Recensie The Genesis ★★★★1/2

Een extraatje omdat Zomer van Antwerpen dit jaar dertig kaarsjes uitblaast, kregen we met The Genesis van Copenhagen Collective. En wat een verjaardagscadeau werd het! Een van de strafste multidisciplinaire voorstellingen die we er de voorbije jaren te zien kregen.

The Genesis lijkt min of meer een samenvatting van deze editie van Zomer van Antwerpen te zijn. Of het moet zijn dat we er weer véél te véél in zien. Toch kan je er niet om heen dat The Genesis de geometrische lijnen opzoekt, diagonalen, de golvende beweging (in het vallen van twee acrobaten, de ene naar links, de andere naar rechts wanneer die opgevangen worden door de anderen), en uiteraard ook de verticale lijn (4 menselijke torens van 3 bijvoorbeeld), geometrie en constructie waarop ook de circusvoorstelling ‘Terces’ gebouwd is, de uitgesproken multiculturele boodschap (ook in ‘Refrakto’, ‘Muziek in de wijk’ bv. te zien en te horen), de verwijzingen naar breakdance/urban/hip hop o.a. in het op het hoofd rondtollen (de Zomerfabriek), het integreren van lichtpuntjes (een zilveren mantel met lichtjes in) en de titel alleen al die naar het spirituele/religieuze verwijst (waarin een gelijkenis zit met ‘Refrakto’), en de tableau vivants, verwijzend naar het sculpturale (wanneer de acrobaten als een heuveltje bij elkaar zitten met één iemand centraal die boven de rest uitsteekt bijvoorbeeld), naar beeldende kunsten (‘Alleen Verbeelding’).

Met twintig zijn ze, de acrobaten van Copenhagen Collective die in openlucht The Genesis neerzetten en al van bij de start het publiek een spiegel voorhoudt. Dicht tegen elkaar staan ze centraal, elkaar wat duwend. Het ego vs. de groep, de strijd, het conflict zien we hier. Een weerspiegeling van onze maatschappij ook: ieder voor zich, met de ellenbogen werken, eerder tegen dan met elkaar.

Na verloop van tijd springt een van de acrobaten uit de groep om zijn métier te tonen maar ook zijn individualiteit. Daarna volgen anderen zijn voorbeeld en zien we hun individuele talenten die wanneer ze gecombineerd worden door samen te werken met anderen tot adembenemende resultaten leidt.

Van een acrobate die als een slingeraapje over drie levende stellingen gevormd door meerdere acrobaten van links naar rechts bengelt, over een toren van 2 waaraan één iemand schuin met de armen hangt, het opveren van iemand uit de groep alsof de handen menselijke trampolines zijn, hand-op-hand acrobatie maar ook voet-op-hoofd acrobatie, het ronddraaien van iemand alsof het een kermisvliegtuigje is, het van de ene menselijke constructie springen naar de andere, achterwaartse salto’s op grote hoogte uitvoeren op zo’n menselijke toren of er bovenop twee keer 180 graden draaien, tot een grandioze finale waarin we twee acrobaten de basis zien vormen voor wat uiteindelijk een toren van 4 mensen hoog wordt.

The Genesis is adembenemend en boeit van begin tot einde omwille van de halsbrekende toeren die het collectief uitvoert (wanneer er iemand niet goed landt, op het bovenlichaam in plaats van op de schouders bijvoorbeeld en er gecorrigeerd moet worden, besef je pas de moeilijkheidsgraad van wat we te zien krijgen en het risico dat men neemt). Maar het is bovenal de rijkdom, de diversiteit aan uitingen die de oerkracht vormt van deze fabuleuze show waarin zelfs ook even wanneer er een clubsfeertje gecreëerd wordt de groep een choreografie uitvoert. Tijdens de show horen we enkele quotes uit het collectief. Die gaan onder andere over elkaar vertrouwen, en je veilig voelen in die groep wat uiteindelijk uitdraait in pure excellentie.

< Bert Hertogs >