Recensie Lilo & Stitch ★★★

Spetterend mag de 4DX-versie van Lilo & Stitch dan wel letterlijk zijn, de film is dat helaas onvoldoende. En qua effecten is dat trouwens bijna het enige wat je meemaakt waardoor dit format nauwelijks een meerwaarde biedt.

De Amerikaanse komische sciencefictionfilm Lilo & Stitch sleept nooit, valt ook niet stil, maar echt rocken zoals The King doet ie nu ook weer niet. Op een paar actiescènes na, eerst verdrinkt Lilo bijna, daarna Stitch, waardoor ie ook wat in herhaling valt, kabbelt de prent die Dean Fleischer Camp regisseerde te vaak.

Centraal staan in deze film familiewaarden, in dit geval die van een gebroken gezin. Lilo (Maia Kealoha) is zes en woont namelijk onder hetzelfde dak met haar zus Nani (Sydney Elizebeth Agudong) die haar voogd is. Maar de twee hebben het financieel moeilijk nadat hun ouders gestorven zijn.

Nani kan niet constant op haar zusje passen omdat ze nu eenmaal centen moet zien te verdienen. Eigenlijk wil ze mariene biologie gaan studeren, ze heeft er de capaciteiten voor, maar ze kan dat niet omdat ze voor haar zusje moet zorgen. Daarnaast heeft ze er ook de financiële middelen niet voor.  

Omdat ze het niet al te breed heeft, wordt Lilo gepest door andere meisjes, ook in de dansvereniging waarin ze zit. Ze heeft geen vrienden of vriendinnen, en doet een wens om een vriend te krijgen wanneer ze een vallende ster ziet. In feite is dat geen vallende ster, maar Stitch die met zijn ruimtetuig neerstort op aarde nadat ie verbannen werd van een buitenaardse planeet.

De blauwe hondachtige alien met zes poten is namelijk gecreëerd als labo-experiment 626 met de bedoeling alles te vernietigen. Op dat vlak heeft ie karakterieel wel gelijkaardige trekken als Lilo die ook een behoorlijke deugniet is.

In Lilo & Stitch, dat in zekere zin ook een coming of age-verhaal is dat kinderen toont om verantwoordelijkheidszin te tonen en slecht gedrag om te zetten in goed gedrag, zien we beide personages een parallelle boog maken en zich ontwikkelen tot zorgzame wezens die net als een familie er staan voor elkaar en elkaar niet in de steek laten. Of zoals Stitch het zal verwoorden: het is een kleine en tevens gebroken familie waarin ie terecht is gekomen maar hij zal er wel van leren houden en uiteindelijk ook voor kiezen.

Het avontuurlijke in Lilo & Stitch zit in het feit dat zowel de CIA als een buitenaardse wetenschapper die Stitch schiep en een buitenaardse agent van de United Galactic Federation achter de blauwe alien aanzitten. Nani krijgt dan weer om de zo veel tijd controle van een sociaal werkster, niet in het minst wanneer Lilo zich alweer misdragen heeft, hoewel zij gewoon agressief reageert op een agressieve daad die haar aangedaan werd tijdens het dansen.

Zeker, de chemie tussen Maia Kealoha en Sydney Elizebeth Agudong werkt op het scherm, ook in combinatie met Chris Sanders die de stem van Stitch voor zijn rekening neemt. En ook dat andere thema, om goede banden te hebben met je buren, komt goed uit de verf net als het inzicht dat snot levensreddend kan zijn. Maar ook al hebben we ons geen seconde verveeld, en nooit naar onze klok gekeken, ga je toch de bioscoopzaal uit met de vraag of deze film figuurlijk niet wat sprankelender kon, magischer, en eventueel gebalder verteld.

<  Bert Hertogs >