Recensie Adam en Eva zeggen sorry ★★★

In c o r s o Berchem gingen Alice Reijs en Tom Van Dyck in première met Adam en Eva zeggen sorry. Het eerste deel uit wat een trilogie moet vormen over het huwelijk zoomt dus in op de zondeval uit Genesis en de gevolgen voor de mensheid (waaronder maar niet limitatief de dood, hebzucht, afgunst, verlies van jeugd en tijd, de menopauze en zelfkritiek) en bij uitbreiding de wereld. Kop van jut is – uiteraard – Eva die zich liet verleiden door een serpent. Maar zij, gespeeld door Reijs, bijt van zich af, en blijkt overduidelijk de dominante schakel in het koppel terwijl Van Dyck als Adam alweer de sloef mag spelen, een rol die hem al eerder in tv-series als gegoten zat. Adam en Eva zeggen sorry verrast dus op dat vlak alvast niet, worstelt wat met de stijl en vorm waardoor het tragikomische drama het publiek lijkt te verdelen, in zij die in het gekibbel en geruzie wel de humor, de ironie, het sarcasme, het cynisme zien, en zij die daar behoorlijk wat moeite mee hebben tot zelfs mentaal afhaken.

In Adam en Eva zeggen sorry verwijt zij hem emotionele verwaarlozing, en dus op dat vlak slachtoffer te zijn van familiaal geweld. Nalatig vindt zij dat hij onder andere is als het over zijn aquarium gaat dat ie naast de televisie heeft geplaatst. Om te kunnen stofzuigen, trok ie de stekker uit waardoor de waterfilters en het licht uitging, het water verzuurde en de vissen die erin leefden dag en nacht niet meer van elkaar konden onderscheiden. Hij stelt dan weer dat zij totaal overprikkeld geraakten omdat ze elke 5 minuten op de ruiten tikte. Het gevolg volgens haar door zijn gedrag? Ze zwommen ondersteboven in die overbevolkte bak en gingen dood. 

Verder vindt ze dat de taakverdeling in het huishouden niet goed verdeeld is: ‘Ik doe alles zelf en jij doet geen reet’ klinkt het terwijl ze hem verwijt dat ze precies elke vijf minuten moet checken of hij niet verdrinkt in zijn zelfmedelijden. Hij stelt echter slachtoffer van fysiek familiaal geweld te zijn toen ze een appel op zijn kop gegooid had, waardoor ie nu een grote witte eilandpleister op zijn hoofd heeft kleven. De verzekering komt niet tussen dus moet zij dat maar zien te regelen om de kosten te betalen. Het mag duidelijk zijn, in Adam en Eva zeggen sorry, staan Adam en Eva recht naast elkaar in een proces waarbij ze meneer de Schepper (stem van Koen De Graeve) via de rode knop te pas en te onpas in hun eigen voordeel proberen te gebruiken ten opzichte van de tegenpartij in wat een uitvergroting lijkt van het modale dispuut tussen oudere koppels.

‘Ik ben uw bolleke niet’ klinkt het bijvoorbeeld enkele keren uit haar mond, wanneer hij dat koosnaampje uitspreekt. De tekst van Adam en Eva zeggen sorry kent enkele sterke vondsten onder andere wanneer er gezegd wordt dat zij hem een stuk van de appel gaf waarin ie ook heeft gebeten: ‘Een stuk appel zit nog steeds vast in zijn strot’ klinkt het dan, verwijzend naar de adamsappel terwijl zij zich kennelijk altijd al een experiment heeft gevoeld, dat uit hem gekomen is. 

Van meneer De Schepper kreeg ie de taak om alle dieren een naam te geven. Dat was niet zijn grootste talent met namen die hij uitvond zoals de koekoek, oehoe en tjiftjaf. Het bezorgde hem gewoon te veel stress, geeft ie toe waardoor zij die verantwoordelijkheid uit zijn handen genomen heeft, waar hij haar nog steeds dankbaar voor is. Hij van zijn kant, vraagt zich dan weer af waar ze soms mee bezig was. Zo stelt ie dat ze geprobeerd heeft om een brontosaurus te temmen, wat zij weer ziet als een mooi voorbeeld dat hij niet open stond voor nieuwe avonturen. 

De vraag is dan ook maar of beiden een nieuw avontuur wel zien zitten als nieuwe rolmodellen, door het opnieuw met elkaar te proberen. Door opnieuw te starten. En misschien ook door zich eerst te verontschuldigen. Als dat er tenminste vanaf kan. En zo ja, wanneer dan. Door af te tellen, op te tellen en tot waar dan? 

Hoewel Adam en Eva zeggen sorry over enkele uitstekende troeven beschikt en het spel onderhoudend is, zit vooral het gebruik van de noodstop, Koen De Graeves stem, niet lekker. Het geheel voelt daardoor erg geforceerd en theatraal aan, terwijl die theatraliteit in de tekst zelf net te veel ontbreekt. Je voelt letterlijk ook aan het publiek dat Alice Reijs en Tom Van Dyck een deel van hen op hun handen heeft, maar een ander deel tegelijkertijd worstelt met de inhoud (toegegeven, echt fijn is het niet om naar twee ruziemakers/kibbelaars te luisteren, toch?), stijl en/of vorm. En wij? Wij zwalpten constant tussen de ene helft en de andere helft waardoor ons eindoordeel ergens in het midden valt. 

< Bert Hertogs > 

Credits:

Van en met: Alice Reijs & Tom Van Dyck
Stem en coaching: Koen De Graeve
Lichtontwerp: Frank Hardy
Techniek: Joris Pesic en Danielle Van Riel
Uitvoering decor: Ina Peeters en Janneke Hertogs

Grafische Vormgeving: Stinus Van Grieken
Fotografie: Diego Franssens
Trailer: Jairo Valeria Mosqueira
Spreiding: Jimmie Dimmick

Productie: De Kempvader
Coproductie: Perpodium

Met dank aan: c o r s o Berchem, Marc Maillard, FroeFroe, Mark Twain, Dirk Vanhoecke, Erik Van Linden en Jan Van Dyck.

Deze productie kwam tot stand met de steun van de Tax Shelter maatregel van de Belgische Federale Overheid via Cronos Invest.