Recensie Elio ★★★

Een bijzonder enge film is Elio van Pixar Animation Studios. In die mate zelfs dat we ons afvragen of het niet aangewezen is om het leeftijdsadvies 6+ danig te verhogen. Zeker, de film gaat over de vraag of we alleen zijn of er leven buiten ons is. En verder zit er ook een psychologische laag in de prent dat uniek zijn, kan aanvoelen als alleen zijn. Maar de makers zoomen helaas te weinig in op het feit dat de 11-jarige Elio (Viktor Kryeziu) een wees is, zijn beide ouders gestorven zijn en wat dat met hem doet. Gevolg is dat ie opgevoed wordt door zijn tante Olga (Line Ellegiers) waar ie nauwelijks voeling mee heeft. Zij is majoor bij de luchtmacht en heeft haar droom opgegeven om astronaut te worden zodat ze voor haar neefje zou kunnen zorgen.

De donkerte van Elio gaat zo ver dat ie ervan droomt om ontvoerd te worden door aliens omdat ie zich zo onthecht voelt van zijn familie. Olga voelt voor hem dus niet aan als een familielid. En net op dat erg gevoelige thema focust deze animatiefilm niet of nauwelijks. Het is niet alleen het uniek zijn dat Elio’s eenzaamheid verklaart. Er zit ook een rouwproces achter en effectief alleen staan dat compleet genegeerd wordt.  

Voor wie ooit in aanraking kwam met kinderontvoeringen, zoals mijn generatie die opgroeide en diende te leren leven met die angst, komt een verlangen van een 11-jarig kind om ontvoerd te worden bijzonder stevig binnen. Daarnaast is Olga verre van een tante waar je sympathie voor koestert in het begin van de film, wellicht ook omdat ze een militair uniform draagt. Daar bovenop komt nog eens het gevaar dat heer Grigon (Jenne Decleir) uitstraalt. Hij werd niet opgenomen in de Communiverse waar buitenaardse wezens kennis uit hun wereld delen met de anderen. Grigon zint op wraak door een oorlogsmachine op hen af te sturen.

Hoe Elio met de buitenaardse wezens kan praten? Via de vloeibare supercomputer OOOOO (Elisabeth Lucie Baeten). Die zal ook een kloon van hem naar aarde terugsturen zodat het niet opvalt dat de echte Elio niet meer op aarde is. Olga zal het echter ontdekken wanneer ze een haartje van hem onder de microscoop legt dat niet veel later de benen neemt. Bij het klonen van Elio blijkt er ook een foutje geslopen te zijn. Onder zijn donkerblauwe pleister bevindt er zich namelijk geen linkeroog…

Het is deze kloonversie van Elio die trouwens zijn einde vindt in een scène die ontegensprekelijk refereert naar pure horror. Het enige gegeven dat wat voor verademing zorgt, is Elio’s vriendschap met Glordon (Tiebe Hermans) die we zien ontstaan. Hoewel Elio de zoon van heer Grigon eigenlijk gijzelt in de hoop dat ie dan afziet van zijn plannen om de Communiverse aan te vallen, worden de twee beste maatjes. Dat komt omdat Glordon een pacifist is en in tegenstelling tot zijn vader dus geen deel wil uitmaken van een oorlogsmachine.

Op dat vlak schurkt Elio als film wel erg dicht aan bij de actualiteit die al dermate beangstigend is als we zien wat er zich tegenwoordig allemaal afspeelt op het wereldtoneel, dat het volledig te begrijpen valt dat mensen massaal nieuws beginnen mijden. En dan hebben we het nog niet over dat andere gevaar dat aan bod komt in deze film en voor een lange actiescène zorgt: ruimteafval.

Of ze dat ook met Elio gaan doen, is dan ook de vraag. Ik voelde me alvast meerdere keren bijzonder ongemakkelijk tot zelfs angstig bij het zien van deze film waarvan de Vlaamse stemmenregie in handen was van Liesbeth De Wolf, en de vertaling verzorgd werd door Dominique Sijs. Twee songs horen we in de soundtrack: ‘Once in a lifetime’ van Talking Heads en ‘Carmesi’ van Vicente García.

< Bert Hertogs >