Jaeger Clade (Dennis Quaid) wat hilarische over-voorzichtige dialogen oplevert van het genre: “Ik waardeer je waardering maar …”. Samen met (klein)zoon Ethan (Jaboukie Young-White), het allereerste openlijke lgbtqia+-personage ooit in een animatiefilm van Disney vermits hij op Diazo (Jonathan Melo) valt, spelen ze een bordspel. Het is de jongen die de ouderen erop attent moet maken dat het doel van het spel een functionerende beschaving creëren is. Er zijn dus geen monsters, geen bad guys. “Dat is zwakke storystelling” krijgt ie dan ook in geen tijd als repliek te horen. Het is dat soort zaken die wij erg weten te smaken in deze film, het meta-niveau zeg maar die blootlegt hoe verschillend verschillende generaties naar de wereld kijken.

Want Strange World gaat daar ook over. Searcher en zijn vader hebben al 25 jaar geen contact meer met elkaar sinds hun wegen tijdens een missie om de andere kant van een berg te ontdekken, letterlijk ook scheidden. Searcher ontdekte namelijk tijdens de tocht een soort gewas, de Pando, die elektriciteit oplevert. Hij en de anderen kozen ervoor om er onderzoek naar te doen en dat zorgde er voor dat Avalonia welvarend is geworden. De bolletjes die ze oogsten van de Pando worden als energiebron gebruikt om te vliegen, te zweven, om motoren in gang te zetten, om het huis te verlichten, te verwarmen en noem maar op. Er stelt zich echter een probleem: de energiebollen geraken soms sneller uitgewerkt en veranderen dan in een soort grijsachtige stof die kan vervliegen.

Samen met de president van Avalonia, Callisto Mal (Lucy Liu), trekt Searcher dan ook op onderzoek uit. Hij blijkt echter niet alleen. Ook zijn vrouw Meridian (Gabrielle Union), zijn zoon en zelfs de hond Legend zijn mee aan boord van de Venture gekropen, een gigantisch luchtschip waarmee ze naar het hart, de wortel van de Pando willen reizen om daar uit te vlooien wat er precies mis is. Maar dat is niet zonder gevaar, zo moeten ze onder andere de brandende zee over zien te steken.

Strange World blijkt achteraf toch niet zo vreemd voor de personages als ze aanvankelijk dachten en voor ons dus realistischer dan aanvankelijk gedacht. Hun oorspronkelijk idee dat de Pando goedaardig is, zullen ze moeten bijstellen. Ook als dat betekent dat ze straks terug moeten vallen op paard en kar en het zonder elektriciteit moeten stellen. Zo integreert deze film twee actuele onderwerpen in 1 prent: de energiecrisis en hoe daarmee omgaan en - verrassend - het thema gezondheid. Geaardheid of persoonlijke interesses die kunnen verschillen tussen (groot)vader en (klein)zoon vormen hier dus helemaal niet het hoofdthema.

< Bert Hertogs >