Recensie White Noise ★★

White Noise dat Noah Baumbach regisseerde naar het gelijknamige boek van Don DeLillo uit 1985 is niet meteen het soort film dat je op je nuchtere maandagochtendmaag wil zien. De prent is namelijk behoorlijk intellectualistisch en de weetjes of fake news worden je om de oren geslagen. “De familie is de bakermat van fake news.” klinkt het dan ook. Er is iets van.

In White Noise zien we hoe een nieuw samengesteld gezin zich door de chaos van de dag een weg ploegt. Babette (Baba) (Greta Gerwig) zit aan een medicijn dat ze heimelijk inneemt en wegsteekt. Een van de dochters weet dat het om Dylar gaat en heeft de verbergplaats van het middel ontdekt.

Adam Drivers personage Jack Gladney doceert geschiedenis, en dan vooral over het nazisme en Hitler. Hij kan echter geen Duits en wil een snelcursus volgen. Op zijn minst wil hij tegen de volgende conferentie over het nazisme de basis van de taal kunnen. Die conferentie zal de universiteit waar hij les aan geeft namelijk hosten.

Openen doet White Noise met een montage aan auto-ongevallen in films. Die hebben als bedoeling om positivisme uit te stralen. Vandaar dat ze hoe langer hoe spectaculairder werden met méér wagens die betrokken geraakten, hogere vuurballen en vuurzeeën en ontploffingen. In White Noise zal er ook eentje plaatsvinden tussen een truck die een chemische lading vervoert en een trein. Het leest als (zwarte) humor ten opzichte van de filmindustrie zelf.

In het apocalyptische White Noise dreigt een giftige wolk op het dorp af te komen waar het gezin Gladney woont en net als alle andere gezinnen worden zij dan ook geëvacueerd. Ze zijn kennelijk het laatste gezin die de wijk verlaat, en zoals dat hoort bij dergelijke films die zich in de sixties of seventies afspelen moet de wagen die vertrekt uiteraard de vuilnisbak die buiten staat raken.

Gevolg is dat er in geen tijd een file ontstaat op de snelweg terwijl er in de andere richting geen kat afkomt. Het is dan dat ze via de radio horen om binnen te blijven, terwijl iedereen ondertussen buiten is. Of hoe informatie constant kan veranderen. De file is het gevolg van verschillende auto-ongevallen en we zien zelfs zo waar een stuk wand van een camper die opengereten is waar een vrouw gewoon aan tafel zit. White Noise bevat dus behoorlijk wat absurde, grappige, ja zelfs hilarische scènes.

Lang zullen ze niet verblijven in een opvangkamp want ook daar dreigt de wolk de volgende ochtend aan te komen. Jacks zoon Heinrich (Sam Nivola) doceert ondertussen over het chemisch product en wat er precies zo gevaarlijk aan is. Tijdens hun vlucht naar de wagen, jammert de dochter Steffie (May Nivola) dat ze haar pluche konijn kwijt geraakt is. Papa mag er dus achter gaan. Wat we dan te zien krijgen, heeft wat weg van een rugby-shot, waarbij Jack zich een weg moet zien te banen doorheen de in de andere richting lopende massa. Leuk hoor.

In plaats van de andere wagens te volgen, kiest ie voor een short cut die een terreinwagen kiest die bewapend is. De redenering is dat als er een het kan overleven, het die wagen en zijn inzittenden wel is. Niet veel later keert die zelfzekerheid om in angst wanneer een andere auto tegen een boom knalt, en de hunne uiteindelijk in een rivier belandt waar die op ongelooflijke manier nog uit ziet te geraken ook.

White Noise draait dan ook vooral om dat ene gevoel, om angst en hoe we daarmee omgaan. “Waar zijn de journalisten om hier verslag van uit te brengen (het Airborne toxic event n.v.d.r.)?” vraagt iemand zich in het kamp af. “Al was het maar dat ze de journalisten zouden kunnen verachten om hun domme vragen.” stelt ie.

De prent gaat in se over hoe we kijken naar de liefde en hoe we dat proberen te rijmen met de angst voor de dood en de rol die supermarkten spelen tussen beide (hier ook te zien in een gechoreografeerde aftiteling). In een mooie scène in het begin van White Noise zien we Jack en zijn vrouw in bed daarover spreken. Het komt erop neer dat ze allebei willen dat zij de eerste zullen zijn die komen te gaan want alleen overblijven zien ze niet zitten.   

< Bert Hertogs >