PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Michael Deno ★★★

vrijdag 20 januari 2023Kavka, Antwerpen

Michael

Ze zijn zeldzaam aan het worden, de professionals in de muziekindustrie die de ballen nog aan hun lijf hebben om een van de meest kritische journalisten uit te nodigen voor een concert van een beginnende band of artiest. Zelden willen ze dat talent al meteen blootstellen aan een mening die hen en de artiest in kwestie mogelijks commercieel niet uitkomt. Zij behoren als u het ons vraagt tot de categorie lafaards. Daartegenover heb je dus diegenen die wél nog durven, die de uitdaging aangaan (al dan niet onder het motto ‘slechte reclame is ook reclame’) en het er gewoon op wagen. In sommige gevallen gaat het dan omdat men (al dan niet té zelfzeker) er gerust op is dat het allemaal wel positief zal uitdraaien. Toen we een uitnodiging ontvingen om naar het concert van Michael Deno in Kavka te gaan, twijfelden we en ook weer niet. Nooit eerder trokken we immers naar die zaal en vermits het team van Lieven Scheire kennelijk niet in staat blijkt om mails te beheren, laat staan ze te beantwoorden, hadden we nog een gaatje in onze agenda dat zoals steeds - ook nu dus - in no time gevuld geraakte. Your loss Lieven!

Hoe dat dan gaat, vraagt u zich af wanneer iemand uit de industrie je een pitch stuurt? Een kort mailtje met de basisinfo, een mail die er niet uitziet als een newsletter maar die lijkt alsof ie alleen voor jou geschreven is, dat wakkert immers de interesse aan. Vervolgens belt de journalist – die in de meeste gevallen net zoals wij bij Deno nog wat twijfelt – de man of vrouw in kwestie op. Vraagt ie waarom hij uitgenodigd is geworden en tijdens zo’n call kan de professional alles uit de kast halen, dat gaat van beloftes dat er drankbonnetjes zullen klaarliggen over collega-journalisten die al hebben ingetekend. Dat zijn fijne bijkomstigheden, het belangrijkste van al is dat een journalist geservicet wordt, dat er tijdig beelden van het concert aangeleverd worden én als het even kan ook een setlist. Als je dat leest, denk je wellicht, dat dat allemaal de normaalste zaak van de wereld is. Geloof ons, velen – zelfs zij die denken dat ze weten hoe ze moeten omgaan met pers – vergeten zelfs deze basics. Wat het extra tof maakte was dat we bij Michael Deno ook nog eens carte blanche kregen. Geen management dat nadien nog per se nog wat wil na lullen om jouw stuk te beïnvloeden. Neen, als het busje zo komt, dan komt het busje zo. Benieuwd naar onze ongezouten mening waren ze dus bij team Michael Deno. Dat treft, want met twee jetons kozen wij alvast voor twee pakjes paprikachips (zout was immers toch geen optie, toch?). Die twee andere jetons gingen naar een Almdudler.

Voorprogramma van Michael Deno was Ise (Smeets) uit Limburg die er door de sneeuwval drie uur over deed om in Antwerpen te geraken met een Mercedes Citan. 17 is ze nog maar, en het blonde meisje is dus nog schoolplichtig. Gewapend met een Roland drumcomputer, akoestische en elektrische gitaar trok ze moeiteloos het volk dat nog massaal in de bar zat wanneer ze haar eerste noten speelde, naar de concertzaal. Van nature bloost ze wel eens door de zenuwen, liet ze ons weten. Maar dat die rechterwang van haar zo rood zag deze keer, dat kwam daar niet van. Een sneeuwbal had haar kennelijk vol in het gezicht geraakt op de speelplaats.

Haar stem doet bij momenten wat denken aan die van Alanis Morissette. Het is vooral verrassend om dat rauwe stemgeluid van haar te horen, met die heerlijke korrel in de laagte terwijl ze zacht en lieflijk in de hoogte klinkt. Veel heeft te maken met het feit dat ze klein van gestalte is en ja zelfs wat frêle oogt waarom je zo verbaasd bent als toeschouwer om haar voor het eerst live te horen. De dag ervoor had ze nog een nieuw nummer geschreven dat nog niet helemaal af-af is, maar ze bracht het wel al mee naar Kavka. Zo doe je dat, je tieneremoties toetsen aan dat van een breed publiek. Door te testen, verfijnen, en vervolgens het uit te brengen. Het moet dus gezegd: ISE heeft hét. Het is ook eens wat anders om na 14,5 jaar intensieve concertverslaggeving doodeerlijk - net als haar songs - te horen dat ze aan haar laatste nummer is aangekomen omdat haar nagel bijna afbreekt. En momenten dat een artieste gewoon naast je komt staan, net voor de nadar van de mengtafel achteraf tijdens de hoofdact, da’s ook nog zoiets dat bijzonder zeldzaam is. Om kort te gaan: we misten drums en synths tijdens haar set die het klankpalet live nog kunnen opentrekken en haar wat meer kunnen doen variëren. Maar bon, Selah Sue is ook solo begonnen om nadien met live band te kunnen optreden.

Michael Deno is een artiest voor muziekliefhebbers die fan zijn van Ed Sheeran, Shawn Mendes, JP Saxe en John Mayer. En net dat deed ons twijfelen of we wel naar zijn eerste full concert wilden gaan. Sheeran vinden we live ok voor een aantal minuten, maar na een tijdje voelt het te veel als hetzelfde aan. Shawn Mendes vinden we beter, en ook daar blijken Deno’s inspiratiebronnen te liggen die via zijn deelname aan The Voice Van Vlaanderen vaste ochtendartiest bij MNM werd, vervolgens live zanger en gitarist bij Lost Frequencies werd en nu naast een koor dirigeren ook timmert aan een solocarrière. Dat wij niet eens wisten wie die Antwerpenaar was, heeft te maken dat wij niet of nauwelijks die media consumeren die hem als beginnend artiest aandacht geven.

De zanger had zijn set goed opgebouwd. Zo begon ie met drie nieuwe nummers (Bored waarin ie al meteen erg hard klinkt als Ed Sheeran, All night en Come home with me) om daarna de kaart te trekken van de herkenning (voor zij die vertrouwd zijn met zijn repertoire welteverstaan). Michael Deno stelde dat ie op zijn gemak was, al dachten we tijdens een song toch te merken dat ie even zijn tekst kwijt was. Toen ie bij ‘Come home with me’ zichzelf begeleidde op akoestische gitaar hoorden we voor het eerst vrouwengegil. Vreemd dat dat niet te horen was toen ie zijn leren jasje verderop tijdens het concert uitdeed. Qua looks doet de man nochtans wat denken aan James Dean. Het ziet er wat gestileerd cool uit, terwijl ISE wat hij te veel aan styling misschien heeft, net een beetje mist maar haar wel meer naturel houdt.

Day by day gaat over je niet te veel zorgen maken om het verleden of de toekomst maar in het nu leven. Voor ie de song inzette, haalde hij er een van zijn beste vrienden bij, Sylvain, die geen grote fan is om even zelf op het podium te komen. Maar Deno blijft het doen. Ook aan publieksparticipatie had de artiest overigens gedacht. Zo mocht het publiek tijdens I say no een niet al te simpele melodie meezingen.

Eerlijk? Wij vonden Michael Deno beter klinken tijdens Paper plane waarin ie begeleid werd op synths en drums (en dus de gitaar geen hoofdrol speelde) én tijdens die sublieme ‘I’m so excited’- cover van The Pointer Sisters die hij in een totaal ander jasje gestoken had. Toen klonk zijn stem als die van Michael Jackson. Om maar te zeggen dat je tijdens zijn heterogenere set dan die van ISE vooral aan het luisteren was naar een artiest die nog steeds zoekend is naar een eigen stemgeluid en identiteit. Het maakt dat de concertavond die we meemaakten, ergens strandt tussen Bored en I’m so excited. We hebben kortom prima optredens gehoord en gezien zonder meer.

< Bert Hertogs >

Setlist:

1 Bored
2 All night
3 Come home with me
4 My city and me
5 Made for
6 Day by day
7 Way down we go
8 I say no
9 Paper plane
10 Already over
11 I can see it in your eyes
12 I‘m so excited
13 Bad habits (nieuwe single)
14 Do we belong


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter