Abigail, de Amerikaanse splatter vampierenfilm die Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett regisseerden als reboot van Dracula‘s Daughter uit 1936, is verdomd stijlvol. Het is te zeggen, centraal staat in deze productie de Ierse tiener Alisha Weir (Matilda, Wicked little letters) die een fenomenale prestatie neerzet als moordzuchtige ballerina vampier in de hoofdrol. ‘I hate ballet!’

Een indringende, integere en bijzonder persoonlijke, ja zelfs ambachtelijke, tijdsintensieve creatieve voorstelling brengt Stefanie Claes met Ravensbrück dat ze opdraagt aan haar grootmoeder en moeder. Claes’ grootmoeder zat tijdens de Tweede Wereldoorlog een jaar vast in Ravensbrück, een Duits concentratiekamp voor vrouwen. Dat werd het vertrekpunt van een woordeloze voorstelling die universeel is en tijdloos. Het feit dat Claes voluit de beeldende kaart trekt in combinatie met muziek en bruitage zorgt ervoor dat de boodschap stevig binnenkomt.

Het is niet eenvoudig om een mooie voorstelling te maken rond een van de zwartste bladzijden uit de recente geschiedenis van de Ierse katholieke kerk. Het vraagt een perfecte balans van respect voor het verleden, boodschap naar de toekomst en entertainment in het heden. En daar is The Singing Factory glansrijk in geslaagd. De musical ‘Magdalena’ combineert de prachtige muziek van Sam Verhoeven met een sterk script van Wanne Synnave. Voeg daarbij de regie van Jervin Weckx die optimaal gebruik maakt van het industrieel karakter en de ruimte die de Blikfabriek te bieden heeft en je hebt de ideale setting om de jongeren van The Singing Factory te laten schitteren. Je merkt dan ook dat naast vaste waarden Ann Van den Broeck en Ivan Pecnik nieuwe talenten als Lotte Villays, Emma Vanthielen, Mona Theuwissen, Mauro Janssens en Yinte Verhoeven helemaal openbloeien.

Met hun jongste voorstelling Prins Arthur V ging theater Froe Froe dit weekend in première in de Studio. Dé absolute meerwaarde van dit figurentheater is dat het een extra laag toevoegt aan het verhaal van Benny Lindelauf door het deels te brengen door acteurs en poppenspelers. Het horrorverhaal voor 8-plussers gaat namelijk over dé horror die een poppenspeler kan overkomen: reuma. Als die in een ver gevorderd stadium blijkt en zelfs het pletten van de handen buiten veel pijn weinig resultaat oplevert, kan je slechts enkel terugvallen op 1 wetmatigheid in de showbizz: fake it.

Als een liefdesbrief voor oorlogsfotografie en bij uitbreiding -journalistiek. Zo leest de Brits-Amerikaanse dystopische sci-fi roadmovie Civil war die Alex Garland schreef en regisseerde. In de VS zit een autoritaire president (Nick Offerman) zijn derde ambtstermijn uit. Maar zijn dictatoriaal regime wordt niet langer gesmaakt door enkele regio’s die de krachten bundelen, een burgeroorlog starten en op weg zijn naar Washington DC met slechts 1 doel: de president vermoorden.

Haar laatste show van haar Europese tour 2024 bracht Kim Wilde naar Antwerpen. Haar tiende concert speelde ze op een maandag. Zelden zijn dat legendarische avonden weten wij in die zestien jaar dat we naar concerten gaan. Maar de 63-jarige Britse bleek de uitzondering op de regel en bouwde een vet feestje in de Stadsschouwburg met een slimme set die naar een grandioze finale toewerkte tussen vijf na negen en twintig voor tien waarin we werkelijk al haar grootste hits opgespaard de revue hoorden passeren. De miserie van de natte, winderige, onweerachtige, onstuimige dag en bij uitbreiding de bijzonder onzekere omstandigheden op geopolitiek en economisch vlak waarin we leven hadden helemaal plaats geruimd voor de zorgeloze en vooral fun vibes van de 80’s.

Da Capo, de jongste circusvoorstelling van Circus Ronaldo verwijst naar een Italiaanse muziekterm die even veel wil zeggen als ‘vanaf het begin’. Het komt er eigenlijk op neer dat als je dit aangeduid ziet op een muziekpartituur je alles vanaf het begin terug herhaalt. Herhaling én het gegeven om terug naar het begin te gaan, inspireerden het gezelschap om het over de geschiedenis te hebben van Circus Ronaldo. Maar waar ligt dat begin van Circus Ronaldo? In 1971 in Muizen toen het circus onder die naam begon op te treden? Of moeten we veel verder teruggaan in de tijd, naar 1842 zelfs? Als het van Danny afhangt niet, maar zijn broer ziet dat kennelijk aan het begin van de voorstelling lichtjes anders…

Een geweldige actiethriller is Monkey Man naar een verhaal van Dev Patel die tevens de hoofdrol voor zijn rekening nam én een puik regiedebuut neerzet. Patel ken je wellicht nog van Slumdog Millionaire uit 2008. Daarin speelde hij de hoofdrol toen ie nog een kind was.

Dankzij Paljas Theaterproducties vzw is er in Play Zuid een theatermonument als een feniks uit de as herrezen: Ruud De Ridder en Nicole Laurent mogen met ‘Onze Piet is ne kwiet’ het publiek opnieuw aan het lachen brengen met hun Echt Antwaarps Teater. Spraakverwarringen, misverstanden, ongemakkelijke situaties en herkenbaar gekrakeel in de taal die volgens bepaalde historici gesproken werd door Adam en Eva zelver, bezorgen het publiek zonder problemen een stevige workout voor de lachspieren. In de lange traditie van het Echt Antwaarps Teater is ‘Onze Piet is ne kwiet’ een stuk met links en rechts een kleine knipoog naar de maatschappij, maar vooral toch licht verteerbaar, geschreven en geweldig gespeeld om “eens goe me te lache”. Ruud De Ridder, Nicole Laurent, Anke De Ridder en Patrick Onzia staan garant voor een ontspannen avond vertier en plezier van hier.

Een flauwe komische roadmovie. Dat is Drive-away dolls die Ethan Coen regisseerde. In die mate dat enkele de subplot, over lesbisch zijn, nog iet of wat je weet te prikkelen zodat je toch nog min of meer geboeid blijft kijken.

Een Antwerpse theaterdirecteur wordt op non-actief gezet na de publicatie van een tekst die feiten en fictie met elkaar mengt. Dat nieuws belandde vandaag in onze mailbox. Het lijkt wel alsof de werkelijkheid het scenario van Dream scenario, dat Kristoffer Borgli schreef en regisseerde inhaalde. Met dat verschil, dat Dream scenario een zwarte komedie is die niet mals is voor de cancelcultuur.

Wat een heftige film is Godzilla x Kong: The New Empire! Mijn buur in de 4DX-zaal vroeg zich in het begin van de film af of een 4DX-ervaring niet met veiligheidsgordels is. Nee hoor. Maar het ging er tijdens deze voorstelling wel erg stevig aan toe.

Met ‘Diarree is mijn lievelingskleur’ tillen Theater Artemis en Studio Julian Hetzel een schijtvoorstelling naar een hoger niveau: holy shit, wat een geweldig jeugdtheater. En schijtvoorstelling is hier geen waardeoordeel, maar letterlijk een voorstelling waar het op een bepaald moment gaat over de perfect gescheten, dampende drol die het podium siert. Terwijl jong en oud in het publiek tegelijkertijd huiveren van de idee en hilarisch lachen met het beeld van een hoopje feces dat plots op de scène ligt, beschrijft Louis van der Waal in de meest lyrische taal die hij kan bedenken de schoonheid van dat stuk stront. Je voelt aan de sfeer in De Studio in Antwerpen en je hoort aan de reactie van het publiek dat op dat moment iedereen mee in de voorstelling zit en mee is met het verhaal. Dat is de kracht van ‘Diarree is mijn lievelingskleur’: je bent als toeschouwer niet zomaar publiek, maar deelnemer aan dit absurde gegeven van een auditie die aardig uit de hand loopt.

Een 6,2 geven de bezoekers van Kinepolis aan Ghostbusters frozen empire. Dat is een voldoening en dus geen onderscheiding. Ook nu kunnen we ons perfect vinden in wat cinemabezoekers er zelf van vinden. Deze Ghostbusters neemt namelijk te veel tijd (zo’n 80 minuten) om uiteindelijk tot dé confrontatie te komen tussen de helse God Garraka (neergezet door poppenspeler Ian Whyte) die via telepathie impact heeft op het gedrag van andere geesten maar vooral ook in geen tijd het kan laten vriezen, zelfs in volle zomer. Wie angst voor hem heeft, vriest dood. Het laatste wat je dan ziet, is je eigen tranen bevriezen.

De psychologische horrorfilm Immaculate die Michael Mohan regisseerde, stelt teleur als horrorfilm maar is dan weer wél de moeite op psychologisch vlak. Sydney Sweeney delivert zoals steeds, denken we maar aan de rollen die ze neerzette in onder andere Euphoria en Anyone but You. En ja, ook nu weer acteert ze de pannen van het dak dankzij die zeer dankbare rol die ze kreeg. Het hoofdpersonage Cecilia dat ze neerzet mag dan ook een bijzonder knappe (state of mind) boog maken. Last but nog least is er de sterke cinematografie, waarbij er bijzonder perfectionistisch omgegaan werd met natuurlijke en onnatuurlijke belichting, goudgeel en warm versus koud wit, beelden zonder en met korrel (naar het einde toe), en we vooral ook enkele bijzonder fraaie extreme close ups van Sweeney (lippen, sprekende ogen, buik en navel) te zien krijgen.

Voor onzen tijd, van 1977 tot 1980 speelden Gene Bervoets, Karl Eriksson, Gowie Meeusen, Ben Bervoets en Bo Spaenc in een punkband: Plastik bags. Hun keywords waren rauw, luid, surrealistisch, absurd, in het Antwerps, chaotisch en toch ook wel arty. In 1996 en 2018 waren er al enkele reünies. Maar nu vonden de heren, aangevuld met onder andere een jonge generatie koor- en andere leden de tijd rijp om hun debuutplaat op de wereld los te laten.

Ontsnappen aan de eenzaamheid van het schrijven. Dat wou Édouard Louis (hier neergezet door Arne De Tremerie), auteur van o.a. ‘Wie heeft mijn vader vermoord’, door als acteur op de planken te staan. Als sinds zijn kindertijd acteert ie, liet ie optekenen in de Bourla om te ontsnappen aan de dagdagelijkse beledigingen. Meer dan twee keer per week werd ie geslagen om wie ie was, een homo op school. Vriendjes had ie niet. Doen alsof deed ie al van kindsbeen, acteren, dat ie helemaal geen homo was, door anti-homostellingen aan te nemen onder andere. En zijn eenzaamheid verborg ie door steeds dezelfde techniek toe te passen, naarstig op zoek te gaan naar iets in zijn rugzak dat ie sowieso niet zou vinden. Om op die manier het signaal te geven dat ie vooral niet bereikbaar/aanspreekbaar wou zijn.

Film, musical, party. Het is een concept dat onder andere gekend is dankzij Mamma Mia, de ABBA-musical. Dat andere titels zouden volgen, hoeft niet te verbazen. In Londen ging in het gloednieuwe Here at Outernet, net over het al even nieuwe Soho Palace, Priscilla the party in première. Het begon allemaal met de film Priscilla queen of the desert 30 jaar geleden. Een musicalversie mocht niet ontbreken. Die ging 18 jaar geleden in première in Londen en nu is er dus ook een feestje, al moet gezegd dat ie meer aanvoelt als een semi-scenische immersive musical dan een feestje.

Een dag voor de wereldpremière van Disney’s musical Hercules plaatsvond in het Stage Theater Neue Flora in Hamburg, verzamelden de partners van deze productie en de pers om een laatste preview te zien. Het moet gezegd, Hercules is best een entertainende musical geworden die losjes gebaseerd is op de Griekse mythologie. Maar songschrijvers Alan Menken en David Zippel zijn er helaas niet in geslaagd om bijkomende R&B- en gospelhits te schrijven die het niveau van ‘From zero to hero’ en hét themalied ‘Go the distance’ evenaren.

Nog tot september kan je in Hamburg naar de musical Die Eiskönigin (Frozen in het Duits) vooraleer Elsa en Anna naar Stuttgart verhuizen. De voorstelling die wij te zien kregen in het Stage Theater an der Elbe bleek zo waar een Nederlands-Vlaams feestje want niemand minder dan Willemijn Verkaik (die zowel in het Duits als het Nederlands de stem van Elsa insprak en zong voor de twee Frozen-films) zette de hoofdrol neer. Op die manier kon ze haar personage naast een stem ook eens een gezicht geven. Toen bleek dat de Vlaamse Sofie De Schryver de rol van Anna voor haar rekening zou nemen, kon de matinee al niet meer stuk voor ons. Nog ander talent uit de lage landen, kent deze musical. Bob van de Weijdeven mag bijvoorbeeld als prins Hans de slechterik in het verhaal spelen, de prins die uiteindelijk helemaal geen al te beste plannen blijkt te hebben met Anna en Elsa. Hij wil gewoon macht door de twee uit te schakelen. Ook in de bijrollen tekenden we overigens sterke prestaties op van enkele Nederlandse musicaltalenten. Zo zette Inge Teeuwen de rol van de trol Bulda neer (die in ‘Fixer upper’ vocaal helemaal uit de verf komt), terwijl Sjoerd Knol de rol van Oaken neerzet, de bescheiden winkeleigenaar die een sauna heeft en tijdens de plotse winterkou in de zomer, een fikse korting geeft voor zomerspulletjes en ineens aan iedereen uitlegt wat ‘Hygge’ betekent in het gelijknamige aanstekelijke nummer in het begin van het tweede bedrijf.

14 jaar geleden stond Dans der Vampieren in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Enkele jaren geleden deed het gerucht de ronde, ook in de Vlaamse musicalsector zelf trouwens, dat deze productie terug naar Vlaanderen zou komen. Ondertussen is het daar terug stil rond geworden. In Duitsland ging de show in 2000 in première in Stuttgart, 3 jaar eerder kende die haar wereldpremière in Wenen. Dat ie er nog steeds in slaagt in Duitsland een groot publiek te vinden, vraagt om een analyse.

Mag je één man zomaar doden om een hele stad te redden van het failliet? Uiteraard mag dit niet! … Maar wat als die man niet helemaal onschuldig is? Wat als … ? Hoever kan je de voorwaarden aanpassen alvorens de inwoners van de stad hun geweten inruilen voor geld? Dat is het centrale thema van ‘My Sweet Panther’ van Theater FroeFroe en Theater Stap. De voorstelling is gebaseerd op het toneelstuk ‘Het Bezoek van De Oude Dame’ van Dürrenmatt en combineert traditioneel toneel, poppenspel en muziek tot een inclusieve theatervoorstelling waarbij acteurs met een mentale beperking de spelersgroep van Theater FroeFroe aanvullen. Dit maakt van ‘My Sweet Panther’ een multi-dimensionele voorstelling. Je hebt het gegeven van het geslaagde samenspel van minder valide en valide acteurs. Je hebt de confrontatie met een serieus moreel dilemma en de valkuilen die daaraan gekoppeld zijn. En dat alles mag je beleven in een wereld met heel eigen regels, namelijk: de wereld van het poppenspel.

Wat hebben Regi, Clouseau en Helmut Lotti met elkaar gemeen? Ze hadden alle drie vorig jaar nood aan een hype om zich terug/steviger op de Vlaamse muziekkaart te plaatsen. In het geval van Helmut Lotti gebeurde dat op Graspop met Hellmut Lotti goes metal, bij Clouseau op Pukkelpop en bij Regi in het Sportpaleis. Het zegt veel over wat er nodig is om voldoende concerttickets aan de man of vrouw te kunnen brengen. Maar de vraag is maar hoe duurzaam dergelijke hypes zijn op de lange termijn. Hellmut Lotti gaf in Het Depot – ‘Wie had dat ooit gedacht dat ik hier zou optreden?’ – te kennen met een nieuwe plaat bezig te zijn waaruit ie ‘Outroar the thunder’ liet horen. Lotti gaat dus verder op de ingeslagen weg. Toch voelden we al de eerste tekenen van enige metaalmoeheid optreden bij hem en zijn band.

De veertienjarige Ierse Alisha Weir zagen we recent nog de titelrol spelen in Matilda de musical. Een naam om te onthouden want straks zal ze ook te zien zijn in Abigail. In Wicked little letters speelt ze Nancy, de dochter van Rose (Jessie Buckley). Zij wil gitaar leren spelen maar stelt vast dat haar moeder daar niet al te enthousiast om is. Een en ander heeft te maken met een burenruzie. Edith Swan (Olivia Colman) waar Rose nochtans mee bevriend was, blijkt nog bij haar dominante ouders te wonen en is hyper religieus opgevoed. Ze delen onder andere een zinken bad om in te baden. En gezien er in het Britse Littlehampton van 1920 nog geen sprake was van isolatie, hoort de buurvrouw ook wanneer Rose seks heeft. Niet alleen hoort ze dat, het kruisbeeld dat aan haar muur hangt begint zo danig te trillen dat het elk moment kan vallen…

Welke waren volgens concertnews.be de beste covers uit het tiende seizoen van Liefde voor muziek op vtm? Op deze pagina zie je ons lijstje wekelijks veranderen tot we tot een definitieve top 5 komen.

Rauw en rusteloos. Zo komt Skunk dat Koen Mortier regisseerde over. Mortier liet zich inspireren door het gelijknamige boek van Geert Taghon. Het is vooral de cinematografie van Nicolas Karakatsanis die de film absoluut versterkt. Nicolas kiest namelijk voor een tamelijk grove korrel en lijkt niet zelden met de hand de camera vast te houden, waardoor hij dat rusteloze van het hoofdpersonage Liam (Thibaud Dooms) onderstreept in snelle cameravoering en plotse bewegingen.

“Hoe zwarter de vulling, hoe beter de smaak!”, zingt het personage Seaweed in de familiemusical ‘Hairspray’. En het dient gezegd: hij heeft gelijk. Deep Bridge heeft deze keer (eindelijk) gekozen voor een erg inclusieve cast die breekt met het stereotiepe beeld van de slanke, witte musicalster.  En dat werpt zijn vruchten af. ‘Hairspray’ is dan ook dé feel-good-musical bij uitstek die een lans breekt voor integratie en body positivity. Zo’n boodschap komt volledig tot haar recht als die ook uitgestraald wordt door de productie. Een tweede gigantisch voordeel van die inclusieve casting is dat je als publiek Jozefien Grossen kan zien schitteren in de rol van Tracy Turnblad. Ze heeft de looks, de moves en … de stem. Daarbij weet ze zich perfect staande te houden tussen toppers als Ann Van den Broeck en Sandrine Van Handenhoven. Bij de mannen werd ons hart gestolen door Francisco Schuster die zich tijdens ‘Vertel het maar’ volledig mag laten gaan in het gevoel van de soul en daar helemaal openbloeit.

‘Dat was zo graaf!’, ‘Amai, niet goed voor mijnen tikker.’ Het zijn maar enkele reacties die we kort na Exit van circumstances in hetpaleis optekenden. Een voorstelling die het midden houdt tussen een dans- en een circusvoorstelling. Die het publiek ook kennis liet maken met het concept van de draaiende deur (met muur), niet te verwarren met de draaideur. Wat Exit zo straf maakt is de perfecte opbouw, de knappe basic witte belichting waar Edwin van Steenbergen voor tekende en niet in het minst de mysterieuze indrukwekkende instrumentale score van Bastian Benjamin en Bastiaan van Vuuren.

Een rare vibe hangt er vindt Naomi (Evelien Bosmans) wanneer ze wacht op haar grootvader Cornelius (Katelijne Verbeke die een geweldige brompot weet neer te zetten), een boomer die van een andere planeet of zo komt. Bedoeling is dat hij mee zal spelen in een stuk. Omdat de overheid diversiteit op de scène aanmoedigt en daar het Theaterhuis blijkbaar nog een werkpunt heeft. Maar dan blijkt opa zijn zegje nog te willen hebben en wil ie dat er niet alleen naar zijn artistieke inbreng geluisterd wordt maar er ook nog rekening mee gehouden wordt ook.

Goed nieuws voor de Swifties die geen ticket konden bemachtigen voor Taylor Swift The Eras Tour omdat haar shows hopeloos uitverkocht zijn, of als de hoge ticketprijzen hen deed afhaken. Het concert is nu namelijk volledig te zien op Disney+ nadat je er eerder ook al voor terecht kon in de bioscoop. Het voordeel van streaming? Dat je de mindere momenten, en zo zijn er wel wat, van de drie uur en half durende stream gewoon kan doorspoelen.

Met haar spektakel ‘OVO’ weet Cirque du Soleil je via een combinatie van muziek, kostuums, dans, beweging en circusacts van wereldklasse moeiteloos mee te nemen in een wonderlijke wereld waar je je oren en ogen volop de kost mag geven: de fantastische wereld van de insecten. Dankzij de grenzeloze creativiteit van kostuumontwerpster Liz Vandal worden de artiesten getransformeerd tot kakkerlakken, sprinkhanen, vlinders en libellen en krijg je als publiek een unieke inkijk in hun biotoop. ‘OVO’ is dan ook een optreden dat live-concert, theater en circus combineert tot een familievoorstelling waar jong en oud van kunnen genieten; een voorstelling over de komst van een ei.

Spontane chaos. Daar ging de Britse singer-songwriter Tom McRae voor in het Depot. Toch zeker naar het eind van zijn set tijdens ‘Mend your heart’ waarbij hij een hartslag toverde uit zijn akoestische gitaar door er met een drumstok op te bonken wanneer er een toeschouwer flauwgevallen was in de foyer waar het concert doorging. Dat het er warm was had de artiest al van in het begin vastgesteld maar dat ie net tijdens die song iemand neer zou krijgen ‘I think I broke a heart’ had ie niet verwacht.

Wordt het tiende seizoen van Liefde voor muziek, meteen ook het laatste dat er op vtm te zien zal zijn? Het zou zo maar eens kunnen, want in het begin van deze reeks lijkt een quote van een van de artiesten daarnaar te hinten. Het zou ook gewoon kunnen, weet je omdat er nu 9 artiesten aantreden die al eens aan bod zijn gekomen in de vorige seizoenen waardoor deze als een best of leest. Grote verrassing is dat Camille er nu niet bij is, hoewel zij veel te danken heeft aan het programma (net als The Masked Singer overigens).

Wat een heerlijke acteerprestatie zette Glenda Jackson (+87) als Rene Jordan neer in The great escaper! Zij, net als Michael Caine (nu: 90) die haar man Bernie speelt in deze Brits-Franse biografische film, mag behoorlijk ondeugend, plagerig en met een goeie geut Britse humor als oudje voor de dag komen. Kranig. Caine mag dan wel de sfeer zetten in het begin van de film wanneer ie het verplegend personeel wat jent, uiteindelijk is het vooral Jackson die op komisch vlak mag schitteren.

28 was ik toen ik in het Musikverein in Wenen, geheel toevallig, het requiem van Mozart live uitgevoerd zag door het Concentus Musicus Wien en het Arnold Schönberg Chor onder leiding van Nikolaus Harnoncourt met als solisten niemand minder dan Christine Schäfer, Bernarda Fink, Kurt Streit en Gerald Finley. Ik was toen gewoon in Wenen om de stad te ontdekken en sliep in dezelfde kamer van de plaatselijke jeugdherberg met een Japanse fan van klassieke muziek. De man bleek speciaal overgevlogen voor dat concert.

Elk koppel heeft wel geheimen voor elkaar, maar in de Amerikaanse actiekomedie Role play gaat het wel héél ver. Emma (Kaley Cuoco) heeft samen met haar man Dave (David Oyelowo) een dochter. Hij heeft uit een eerdere relatie een zoon.  Wat Dave echter niet weet, is wat Emma werkelijk voor de kost doet. Ze is een huurmoordenares. Haar echte naam is Anna Peller maar zwichtte 8 jaar geleden voor de charmes van Dave omdat hij de ware vrouw in haar zag hoewel hij haar dus niet echt kende.

Met Juliet, dat geregisseerd werd door Anke Blondé (o.a. Red Light), lanceert VRT 1 een nieuwe misdaadreeks. Het eerste seizoen kent zes afleveringen waarbij er 3 cases aan bod komen die telkens over twee afleveringen afgehandeld worden. En uiteraard is er ook nog een rode draad doorheen de ganse serie. In dit geval de afhandeling van het overlijden van Juliets vader, zijn antiekzaak, de onbetaalde rekeningen die zich opstapelen, maar vooral ook wat er met Chloés nichtje, een tamelijk rebels tienermeisje, moet gebeuren. Haar papa, Juliets broer Danny blijkt namelijk spoorloos én een strafblad te hebben als gevolg van drank en drugs.

5 cisvrouwen die vertellen over hoe het is en was om vrouw te zijn. Dat zien we in het bijzonder anekdotische (v) naar een idee en in een regie van Rosa Vandervost en Freek Vielen door de Nwe Tijd.  Het resultaat is een vervelende, vermoeiende, ja zelfs verschrikkelijke zit van bijna twee uur die véél te lang duurt en vooral onze huidige maatschappij, een die zou moeten draaien rond inclusie en diversiteit, niet weerspiegelt omwille van het opzet alleen.

Dé blockbuster waar we sinds de zomer van 2023 op gewacht hebben. Dat is Dune part two van Denis Villeneuve naar de gelijknamige romanreeks van Frank Herbert. Het goede nieuws is dat ie delivert. In tegenstelling tot onze buurman keken we namelijk geen seconde op onze klok gedurende 165 minuten. De spanningsboog zit dus goed. Dat komt omdat Dune part two bijzonder veel is: een sci-fi film bovenal, maar hij bevat ook elementen van de klassieke oorlogsfilm (met 1 op 1-gevechten maar ook verwijzingen naar het fascisme (in zwart-wit) en fundamentalisme), Bijbelse taferelen, verwijzingen naar The Lion King en Frozen als je wil, de klassieke (romantische) driehoeksverhouding en de psychologische film (tevens in zwart-wit). Las het eerste deel als een behoorlijk lang uitgevallen expositie om de personages te introduceren en de krijtlijnen van het verhaal uit te tekenen, dan kan dit vervolg datgene leveren waar je als filmfan in de eerste prent wat op je honger bleef zitten: straffe storytelling en dit ook verdiepen. Zo zien we niet alleen het conflict tussen de verschillende huizen escaleren, de kijker wordt er ook fijntjes aan herinnerd dat er een verschil is tussen wat er zich op het veld afspeelt, en wie er tot dan de échte leiding in handen heeft. Zo vallen de vrouwen van de Bene Gesserit niet te onderschatten omdat zij de werkelijke sociale, religieuze en politieke touwtjes in handen lijken te hebben door de verschillende actoren/partijen in het verhaal te beïnvloeden of op zijn minst te controleren.

Waarom het bij één catharsis houden als je er twee in je film kan steken? Dat moet regisseur James Hawes wellicht gedacht hebben toen ie het script van One life las dat Lucinda Coxon en Nick Drake schreven op basis van het boek ‘If It‘s Not Impossible…The Life of Sir Nicholas Winton’ van Barbara Winton. En gelijk heeft ie: maar vooral het werkt. Want zelfs al heb je zoals wij meermaals de trailer gezien (die zoals vele de laatste tijd te veel verklapt), de tranen onderdrukken kan je niet naar het einde van de film toe. Zo goed is deze oerdegelijke prent opgebouwd. Al moet gezegd dat de lof ook grotendeels mag gaan naar de ijzersterke acteerprestaties van Sir Anthony Hopkins (‘The Two Popes’, ’The Father’) en Johnny Flynn (‘Emma’, ‘Beast’).

Ondanks alles was het een leuk familiefeestje dat Bronks en Ballet Dommage met Fratssen serveerden.

In het James Ensorjaar waarbij we stilstaan bij de veelzijdige kunstenaar uit Oostende die 75 jaar geleden overleed, valt het ons op dat vooral de kaart van de tentoonstellingen getrokken wordt. In Mu.zee in Oostende loopt tot 14 april nog een tentoonstelling die focust op zijn stillevens, in de KBR in Brussel ontdek je tot en met 2 juni de impact van Brussel op Ensors werk en straks kan je er in Bozar nog tot 23 juni terecht voor een overzichtstentoonstelling waarin niet alleen zijn schilderkunst en grafisch werk in de spotlight gezet wordt maar ook wat ie schreef, en de muzikale composities die hij maakte. En uiteraard mag het KMSKA dat over de grootste Ensorcollectie ter wereld beschikt niet achter blijven.  Van 28 september tot 18 januari 2025 zal Ensors werk er in dialoog gaan met internationale topwerken waaruit ie inspiratie haalde.

Een theatervoorstelling met hoge publieksparticipatie, ja zelfs workshopelementen (doe-opdrachten) in verwerkt. Dat brengt Laika met hun jongste productie Aventuras. Daarbij kiest het gezelschap voor geen klassieke theateropstelling. Maar neemt het de negenplussers op avontuur door met hen een parcours te volgen en daagt de installatie van Peter De Bie in de vorm van een carrousel hen uit. De wereld als ze naar huis gaan zal wellicht niet veranderd zijn, maar zijzelf misschien wel.

Een gezapige, ja zelfs saaie film is Bob Marley One love. Het Amerikaanse biografische muzikale drama leidt namelijk nergens toe. Géén ultieme catharsis zoals bij Boheman Rhapsody of Rocketman die je kippenvel bezorgt, hier laat je het zelfs met een zekere apathie op je af komen wanneer Bob Marley terugkeert naar Jamaica. Opvallend trouwens is dat zijn muziek wel héél fragmentarisch te horen is in de film. Of hoe we ook op dat vlak op onze honger bleven zitten.

Ferrari, de biografische dramafilm die gebaseerd is op het boek Enzo Ferrari: The Man, the Cars, the Races, the Machine van Brock Yates levert zeker het eerste anderhalf uur van de in totaal 2 uur en 10 minuten een onstabiele film op met minstens twee inkakmomenten. Nochtans zat Michael Mann (‘Heat’, ‘Collateral’) in de regisseursstoel en krijgen we met Adam Driver (‘Marriage Story’, ‘House of Gucci’), Penélope Cruz (‘Parallel Mothers’) en Shailene Woodley (‘Dumb Money’, ‘To Catch a Killer’) niet van de minste acteurs aan het werk te zien.

De hoop vergroten (in de twee mogelijke betekenissen hiervan). Dat probeert het nieuwstedelijk met 9,6 (een verweer), de monoloog die Stijn Devillé schreef voor Sara Vertongen. Een straffe tekst tussen slam en spoken word leverde ie af. Alleen blijkt het thema, de klimaatverandering, een pak minder urgenter dan enkele jaren geleden.

Een human interest docu. Dat is Human forever van Jonathan de Jong en Teun Toebes met in de hoofdrol dementen. Althans, dat is waar het promopraatje voor de première van start ging in de Koningin Elisabethzaal ons wou van overtuigen. In werkelijkheid is het een wat lang (80 minuten) uitgevallen activistische propagandaprent geworden die weliswaar terecht in vraag stelt of de Westerse manier om met dementen om te gaan, door ze op te sluiten en uit de samenleving te trekken, wel de juiste is.

Een slaapverwekkende bij momenten zelfs bijzonder melige film is All of us strangers dat Andrew Haigh schreef en regisseerde geworden. Wij begrijpen kortom niet waarom sommige collega’s deze Britse fantasyfilm de hemel in prijzen.

Er waren verbazend veel jonge ‘Fanpires’ afgezakt naar de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen voor deze editie van Cinema in Concert.  Naar aanleiding van zijn vijftiende verjaardag stond ‘Twilight’ op het programma. Het podium was voor de gelegenheid aangekleed met honderden kaarsen waartussen het twaalfkoppig orkest live de muziek zou brengen terwijl het publiek ondertussen kon kijken naar de prestaties van Kristen Stewart als Bella Swan en vooral ook naar de fonkelende prestatie van Robert Pattinson als de knappe vampier Eward Cullen. De ‘Twilighters’ konden hun hartje volledig ophalen terwijl de liefde tussen Bella en Edward zich nog een keertje op het grote, witte doek mocht ontluiken. En hoewel de soundtrack in 2009 hoge ogen scoorde, vonden we het achteraf gezien geen evidente keuze voor een Cinema in Concert.

Bijna een jaar nadat Casino Royale in concert te zien was in Antwerpen, ruilde Cinema in Concert de Stadsschouwburg in voor de Koningin Elisabethzaal om er Skyfall in concert te brengen. Een prima keuze, want de exclusieve uitstraling van de zaal met goud, hout en marmer past een stuk beter met het Bond-universum dan het betonnen brutalisme van die andere theaterzaal aan het Theaterplein. Wat het helemaal leuk maakte, was dat er veel Bond-fans op de oproep van de organisatie waren ingegaan om in black tie te komen naar het Astridplein om daar de 23ste Bondfilm op groot scherm te zien terwijl een symfonisch orkest live de score speelde.